ကြက္လပ္

24 November 2012  |By Nine Nine Sanay

မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ကြၽန္ေတာ့္ အပါးက ထာဝရ ထြက္ခြါသြားတာ အခုဆိုရင္ (၄)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္မႈကိစၥဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လူမမယ္ သားေလးကို မထားခ်င္ဘဲ ထားခဲ့ရတဲ့ ဇနီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း သားအေပၚ အေဖလိုတစ္မ်ဳိး၊ အေမလိုတစ္မ်ဳိး ဂရုမစိုက္တတ္ခဲ့လို႔ ခံစားရပါတယ္။ တစ္ခါက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မနက္အေစာႀကီး အိမ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ရလို႔ သားအတြက္ ဘာမွမစီစဥ္ေပးခဲ့ရဘူး။ တစ္ေန႔ကက်န္တဲ့ ထမင္းနဲ႔ၾကက္ဥေပါင္းကုိပဲေႏြးၿပီး အိပ္ရာက ေကာင္းေကာင္းႏိုးဟန္မတူေသးတဲ့ သားကိုမွာခဲ့ရတယ္။ သားကို တစ္ေန႔သံုးနပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္ကတစ္ဖက္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ညေန အလုပ္ကအျပန္ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့တယ္။ အေပၚအကၤ်ီကိုခြၽတ္ သားကို တစ္ခ်က္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညစာေတာင္မစားႏိုင္ဘဲ ကုတင္ေပၚ ကြၽန္ေတာ္ပစ္လဲွခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ "ဘုန္း"ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေခါက္ဆဲြနဲ႔ဟင္းရည္ေတြ အိပ္ယာခင္းေပၚ စီးက်ေပက်ံကုန္တယ္။ ေစာင္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ခြက္ ရွိေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

"ဟာ.... ဒီကေလး" ခ်က္ခ်င္းပဲ အကႌ်ခ်ိတ္တစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကစားစရာေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ သားရဲ႕တင္ပါးကို မေျပာမဆို ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ခ်ပစ္တယ္။ အရမ္းေဒါသထြက္ေနလို႔ မနားတမ္း ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ေနမိတယ္။ ဆက္တိုက္ရိုက္ေနမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရိုက္ခ်က္ေတြက ငိုယိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ သားရဲ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အရိုက္ရပ္သြားခဲ့တယ္။ "ထမင္းအိုးထဲက ထမင္းေတြ မနက္ကတည္းက ကုန္သြားၿပီေဖေဖ။ ညေနစာကို သားေက်ာင္းမွာစားခဲ့ပါတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလည္း မျပန္လာေသးတာနဲ႔ မီးဖိုေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ထုပ္ေတြ႔လို႔ သားျပဳပ္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္မီးဖိုကို ေလွ်ာက္မဖြင့္ရဘူးလို႔ ေဖေဖမွာထားခဲ့လို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ေရေႏြးနဲ႔ သားေခါက္ဆဲြျပဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြစားေနရင္း ေဖေဖကိုလည္း စားေစခ်င္လို႔ ေခါက္ဆဲြေအးမသြားေအာင္ ေစာင္ေအာက္ထဲ သားထည့္ထားမိတာပါ ေဖေဖ။ ေဖေဖျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပာမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီကငွားလာတဲ့ ကစားစရာေတြဆီ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ သားေျပာဖို႔ေမ့သြားတာပါ ေဖေဖ"

ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြ သားေတြ႔မွာစိုးလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္အေျပးဝင္ခဲ့တယ္။ ေရစက္ေခါင္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ငိုမိပါတယ္။ တေအာင့္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္အားတင္းၿပီး သားကို တစ္ဖက္ကေခ်ာ့ရင္း တစ္ဖက္က ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး အိပ္ေစခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚက ေပက်ံေနတဲ့ ေခါက္ဆဲြေတြကိုရွင္းလင္းၿပီး သားအိပ္ခန္းတံခါးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာေလးတြန္းဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ အေမ့ဓာတ္ပံုကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သားဆီက ရွဳိက္သံတိုးတိုးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရတုန္းပါပဲ။ တံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီ သားကို အၾကာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဒီလိုကိစၥမ်ဳိး ျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ မိခင္တာဝန္ပါေက်ပြန္ဖို႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ သား(၇)ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းႀကီးတက္ရပါေတာ့မယ္။ ကံေကာင္းတာက ဒီကာလအေတာအတြင္း သားေပၚ ဘာအရိပ္မည္းမွ မက်ေရာက္ခဲ့ဘူး။ သားဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သားကိုကြၽန္ေတာ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဆရာမဆီက ေက်ာင္းကို သားေရာက္မလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူမိတယ္။ အလုပ္ေစာေစာဆင္းၿပီး ရပ္ကြက္လမ္းေတြမွာ သားနာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လိုက္ရွာခဲ့မိတယ္။ ဘယ္လိုရွာရွာ သားကိုမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕က ကစားစရာေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့သားကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။

ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ အဆက္မျပတ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သားဆီက ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မၾကားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္တဲ့စကားတစ္ခြန္းပဲ သားေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္က်မွသိရတာက အဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြကို ေက်ာင္းကပဲြအတြက္ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကသင္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို ေလ့က်င့္ဖို႔ဆုိၿပီး သားက သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ အၿမဲေအာင္းေနခဲ့ေတာ့တယ္။ စာေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့က်င့္ေရးမွတ္ေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ရင္း သြားေလသူဇနီးလည္း အေဝးတစ္ေနရာကေန သားရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က တခဏအတြင္း ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ လမ္းေတြ၊ ဆိုင္ေတြမွာေတာင္ ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြ ၾကားေနရၿပီျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သားကျပႆနာတစ္ခု ထပ္ရွာလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ဆင္းခါနီး ရပ္ကြက္ရံုးဆီက ဖုန္းတစ္ခုကို လက္ခံရခဲ့တယ္။ ဖုန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္သားက လိပ္စာမပါတဲ့စာေတြကို စာတိုက္ပံုးေတြထဲ လိုက္ထည့္ေနလို႔ဆိုပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္း ဒီလိုရာသီေရာက္ရင္ စာတိုက္က အလုပ္အရမ္း႐ႈပ္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားရဲ႕လိပ္စာမပါတဲ့ စာေတြက သူတို႔အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစပါတယ္။ သားကို ေနာက္ထပ္မရိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အိမ္ကိုကြၽန္ေတာ္ အလ်င္စလို ျပန္လာခဲ့မိတယ္။ သားကိုေခၚၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထပ္ရိုက္ခဲ့မိျပန္တယ္။ သားက သူမွားေၾကာင္းဝန္ခံေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ မွားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာခဲ့ဘူး။ သားကို ေထာင့္တစ္ေနရာတြန္းပို႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ လ်စ္လ်ဴရွဴထားလိုက္တယ္။ စာတိုက္ဖက္သြားၿပီး သားထည့္ထားတဲ့ လိပ္စာမပါတဲ့စာေတြကို သြားယူခဲ့တယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုနည္းနဲ႔ လူေတြကိုေနာက္ရသလဲ?" စာေတြကို သားေရွ႕ပစ္ခ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေမးတယ္။ "ဒီစာေတြက ေမေမ့အတြက္ ထည့္တဲ့စာပါေဖေဖ" သားက မ်က္ရည္အရဲႊသားနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ႏွက္လာၿပီး စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သားေရွ႕မွာ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြၽန္ေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားမိတယ္။ "ဒီလိုဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ႀကိမ္မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့စာေတြ ထည့္ရသလဲ?" "အရင္တုန္းကေရးထားတဲ့စာေတြ စာတိုက္ပံုးနဲ႔ သားမမီခဲ့လို႔ မထည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခု သားအရပ္မီလာလို႔ အရင္ကေရးထားတဲ့စာနဲ႔ အခုစာေတြေပါင္းထည့္လိုက္တာပါ ေဖေဖ" စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ေမးခဲ့ေပမယ့္ သားအေျဖက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ပိုလႈပ္ရွားတုန္လႈပ္ေစခဲ့တယ္။ သားကိုျပန္ေျပာဖို႔ စကားလံုးေတြ ကြၽန္ေတာ္ရွာမရခဲ့ဘူး။ တေအာင့္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္စကားစျဖစ္တယ္။ "

သား.. သားေမေမက ဟိုး မိုးေကာင္းကင္ေပၚေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ သားေရးတဲ့စာေတြကို မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္ေနာ္။ ဒါမွ စာေတြ ေကာင္းကင္ေပၚေရာက္မွာ.." သား အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ အိမ္အျပင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း စာေတြကို မီးရႈိ႕ေနမိတယ္။ စာထဲမွာ သား ေရးထားတာေတြကို သိခ်င္ေဇာနဲ႔ စာတခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ စာတစ္ေစာင္က ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို ဆဲြလႈပ္ရမ္းခါခဲ့ပါတယ္။

"ခ်စ္ရတဲ့ ေမေမ ေမေမကို သားအရမ္းသတိရတယ္။ ေမေမ.. ဒီေန႔ သားတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းကပဲြရွိတယ္။ ေမေမကို ေခၚခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ သားမွာေမေမမရွိလို႔ အဲဒီပဲြကို သားမသြားခဲ့ဘူး။ ေမေမကို ေဖေဖသတိရမွာစိုးလို႔ ေဖေဖကိုလည္း သားမေျပာခဲ့ဘူး။ ေဖေဖက သားကို ေနရာအႏွံ႔ရွာခဲ့တယ္။ သားေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေဖေဖထင္ေအာင္ ကစားစရာေတြေရွ႕မွာ သားတမင္သြားရပ္ေနခဲ့တယ္ ေမေမ။ ေဖေဖသားကို ရိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ သားေက်ာင္းမတက္တဲ့အေၾကာင္းကို သားမေျပာခဲ့ဘူး။

ေမေမ... ေမေမ့ကိုလြမ္းလို႔ ေဖေဖငိုတာကို သားအၿမဲေတြ႔တယ္။ သားလိုပဲ ေဖေဖလည္း ေမေမကို အရမ္းသတိရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္.. ေမေမ့ပံုရိပ္က သားအသိဉာဏ္ထဲမွာ ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေမေမ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သားအိပ္မက္ထဲကို လာခဲ့ပါေမေမ.. ေမေမ့မ်က္ႏွာကို သားေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၾကည့္ပါရေစ။ ကိုယ္လြမ္းတဲ့သူရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီးအိပ္ရင္ အဲဒီလူကို အိပ္မက္မက္တတ္တယ္ဆုိ ေမေမ...

ဘာျဖစ္လို႔ သားအိပ္မက္ထဲမွာ အခုခ်ိန္ထိ ေမေမကို မေတြ႔ရေသးတာလဲ ေမေမ!" ကြၽန္ေတာ္ ခ်ဳံးပဲြခ်ငုိမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ဟာေနတဲ့ သားရင္ထဲကေမေမကို ကြၽန္ေတာ္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မလဲ?