ဆူး ႏွင့္ ဖက္ (ဂ်ဴး)
လူနာကို ႏွာေခါင္းပိုက္ တည့္သည့္အခ်ိန္မွ စ၍ ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ၾကရပါသည္။ ႏွာေခါင္းမွ တဆင့္ အစာအိမ္ထဲရိွ အစာႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ပိုက္ျဖင့္ စုပ္ယူသည့္အခါ ရလာသည့္ အရာမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မတို႕လန္႕သြားသည္ပဲ ဆိုၾကပါစို႕။
ဘုရားေရ.. အဲဒါဘာေတြလဲ
နွာေခါင္းပိုက္ထဲက ရလာသည့္ အရည္ေစးပ်စ္ပ်စ္မ်ားသည္ ညိဳညစ္ညစ္ အေရာင္ရိွကာ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး နံေစာ္ လွသည္။ ထိုအနံ႕သည္ ပုပ္ေဟာင္သည့္ အနံ႕နွင့္ မစင္နံ႕ေစာ္လွသည္။ ထိုအနံ႕သည္ ပုပ္ေဟာင္သည့္အနံ႕နွင့္ မစင္နံ႕ေရာထား သည့္ အန႕ံျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ လူနာ၏ အစာအိမ္မွာ သည္မစင္နံ႕ရိွသည့္ အညစ္အေၾကး ရည္ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ရွိေနရတာလဲ။ နွာေခါင္းပိုက္ဟူသည္ အစာအိမ္ထဲမွတစ္ပါး အျခား မည္သည့္ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းဆီမွ ေရာက္ႏိုင္ေျခမရိွတာ အထင္အရွားပဲ။ သို႕ပါလ်က္ ရလာသည့္ အညစ္အေၾကးက အစာအိမ္ထဲက အညစ္အေၾကးနံ႕ျဖစ္ေနသည္။
ဆိုေတာ့.. လူနာ၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ဖြင့္လွ်င္ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးကို ေတြ႕ရမွာလဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမွာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား စဥ္းစားရန္ မလို။ လူနာကို အျမန္ဆံုး ခြဲစိတ္ကုသရန္ အေျပးအလႊား ျပင္ဆင္ၾကရသည္။
အဲသည္အခ်ိန္ကစၿပီး လူနာနွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ ျပႆနာတစ္ရပ္ အျဖစ္ ကြၽန္မ အာရံုထဲသို႕ စတင္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဆရာ၀န္ ဘ၀တြင္ လူနာ၏ ေရာဂါကို သက္သာေအာင္ ကုသေပးသည့္အျဖစ္၊ အသက္ကယ္တင္လိုက္ရသည့္ အျဖစ္တုိ႕သည္ ဤလူနာနွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး အျပီးသတ္ အခန္းက႑မ်ား ျဖစ္တတ္သည္။ၿပီးၿပီ။ သူ႕ကို ကုသေပးၿပီးၿပီ။ သူအသက္မေသေတာ့ဘူး။ ထိုက႑သည္ ေတာ္ေတာ္ပီတိျဖစ္စရာေကာင္းလွ၏။ အဲသည္ေနာက္ မွာ လူနာနွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြးဆိုတာ မက်န္ခဲ့ေတာ့ေပ။ အမ်ားစုေသာ လူနာကုသမႈ အေတြ႕အၾကံဳသည္ သည္အတုိင္းပဲ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ ကိစၥမ်ားမွာေတာ့ အဲသည္လို မဟုတ္ေပ။ လူနာကို ကုသျပီးေနာက္မွ လူနာနွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေတြးတို႕က ေခါင္းထဲ၀င္လာေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရိွသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကြၽန္မသည္ သီးသန္႕မွတ္စုစာအုပ္တစ္ခုတြင္ လူနာနွင့္ပတ္သက္သည့္ အေတြး သို႕မဟုတ္ ျပႆနာကို ေရးမွတ္ ရတတ္သည္။ ယခုလူနာမွာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ရာမွ ေသြးဆိပ္သင့္အဖ်ား (epticemia) ေရာဂါ ခံစားေနရသည့္ အမ်ိဳးသမီးလူနာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ျခင္းသည္ တရားဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ရာဇသတ္ၾကီး ပုဒ္မ ၃၁၂ ျဖင့္ ျငိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်သူ လူနာတို႕သည္ ျပည္သူ႕ေဆးရံုနွင့္ မပတ္သတ္လိုၾကေပ။ အသက္ အႏၱရာယ္ စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ နာမက်န္းမႈ ဒုကၡ ေတြကို ၾကံဳေတြ႕လာရမွ ေဆးရံုသုိ႕ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ ဒါေတာင္မွ အရွက္နွင့္ အသက္ ဟူသည့္ ဘယ္တုန္းက စျီပီးေပၚေပါက္ခဲ့မွန္း မသိသည္ ေရြးခ်ယ္မႈၾကီးတစ္ခုကို တခ်ိဳ႕က လက္ကိုင္ထားေနတတ္ေသး၏။ "အသက္သာ အေသခံမယ္၊ အရွက္ ကြဲ မခံႏိုင္ဘူး" ဆိုတာမ်ိဳးျဖင့္ ေခါင္းမာသည့္ ကိစၥေတြ ရိွတတ္ေသး၏။ "အရွက္" ဆိုေသာ အရာတြင္ မိမိက ဘယ္ေလာက္ အက်ံဳး၀င္ေနသလဲ၊ အဲသည္ "အရွက္" ၏ အေလးအေပါ့၊ အတိမ္အနက္ နွင့္ မိမိနွင့္ သက္ဆိုင္ေနသည့္ တာ၀န္ ဘယ္ေလာက္ရိွေနလို႕လဲ၊ အဲသည္ အရွက္၏ အဓိက တရားခံမွာ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႕ မိမိက လူမသိ သူမသိ အေသခံရမွာလား.. စသည္ .. စသည္.. အေတြးမ်ားကို ျမန္မာအိမ္ေထာင္စုမ်ား ေတြးေလ့မရိွၾကေပ။
အရွက္ကြဲမခံရခ်င္၍ အသက္အေသခံသြားရသည့္ မိန္းမေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီလဲ။ ဤ ကိစၥတြင္ လူနာရွင္ သို႕မဟုတ္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႕၏ တတ္သိလိမၼာစြာ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္း တတ္မႈ အမ်ားၾကီး လိုအပ္ ပါသည္။
ယခုလူနာကေတာ့ အဲသည္ အသက္ နွင့္ အရွက္ ကိစၥအျပင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ ကိစၥပါ တြဲစပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အသက္ငင္ေနသည့္ အေျခအေနေရာက္မွ ကြၽန္မတို႕အဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္မတို႕နယ္လွည့္ေဆးကုသသည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုကို အလ်ဥ္းသင့္သလို မၾကာခဏ ျပဴလုပ္ေဆာင္ရြက္ေလ့ ရိွၾကသည္။ ကြၽန္မတို႕ အဖြဲ႕မွာ ေဆးရံုက ကေလးအထူးကု ဆရာ၀န္ ပါသည္။ သမားေတာ္ ပါသည္။ မီးယပ္ သားဖြား အထူးကု ဆရာ၀န္ ပါသည္။ ေဆးရံုတြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ လုပ္အားေပးဆရာ၀န္ အျဖစ္ တာ၀န္ ယူေလ့ရိွသည့္ ျပင္ပေဆးကုဆရာ၀န္ ကြၽန္မပါသည္။ ျမိဳ႕နယ္စု အတြင္း ရြာသိမ္ ရြာမႊားေလးေတြအထိ ခရီးစဥ္ ခ်၍ သြားေရာက္ကုသ ေပးလ်က္ ရိွရာရြာေသးေသးကေလး တစ္ခုမွ အသက္အႏၱရာယ္ အေျခအေန အထိ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ယခုလူနာကို မရည္ရြယ္ဘဲ သြားၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။
လူနာရွင္က လာပင့္ေခၚျခင္းမဟုတ္ပါ။ လူနာ၏ အသိ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ကြၽန္မတို႕ ေဆးကုရာ စခန္းသို႕ ေရာက္လာၿပီး သတင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာမၾကီးတုိ႕ရယ္.. ရြာေတာင္ဖ်ားမွာ ငန္းဖမ္းၿပီး ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္ေတာ္။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ေတာင္ မေစာင္းႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကံဳရင္ လုိက္ၾကည့္ေပးပါ။ ကေလးမေလးက အသက္အငယ္ေလး ရိွေသးတာ။
"ဒီေခၚလာလို႕ မျဖစ္ဘူးလား" ဟု ကြၽန္မတို႕က ေမးၾကည့္သည္။
"လွည္းေဆာင့္လုိက္ရင္ တစ္ခ်က္တည္း အသက္ထြက္မွာပဲ" ဟု သူက ထင္ျမင္ခ်က္ေပး၏။ ဆိုလိုသည္က ဤေဆးခန္းသို႕ လာေရာက္ဖို႕ အေျခအေန မရိွဘူးေပါ့။ ကြၽန္မတို႕အတြက္က လူနာတစ္ေယာက္ကို သြားၾကည့္ၿပီးကုသေပးဖုိ႕ ဘာအခက္အခဲ ျပႆနာမွ မျဖစ္ပါ။ သူတို႕ကို ကုသေပးလုိ၍ပဲ ျမိဳ႕ေပၚ ေဆးရံုၾကီးမွ ေ၀းလံေသာ ဤ်ရြာကေလးအထိ ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား.. သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့။
အဲသည္ နည္းျဖင့္ ယခုလူနာကို ကြၽန္မတို႕ ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္သည္ ရြာအိမ္ေတြထဲမွာမွ ပို၍ႏြမ္းပါးေသာအိမ္ျဖစ္သည္။ ၀ါးထရံအေပါက္အျပဲကို စကၠဴမ်ား၊ အင္ဖက္မ်ား ေရာေႏွာၿပီးကာကြယ္ထားရသည့္ အိမ္။
လူနာရိွရာ အိမ္အတြင္းခန္းသည္ ထိုအိမ္၏ တစ္ခုတည္းေသာ အခန္းျဖစ္၏။ လူနာသည္ ဖ်ာၾကမ္း ေစာင္ႏြမ္းႏြမ္းေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ရိွသည္။ ဘ၀ကူးေကာင္းေစရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အနီးမွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္ၿပီး ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ေနၾကသည္။
"ဆရာ၀န္ေတြလာတယ္" ဟုတစံုတေယာက္က ခပ္တုိးတိုး အသိေပးေသာအခါ လူနာ၏ ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္၍ လူနာကို ငံု႕ၾကည့္ရြတ္ဖတ္ေနေသာ အေဒၚၾကီးက ေမာ့ၾကည့္၏။ အေဒၚၾကီး၏ မ်က္၀န္းမွာ ခိုတြဲေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေရာ ျပီး ပူပင္ေသာကနွင့္ နာက်င္ေၾကကြဲမႈတုိ႕ကို ကြၽန္မ ျမင္လိုက္လ်င္ ျမင္လိုက္ခ်င္း အဲဒါ လူနာ၏ မိခင္ဟု ကြၽန္မသိလိုက္ပါသည္။ မိမိ၏ ရင္ေသြးကို ဆံုးရံႈးရေတာ့မည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္း မ်ိဳးသည္ မ်က္လံုးမ်ားစြာထဲမွ သီးသန္႕လွမ္းျမင္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားစြာ ကြဲျပားပါသည္။ ဤမ်က္၀န္းမွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားသည့္ အားကိုးမႈႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရိပ္ရိပ္ကေလးကိုပါ ကြၽန္မ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသလား။
ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးကို အာမခံ မေပးႏိုင္သည့္ အေျခအေနပဲရိွေသးသည္မို႕ ကြၽန္မ ဖ်တ္ခနဲ မ်က္နွာလဲြကာ လူနာကိုပဲ သတိထား၍ ၾကည့္လိုက္ရသည္။
လူနာသည္ အသက္ ၁၈ နွစ္ နွင့္ ၂၅ နွစ္ အတြင္း အရြယ္ျဖစ္သည္။ အသားအေရ ျဖဴေဖ်ာ႕ကာ အ၀ါေရာင္သန္းေနသည္။ အသက္ရွဴႏႈန္း မမွန္ဘဲ သတိလစ္ေနၿပီ။ နဖူးနွင့္ နားထင္တစ္၀ိုက္မွာ ေခြၽးစိုရႊဲေနသည္။ ေသြးခုန္နႈန္းေဖ်ာ့ေတာ့ကာ ျမန္ဆန္ေနသည္။ ေသြးထုထည္သည္ ထိမွန္း သိရံုကေလးျဖစ္ေန၏။
ကြၽန္မကပဲ ရာထူးအငယ္ဆံုးျဖစ္သည္မို႕ လူနာကို စမ္းသပ္ပါသည္။ အဖ်ားဒီကရီ ၁၀၄။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္ေသြ႕ကာ ေရဓာတ္နည္းပါးေနသည္။ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနတာ ညနက္ပိုင္းမွ စၿပီး ယခု တစ္မနက္လံုးဟု လူနာ၏ မိခင္က အသိေပးသည္။ လူနာ၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ဗိုက္မွာ ေဖာင္းၿပီး တင္းေနသည္။ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ပိုင္းကို ကြၽန္မ လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္ေတာ့ လူနာတစ္ခ်က္ လြန္႕ခနဲ ေတာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ထဘီကို ေအာက္အထိ ဆြဲခ်လို္က္ေသာအခါ လူနာထံမွ ရသည့္ ေသြးနံ႕ေရာသည့္ အနံ႕အသက္တစ္ခုကို သိသိသာသာ ရလိုက္သည္။
လူနာ၏ အဖ်ားဒီဂရီ၊ အနံ႕အသက္၊ ၀မ္းဗိုက္တင္းမာမႈ စသည္တို႕ကို တြက္ဆၿပီး စစ္ေဆးလုိက္ေသာအခါ ျဖစ္ႏိုင္ဆံုးေရာဂါ သံုးေလးခုပဲ ရိွသည္။ လူနာ၏ မိခင္ကို ကြၽန္မ မ်က္နွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲျဖင့္ ေခၚယူကာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ခဲ့သလား ဟု ခပ္တုိးတိုး တိုက္ရိုက္ေမးလိုက္သည္။
ရိုးအအ ပညာမဲ့သည့္ ေတာရြာသူ အေဒၚၾကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုလုိက္ေလသည္။
ကဲ.. ကြၽန္မတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။
လူနာကို ေဆးရံုထိ သယ္ၿပီး ကုသဖို႕ လမ္းခရီးဒဏ္ နွင့္ အခ်ိန္ကာလဒဏ္ကို လူနာ ခံႏိုင္ပါ့မလား။ လမ္းခရီးမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားလွ်င္ ကြၽန္မတို႕အေပၚရြာက ဘယ္လို သေဘာထားမလဲ။ ေဆးရံုအထိအေရာက္ လူနာ အသက္ရွင္ေနဦးမည္ ဟု ကြၽန္မတို႕ကို ဘယ္တန္ခိုးရွင္က အာမခံေပးႏုိင္ပါ့မလဲ။
ထိုေမးခြန္းမ်ားကို သမားေတာ္နွင့္ မီးယပ္သားဖြား အထူးကု ဆရာ၀န္မမတို႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ၾကသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း လူ႕ေလာကၾကီးထဲသို႕ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္မတို႕မွာ ေသခ်ာမႈအစစ္ဆိုတာ မရိွခဲ့။ ေသခ်ာမႈ အတု ေတြႏွင့္သာ အသက္ရွင္ေနၾကရသည္။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာစြာ ေမွ်ာ္လင့္လို႕ မရသည့္ လူ႕ဘ၀ၾကီးထဲမွာ ေရးေရးျမင္ရတာေလးကို ပဲ ဖမ္းဆုပ္အားထားေနၾကရသည့္ အျဖစ္ေတြ။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘယ္ကိစၥကိုမွ အာမခံေပးလို႕မရ။ ေလာကၾကီးမွာ အာမခံလို႕ရသည့္ အရာ ဘာမွ မရိွ။ ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိရေသာ ဘာေၾကာင့္ျ့ဖစ္လာမည္မွန္းလည္း မသိေသာ အေမွာင္ထုထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေနရသမွ် ေပ်ာ္စရာေတြကို ရတတ္သမွ် ရွာၾကံခံစားေနရသည့္ လူ႕ဘ၀ၾကီးမဟုတ္လား။ ကြၽန္မတို႕ ဘာမွ မေသခ်ာေပ။
သို႕ေသာ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္ ဟူသည့္ စိတ္ဆႏၵျဖင့္ လုပ္လွ်င္လုပ္၊ မလုပ္လွ်င္ ေသ အေျခအေနအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်က္ခ်င္းခ်လိုက္ၾကသည္။
ဤလူနာကို ေဆးရံုသို႕ သယ္သြားမည္။
လုိအပ္သည့္ ေဆး၀ါးတို႕ သြင္းေပးလ်က္ လူနာကို ေဆးရံုသုိ႕ သယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေဆးရံုသို႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ခြဲစိတ္မႈကို ခံႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ဟူသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးရလာဖို႕ လုိအပ္သမွ် ကုသမႈ အဆင့္ဆင့္ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ႏွာေခါင္းပိုက္မွ ရလာသည့္ အညစ္အေၾကးရည္ကို ျမင္ရသမွ်ေတာ့ လူနာ အေျခအေန မေကာင္းပါ။
မီးယပ္သားဖြား အထူးကု ဆရာ၀န္က သူနွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ လူနာေအာက္ပိုင္းကို စမ္းသပ္သည့္အခါ အမ်ားစုေသာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ လူနာမ်ား အတုိင္းပဲ တစံုတခု ခြၽန္ထက္ေသာ အရာျဖင့္ ထုိးဆြၿပီး ကိုယ္၀န္ကို ဖ်က္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ခဲြစိတ္ကုသသည့္ ဒဏ္ကို လူနာခံႏိုင္ၿပီ ဟု ထင္ရလွ်င္ ထင္ရျခင္း လူနာကို ၀မ္းဗိုက္ဖြင့္၍ ခဲြစိတ္ ကုသၾကပါသည္။
သည္တစ္ခါ ဘုရားတ သူက မမအိုဂ်ီျဖစ္သည္။ မမအိုဂ်ီ ဘာေၾကာင့္ဘုရားတရသည္ ဆိုတာကို ဒုတိယ ခြဲစိတ္အကူဆရာ၀န္အျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေသာ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္သည္။ ၀မ္းဗိုက္တစ္ခုလံုးမွာ အညစ္အေၾကးေတြ ဖံုးလႊမ္းကာ နံေစာ္လ်က္ရိွသည္။ အညစ္အေၾကးနံ့သည္ နွာေခါင္းစည္းအ၀တ္ကို အလြယ္တကူပင္ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ၀င္ေရာက္ေလသည္။ အူမ်ားက အညစ္အေၾကးျဖင့္ ရိေနကာ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ထိလုိက္လွ်င္ ရိရြဲေၾကြက်လာသည္။ ဤ၀မ္းေခါင္းကို ေဆးရမည္။ ေနာ္မယ္လ္ေဆလိုင္း ဟုေခၚေသာ သန္႕စင္စြာ ေပါင္းခံယူထားသည့္ ဓာတ္ဆားရည္ျဖင့္ ေဆးရမည္။
လူနာရွင္ကျဖင့္ ဓာတ္ဆားရည္ တစ္ပုလင္းမွ်ပင္ ၀ယ္ေပးႏိုင္မည့္ အေျခအေနမဟုတ္။ ေဆးရံုမွာကလည္း ဆရာ၀န္၊ ၀န္ထမ္းနွင့္ ခဲြစိတ္ကု ကိရိယာပစၥည္းတို႕ ရိွေနေသးသည္မွာ ၾကီးမားသည့္ ကံေကာင္းမႈၾကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနရသည့္ အေျခအေနမဟုတ္လား။
သည္ေတာ့ ကြၽန္မတို႕အားလံုး အလုိအေလ်ာက္ပင္ တညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက၏။ ကြၽန္မတို႕ ဆရာ၀န္အခ်င္းခ်င္း ပိုက္ဆံစုထည့္ၿပီး ေနာ္မယ္ေဆလုိင္း ပုလင္းေေတြ ၀ယ္ၾကမည္။ အားျဖည့္ ေပါင္းခံရည္ ပုလင္းေပါင္း မ်ားစြာသံုးလ်က္ ခပ္ဖြဖြ ေဆးယူရပါသည္။ ခပ္ဖြဖြဟုဆိုရည္က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္တြယ္လွ်င္ ရိေနေသာ အူအခ်ိဳ႕ ထပ္ျပတ္လာမွာ စိုးရိမ္၍ျဖစ္သည္။
ထိပ္ပိုင္းသားအိမ္မွာ ထုိးနွက္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ အေပါက္နွစ္ေပါက္ ျဖစ္သြားသည္ကို ယခုမွ ေတြ႕ၾကရသည္။ သားအိမ္ပါမကဘဲ အစားေဟာင္းအိမ္ကို တစ္ခ်က္ထုိးမိထားသည္။ အစာေဟာင္းအိမ္ေပါက္ျပဲသြားသည္။ ထို႕ျပင္ ၀မ္းေခါင္းေျမွးပါ ေပါက္သြားသည္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ေပးသူ၏ ခႏၶာေဗဒ အသိပညာနွင့္ ကြၽမ္းက်င္မႈ အဆင့္မွာ သုညေအာက္ အနုတ္လကၡဏာပဲ ဟု ကြၽန္မတို႕သိႏိုင္ပါသည္။
ေတြ႕သမွ် ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ဖာေထးခ်ဳပ္။ အူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္ထုတ္၊ ေကာင္းႏိုင္ ေသးသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေသာ အစိတ္အပိုင္းတို႕ကို ခပ္ဖြဖြ ရြရြေလး ျပန္ခ်ဳပ္ဆက္၊ တခ်ိဳ႕ဟာကို သည္အတုိင္းထား၊ လက္ျဖင့္ သြားမထိနဲ႕။ ခြဲစိတ္ေနသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြၽန္မ သတိလက္လြတ္ အသက္ရွဴေအာင့္ထားမိတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္လဲ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၀မ္းဗိုက္ကို ျပန္ပိတ္ၿပီးမွ အသက္ ၀၀ ရွဴႏိုင္ပါသည္။
မမ အိုဂ်ီ က သက္ဆိုင္ရာ ကိစၥအားလံုး ကုသ ၿပီးစီးသြားသည့္အခါ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္တာ ကြၽန္မ ၾကားလိုက္ရသည္.. လိုအပ္သည့္ ပဋိဇီ၀ေဆး၀ါးတို႕ကို ကြၽန္မတို႕ပဲ ေငြစုၿပီး ၀ယ္ၾက၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲရိွသည္။ လူနာမိန္းကေလး ကံေကာင္းသည္ ဟုေျပာမလား.. ကြၽန္မတို႕ အိုဂ်ီမမ ေတာ္သည္ ဟုေျပာရမလား.. ကြၽန္မတို႕ ဆရာ၀န္အားလံုး၏ ေမတၱာ ေစတနာ ထိေရာက္သည္ ဟုဆိုရမလား.. ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုမိန္းကေလး အသက္ရွင္ခြင့္ရေနဆဲျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႕ ထုိမိန္းကေလး၏ အသက္ကို ကယ္လုိက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ.. ကြၽန္မတို႕ ၄ ေယာက္ ေငြအေတာ္မ်ားမ်ားစီ အကုန္က်ခံၿပီး ကုသလိုက္ရက်ိဳး နပ္ၿပီ..
လူနာ၏ မိခင္မွာ ကြၽန္မတို႕အား ေက်းဇူးတင္လြန္းလွသျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့ရင္း ၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ငိုျပန္ေလသည္။ သမီး၏ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္တို႕အား သမီးအျဖစ္ ကိုမခြၽင္းမခ်န္ ေျပာေတာ့မည္ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပံုရသည္။ မိန္းကေလး၏ ျဖစ္စဥ္ကို ကြၽန္မတို႕အား ရွက္ေၾကာက္လ်က္က ဖြင့္ေျပာျပခဲ့သည္။ အကယ္၍သာ သူတို႕သည္ ခ်မ္းသာသည့္ မိသားစုျဖစ္ခဲ့လ်င္ ရလဒ္မွာ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ပါသလားဟု ကြၽႏ္မ ေတြးၾကည့္မိသည္။ မိန္းကေလးသာ ခ်မ္းသာခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ ထိုေယာက္်ားက မယူဘဲ ေရွာင္ေျပးသြားဦးမလား..
ေရွာင္ေျပးသြားသည္ပဲ ထားပါ.. ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိမိန္းကေလးကို လက္ထပ္ထိမ္းျမားယူလိုသည့္ အျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အဆင္သင့္မရိွႏိုင္ဘူးလား.. ကေလးအေဖေဖာ္ဖို႕ ဟူသည့္ ခပ္ညံ့ညံ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မိဘက မိန္းကေလးကို အိမ္ေထာင္ျပဳေပးလို႕ မရႏိုင္ဘူးလား.. (မွ်တတာ မမွ်တတာ ဆိုသည္က လံုးလံုး အရွက္ကြဲရသည့္ ကိစၥႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ ထည့္တြက္စရာမလို ေအာင္ ေသးဖြဲပါသည္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ခြင့္လႊတ္စိတ္ ေမြးၾကလိမ့္မည္။ ) ထားပါေတာ့... အဲသည္လို အျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လိမ္လည္ ၿပီး မေပးစားလိုလွ်င္လည္း ဤကိုယ္၀န္ကို အသက္အႏၱရာယ္ မရေစဘဲ ကိုယ္ခနၶာမွ ဖယ္ထုတ္ဖို႕ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရသည့္ ကုသမႈကို ေပးမည့္ ေနရာေတြ ဆိုတာ နံပါတ္ စဥ္လိုက္စီတန္းၿပီးရမလာႏိုင္ဘူးလား..
ဒါက ကိုယ္၀န္ ဆိုသည့္ အမႈကိ္စၥၾကီး ေပၚလာၿပီးသည့္ေနာက္ မွာေတာင္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ မ်ားျပားလွသည့္ လူခ်မ္းသာေတြ၏ အေျခအေနမ်ားျဖစ္သည္။ လိင္ဆိုင္ရာ ပညာေပးဗဟုသုတ ရိွသည့္ လူခ်မ္းသာ သားသမီးဆိုလွ်င္ ျဖင့္ ကိုယ္၀န္ဟူသည့္ အမႈကိစၥပင္ ေပၚေပါက္လာစရာ အေၾကာင္းမရိွေပ။ ယခုေတာ့ မိန္းကေလးမွာ ပညာမရိွ.. ဗဟုသုတမရိွ.. ရည္းစားကေတာ့ ရခဲ့ၿပီ.. မိမိစိတ္အလိုကိုလိုက္မိတာလား.. ရည္းစား၏ စိတ္အလုိက္ုိလုိ္က္မိတာလား.. တစ္ခုခု အလိုကို လုိက္မိသျဖင့္ လြန္က်ဴးခဲ့ၾကၿပီ..
ကိုယ္၀န္ရခဲ့ၿပီ.. ပိုုက္ဆံက မ်ားမ်ားမရိွ..
သည္ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ အနည္းဆံုးနည္းကိုရွာသည့္အခါ.. အညံံ့ဆံုးနည္းကို သံုးၿပီး ေျဖရွင္းေပးသူထံ ေရာက္သြားသည္။ ဘာမွ မတတ္သည့္ လူတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲသို႕ မိမိအသက္ကို ပံုအပ္ေပးလိုက္ရသည္။
ဤကဲ့သို႕ အလားတူ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ခု လာဦးမည္နည္း.. ဘယ္လို ကာကြယ္ေပး ႏုိင္မည္နည္း.. အရြယ္ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးေတြကို ရည္းစားလံုး၀ မထားရဟု လူၾကီးမ်ားက အာဏာသံုးၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ေစာင့္ၾကပ္ထားျခင္းသည္ ဤျပႆနာ၏ ေျဖရွင္း ကာကြယ္နည္း ျဖစ္မလား....
ရည္းစားထားလိုက ထားပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေတြ႕မခံႏွင့္ ဟု ဆံုးမျခင္းသည္ ဤျပႆနာ၏ ကာကြယ္နည္း ျဖစ္မလား..
ရည္းစားနွင့္ ေတြ႕လိုလွ်င္ ကိုယ္၀န္မရိွေအာင္ ဘယ္လိုေန.. ဘယ္လုိေရွာင္.. ဘာေဆးသံုး စသည္ျဖင့္ ညႊန္ၾကားၿပီး အသိပညာေပးျခင္းသည္.. သင့္ေတာ္ေသာ ကာကြယ္နည္း. ေျဖရွင္းနည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..
ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မေဆးခန္းသို႕ ေရာက္လာသည့္ အလားတူ ျပႆနာေတြကို စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ အျမဲေရွာင္ေလ့ရိွသည္..
"ကိုယ္၀န္ဖ်က္တယ္ ဆိုတာ လုူသတ္မႈေတာ္ေရ႕.. က်ဳပ္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္မေပးႏိုင္ဘူး..ကိုယ္၀န္မရေအာင္ ဘယ္လိုတားရမလဲ လို႕ အသိပညာပဲ ေပးႏိုင္တယ္.. အဲဒီအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး လာခဲ့ပါ။"
ေဆးခန္းမွာ ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ကြၽန္မက ဒါ့ထက္ပိုၿပီး ဘာေတြ မ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ..
ကဲ.. ဆိုၾကပါစို႕.. ဤအဆင့္ ဤကာကြယ္မႈေတြ ကို မရခဲ့လို႕.. ကိုယ္၀န္ရလာၿပီ ဆိုပါစို႕.. ေယာက္်ားကေလး ကလည္း တာ၀န္မယူ လက္မထပ္လုိဘူး ဆိုပါစို႕ (ဤနိုင္ငံမွာ ကိုယ္၀န္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းက တစ္ခုပဲ ရိွသည္။ ထိုရည္းစားႏွင့္ အခ်ိန္မတန္မီ လက္ထပ္ ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။)
ကြၽန္မတို႕ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးၾကမလဲ.. နင္လုပ္တဲ႔ အျပစ္ နင္ခံရမွာပဲ.. ဒါတရားတယ္.. ခံေပါ့ ဟု ေျပာရမလား..
သည္လိုဆုိလွ်င္ ဤမိန္းကေလးႏွင့္ (အနည္းဆံုး) ထပ္တူထပ္မွ် သို႕မဟုတ္.. ပို၍ ပင္ အျပစ္ၾကီးသာ.. တာ၀န္ရိွေသာ... ဦးေဆာင္သူေယာက္်ား ကို ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာထားရမလဲ...
သူကေယာက္်ားပဲေလ.. သူ႕မွာက ျပစ္မႈအတြက္ ေျခရာ လက္ရာ ဘာမွ မက်န္နိုင္သည့္ အားသာခ်က္ၾကီး ရိွေနမွပဲ.. ျပစ္မႈမွ ကြင္းလံုးကြၽတ္လြတ္ရံုမက ဘယ္သူကမွ ဘာသံသယအျမင္နဲ႕မွ အၾကည့္မခံရသည္အထိ ဤအမႈမွ ကင္းရွင္းေစ ဟု လႊတ္ေပးထားရတာ.. သဘာ၀တဲ့လား..
ေယာက္်ားနဲ႕ မိန္းမ သဘာ၀မွ မတူဘဲ ဟု အဲသည္ သဘာ၀ဆုိတာခ်ည္းကို လႊဲခ်ၿပီး အျဖစ္မွန္ကို မ်ိဳသိပ ္ေနရတာ ခြင့္လႊတ္နည္း အစစ္ဟုတ္ရဲ႕လား.. ဆူးေပၚဖက္က်ျခင္းနွင့္ ဖက္ေပၚဆူးက်ျခင္းဟုသည့္ ေရွးရိုးစကားပံုတစ္ခုကို ယခုတိုင္ အသက္သြင္းေနရဆဲလား.. အဲသည္ စကားပံုဟာ ယခုအထိ အသံုးတည့္ေနတုန္းပဲလား.. မိန္းမေတြ ဒါထက္ သတၱိရိွဖ႔ိုက လိုေနၿပီလား..
ကိုယ့္ရင္ေသြး၏ ဖခင္ရင္းျဖစ္ေသာ ကေလးအေဖနာမည္ကို ရိုးသားစြာ အမွန္အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ေပးရမည့္ ကိစၥမွာ ဘာေတြမ်ား ေၾကာက္စရာ ရွက္စရာ ရိွမွာမို႕လဲ... တစ္ေယာက္တည္းေမြးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား.. အမွန္တရားတစ္ခုကို ရိုးသားစြာ ရင္ဆိုင္ဖို႕ သတၱိမရိွသင့္ဘူး လား..
ကိုယ္၀န္မရိွေအာင္ေတာ့ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ေပါ့.. ရိွၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း ကေလး၏ အသက္ကို မသတ္ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ ကို သတၱိရိွရိွ ရင္ဆိုင္မွေပါ့.. အဲသလုိ ေျဖရွင္းေပးရမလား..
မိန္းကေလးက မိမိျဖစ္ခဲ့သည့္ အမႈကိစၥကို ပတ္၀န္းက်င္အား ေဖာ္ထုတ္ရင္ဆုိင္ရာတြင္ "မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္လွသည္" ဟု ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကို ခံႏိုင္သည္အထိ သတၱိရိွရိွ ရင္ဆိုင္သင့္သည္ပဲထား.. ကေလးၾကီးျပင္းလာသည့္ အခါ ကေလးခံစားရမည့္ စိတ္ထိခုိက္မႈ ဒဏ္ရာ.. စိတ္နာၾကည္းမႈ ဒဏ္ရာကို ကြၽန္မတို႕ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီး ၾကိဳတင္ မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္မလဲ.. ဤကေလးသည္ သေႏၶသားဘ၀မွာ ေသဆံုးပစ္ရျခင္းကို နွစ္သက္သလား.. ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ရလာမည့္ ထိခုိက္နာက်င္မႈကိုပဲ ႏွစ္သက္သလား.. ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရိွခဲ့ရင္ ကေလးက ဘာကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္မလဲ.. ကြၽန္မတို႕ ဘယ္လုိမွ မသိႏိုင္.. မိခင္၏ လင္မရိွဘဲ ေမြးရဲသည့္ သတိၱကို ၾကီးျပင္းလာမည့္ ကေလးက ရဲရင့္မႈ ဟုမယူဆဘဲ.. မိမိအား အရွက္ခြဲ နွက္စက္မႈ ဟု ယူဆလာစရာ အေၾကာင္းေရာ.. မရိွဘူးလား..
ဘုရားေရ..
ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ ဤျပႆနာသည္ ေျဖရွင္းလို႕ ရေတာ့မွာမဟုတ္ ဟု အားေလ်ာ့ခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္လာသည္။
ေလာကရိွ မိန္းကေလး အားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုေတာ့ ရိွ ရမွာေပါ့.. ဘာနည္းျဖစ္မလဲ.. ကြၽန္မတို႕ ဘာကူညီေပးႏိုင္မလဲ.. တခုခုေတာ့ ရိွရမည္.. အဲသည္လိုႏွင့္ ကြၽန္မ၏ မွတ္စုေတြ .. တစ္မ်က္နွာၿပီး တစ္မ်က္နွာ ပြားလာခဲ့ေတာ့၏..
ဂ်ဴး
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္၏ မွတ္စုမ်ား
No comments:
Post a Comment