ဆံပင္ေတြေျပာေသာ နံနက္ခင္းပံုျပင္ ( ၂ )

 

ေႏြရာသီေတြ ပိေတာက္ကိုအေပါင္ဆံုးလို႔ ေဆာင္းရဲ႕ ခံတြင္းထဲ ငါတို႔ သက္ဆင္းခဲ့ရျပီ ။ တႏိုင္တပိုင္ခေရာင္းလမ္းေလးထဲ ေမွ်ာ္ေငးရင္း ငါ့ကို ေတြ႔မသြားေသာသူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားခဲ့ျပီလဲ .... ။ ငါတကယ့္ကို မမွတ္မိ ရိုးအမွန္ပါ ။ တစ္ခါတစ္ခါ ရဲ႕ ေလစိမ္းေတြကို လိုက္လိုက္ဖမ္းရင္း ေလေခၚရာလူး ခဲ့မိတယ္ ။ ခုခ်ိန္ထိ ရာခိုင္ႏႈန္းငါးဆယ္က မတက္ေသးဘဲ အေပ်ာ္ေတြမလာခင္ ၾကိဳၾကိဳ ျပံဳးတတ္ေနတဲ့ ငါပါေလ ။ တကိုယ္စာမေျပာင္းလဲျခင္းရဲ႕ ပံုေသနည္းထဲက ခြဲထြက္လို႔ ငါ့ ဆံပင္ေတြေတာ့ ရွည္ေနဆဲဘဲ ။ ေရေတြလည္းစိုေနတုန္းပါဘဲ ။ ထူးျခားတာေျပာရရင္ေတာ့ ငါေခါင္းလည္း မကိုက္ေတာ့ဘူး ဖ်ားလည္း မဖ်ားေတာ့ဘူး  ႏွစ္တႏွစ္ကို ေတာင္ဝန္ရိုးစြန္းကေန
ေျမာက္ဝန္ရိုးစြန္းထိ ခုန္ကူး ဒီႏွစ္က နည္းနည္းေတာ့ ထူးေနသလိုပါဘဲ ။ အိပ္ဖို႔ မၾကိဳးစားမိသလို အိပ္မက္ေတြကိုလည္း မခံုမင္ေတာ့ဘူး ။ မနက္ျဖန္ရဲ႕ မနက္တိုင္းက ငါ့စိတ္ကူးတိုင္းကို အရူးေဆး ခတ္ေပးေနတယ္ ။ ေနေရာင္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရင္း ပ်က္ပ်က္သြားတဲ့ စိတ္ကူးအလြင့္အေမ်ာေလးမ်ားလည္း ဘယ္ေလာက္ခ်ေရးေရး အေတြးအျဖစ္ေတာင္ မက်န္ခဲ့ၾက ။

မေအာင့္ႏိုင္တာျခင္းတူတာေတာင္ 

ေခ်ာင္းမဆိုးေတာ့တဲ့ ဘဝ

ႏွစ္ခါျပန္အိမ္ေထာင္က်တာေတာင္

အခ်စ္ သည္ ငါ မျဖစ္ခဲ့

    တစ္စတစ္စ ပိုပို ေပါ့ပါးေနတဲ့ ငါ့ကိုယ္ကို ငါ ခုထက္ထိ မရိပ္မိႏိုင္ေသးဘူး ။ ဆံပင္ေတြ ၾကားလက္ေခ်ာင္းထိုးဖြ ရင္း ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြျပန္ရဲလာသလား ထင္ထင္ေနမိမွ ငါေဆးလိပ္မေသာက္ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ ျပီလဲ ။ အေျဖ မရွိမွန္းသိသိနဲ႔ ေမးမိတဲ့ အေတြးကို စိတ္နာတယ္ ။ ေရျပာခ်မ္းက ဘယ္မွာမွန္းမသိဘူး ကမာၻတျခမ္းစာ ကမ္းမဲ့သူကို ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ မ်က္လံုးကို လက္နဲ႔ ထိုးျပီး အရုပ္ဆိုးတဲ့ အတိတ္ကို အန္ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ။

ဒီဆံပင္ရွည္ေတြၾကားကေန သူမကို ျပံဳးျပံဳးျပခဲ့ဖူးတယ္ ။
ဒီဆံပင္ရွည္ေတြၾကားကေန ခိုးခုိးငိုခဲ့ဖူးတယ္ ။
ဒီဆံပင္ရွည္ေတြၾကားကေန တိုးတိုးၾကည့္ဖူးတယ္ ။
ခုေတာ့ ဒီဆံပင္ေတြသာ ရွည္ေနဆဲ သူမက ဘယ္ေနတယ္ မသိရေတာ့ဘူး ။

    ငါ့ဆံပင္ေတြကို ထိုးဖြလို႔ သူမ်ားအားက်ေအာင္ ခ်စ္ျပခဲ့တဲ့ သူမေလး ။ ငါ့ဆံပင္ေတြကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ နမ္းတတ္တဲ့ သူမေလး ။ ခုေတာ့ ေလာကရဲ႕ မွင္နီတခ်က္အတားမွာ ငါတို႔ ဘဝက တစ္ခုခုနဲ႔ ျခားခံခဲ့ရတယ္ ။ မနက္ျဖန္ဟာ မနက္ျဖန္ေလာက္မလွ ခဲ့ရင္ေတာင္ အဲ့ဒီ မနက္ေလာက္ေတာ့ ရင္ကြဲနာက်ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ။
ေရကန္ထဲက နတ္သမီးငါးေလးလည္း ဧရာဝတီကို ဆန္တက္ အမ်ားရဲ႕ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္သြားပါျပီ ။ တယုတယလႊတ္ခ်ေပးဖူးတဲ့ လက္အစံုမွာသာ မ်က္ရည္ပူေလာင္လို႔
ဒုကၡရဲ႕ ေခ်ာင္းမွာ အလြမ္းေဟာင္းကိုျပန္တူးေနတယ္ ။ ညစဥ္ညတိုင္းရဲ႕ ၾကယ္ေၾကြမွတ္တမ္းမွာ ငါဟာ စကၠန္႔ဝက္ေနာက္က်မႈနဲ႔ မူပိုင္ၾကက္ေျခခတ္ကို ဘယ္လက္နဲ႔
ေရးေနရတုန္း ။ ျပန္မရေပမဲ့လည္း ျပန္လိုခ်င္မိသည္ ။  ေကာင္းကင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မခ်စ္ေတာ့တဲ့ ေဒသအတြက္ ခုန္ခ်လာမဲ့ မိုးေရေပါက္ကို  ရင္ဘတ္နဲ႔ျပန္ေကာက္လို႔
ပင္လယ္သံေပါက္ေအာင္လည္း ေအာ္ရဲတယ္ ။ တိမ္ေတြေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ဖို႔ ပါးလာျပီျဖစ္တဲ့ ဖိနပ္ေလးကို ငံု႔ ငံု႔ ၾကည့္ရင္း ငါ့ျမင္ကြင္း က ေျမၾကီးဆန္ဆန္လာခဲ့
တယ္ ။ မင္းကေတာ့ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံက ၾကယ္ျမိဳ႔သူပါ ။ ဇာတ္လမ္းအစရဲ႕ ၀.၁ ဒီဂရီက ဇာတ္မသိမ္းခင္ဘဲ အေတာ္ေဝးေဝးထိ ေလးတင္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒီသင္ခန္းစာရဲ႕
ေကာက္ႏုတ္ခ်က္က ငါတို႔သည္ မ်ဥ္းျပိဳင္မ်ားျဖစ္သည္ ။

ေမာင္ေရခဲ-ေကာင္မေလးထြက္သြားျပီးေနာက္ ၁၉ ရက္အၾကာ
http://www.facebook.com/notes/nay-minn-way/%E1%80%86%E1%80%B6%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%B1%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC-%E1%80%94%E1%80%B6%E1%80%94%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9-%E1%81%82-/257578931036227