ခုခ်ိန္ဆို ... ရွင္ဘယ္ေရာက္ေနမွာလဲ

ဂ်ဴး

အခုည ကၽြန္မဆီမွာ လေရာင္ဟာ ခရမ္းေရာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တိမ္ေတြကင္းစင္ျပီး ၾကယ္ကေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲျပန္႔ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း။ ခြာညိဳပန္းခ်ံဳေဘးက ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ ကၽြန္မထိုင္ေနခဲ့တာ အၾကာၾကီးပဲ။ ကၽြန္မေဘးက ေနရာလြတ္ေလးမွာ ဇန္န၀ါရီႏွင္းစက္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲသြားခဲ့တဲ့အထိပါပဲ။ ခြာညိဳပန္းေတြက လေရာင္ေအာက္မွာ ေမႊးလိုက္တာ။ ခြာညိဳပန္းကို ရွင္မသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္း သဇင္နဲ႔ ႏွင္းဆီကလြဲလို႔ ဘယ္ပန္းကိုမွ နာမည္မွန္ေအာင္လည္း ရွင္ မေခၚတတ္ခဲ့ပါဘူး။

            ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးကို ကၽြန္မျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီ့မွာ ခန္းဆီးစ ဆင္စြယ္ေရာင္က ေဆာင္းေလနဲ႔အတူ လႈပ္ခတ္ေန တာကို ျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီျပတင္းကို မပိတ္မိ တာၾကာျပီ။ အဲဒီျပတင္းေပါက္မွာ မၾကာေသးခင္က ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ လာနားခဲ့တယ္။ အနက္ေရာင္ လည္ပင္းနဲ႔ ရင္ဘတ္ဆီက အျပာေရာင္အရစ္ကေလးနဲ႔။ ဆက္ရက္ေလာက္လည္း မၾကီး၊ စာ ကေလးေလာက္လည္း မငယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ငွက္ေလးပါ။ ငွက္ေလးအတြက္ စပါးတြဲေလးေတြကို အိမ္တံစက္ျမိတ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့တာ ေလးငါးရက္ရွိျပီ။

           အိမ္ထဲမွာ ရွင့္စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မစာအုပ္ေတြ ေပါင္းထားတဲ့စာအုပ္စင္ေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အိမ္ေလးတစ္လံုးရွိတယ္။ ေအာက္ထပ္က ရွင့္အခန္းမွာ စာအုပ္စင္ေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ခုရွိတယ္။ အေပၚထပ္က ကၽြန္မအခန္းမွာ ဂီတကို နားေထာင္ဖို႔ ဓာတ္ျပားဖြင့္စက္၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေတြရွိတယ္။ ဂီတဓာတ္ျပားေတြ ရာေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္။ ေနာက္ျပီး ဥယ်ာဥ္အက်ယ္ၾကီးရွိတယ္။ ပုန္းညက္ပင္၊ ဧကရာဇ္ပင္၊ ယုဇနပင္၊ ခြာညိဳပင္၊ ရင္ခတ္ပင္နဲ႔ ရွင္မသိတဲ့အပင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ငွက္ေလးေတြရွိတယ္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ရွိတယ္။ ဘ၀မွာ ဘာမ်ားထပ္လိုဦးမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ရွင္က ကၽြန္မအနားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘူး။

            ကၽြန္မရဲ႕ျခံဳလႊာေလးက တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မျမင္ရတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြကို မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး။ ႏွင္းေတြဟာ ျခံဳလႊာေပၚကေန၊ အေႏြးထည္ေပ ၚ ကေန ကၽြန္မရင္ထဲထိ ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္ လာေတာ့ ေအးခဲေနေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မေဘးမွာ ရွင္မရွိတဲ့ ေဆာင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆာင္းကေတာ့ ေအးလွခ်ည္ရဲ႕ေလ။

             “ ေျမာင္လွစခန္းေျခမွာ ေတာင္က်စမ္းေရျဖာ ႏွင္းမိုးေစြရြာ ” အဲ့ဒါ စႏၵယားထြန္းညြန္႔ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ။ ရွင္မသိႏိုင္ပါဘူး။ ရွင္က ေလးျဖဴနဲ႔ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြနဲ႔လြမ္းတတ္တဲ့သူ။ အင္းေလ . . . လြမ္းတတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ။
အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ႏွင္းနဲ႔ ေဆာင္းသီခ်င္းေတြကို ထိုင္စဥ္းစားရင္း အသံမပြင့္တပြင့္နဲ႔ ဆိုညည္းေနရတဲ့အရသာက နာက်င္မႈနဲ႔ ေရာစပ္ေနေပမယ့္ ၾကည္ႏူးလြမ္းေမာစရာေကာင္းလွတယ္။

                ဘုရားရွင္ ဂူထြက္ကိုလ ဦးညြတ္လို႔ တိုင္တည္ကာသာ မၾကင္ေမာင့္မွာ လြမ္းရက္ရွည္ၾကာ။
 
               ငယ္ငယ္က ခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး။ အခ်ိန္ေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာင္းလဲသြားပါေစ မေမ့ႏိုင္ခဲ့။ ငယ္ကရုပ္သြင္ကို အစဥ္ေအာက္ေမ့ေနမိသတဲ့။ ယခုအခ်ိန္ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရင္ သြင္ျပင္ပံုန္း ဘယ္လိုရွိမလဲတဲ့။ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ အခ်စ္ဦးအေၾကာင္းဖြဲ႔တဲ့ သီခ်င္းေတြမွာ တမ္းတခံဇာတ္ေကာင္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ေရႊရင္သိမ္းသစ္ ျမႏွစ္သူဇာ မိန္းခေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနရတာလဲ။ သီခ်င္းေရးသူေတြအားလံုးက အမ်ိဳးသားျဖစ္ေနလို႔လား။ အမ်ိဳးသမီးေရးတဲ့ နည္းပါးလွစြာေသာ သီခ်င္းေတြမွာေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀က ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ခဲ့တဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦးေကာင္ေလးကို ဖြဲ႔ႏြဲ႕တမ္းတတာမ်ိဳး မေတြ႔ရတာလဲ။ ေကာင္မေလးေတြက သူတို႔နဲ႔ရြယ္တူ ေကာင္ငယ္ေလးေတြကို ေမတၱာမွ်မိတာေတြပဲ ျဖစ္ႏိုင္ျပီး အဲဒီမိန္းကေလးေတြက သီခ်င္းဖြဲ႔ႏြဲ႕ေရးဖို႔ မတတ္စြမ္းေလာက္ေအာင္ ငယ္ေနခဲ့တုန္း ျဖစ္လို႔လား။ အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ အသက္ပိုၾကီးသည့္ အမ်ိဳးသားေတြက ေတာ္ေတာ္ငယ္သည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေရႊရင္ဖံုးတံု႕ မဖံုးတံု႕ မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြကို ခ်စ္မိတတ္တာမ်ိဳးမို႔ သူတို႔ကေတာ့ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္တာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ငယ္ခ်စ္ေကာင္ကေလးကို လြမ္းခ်င္လို႔ေတာင္ လြမ္းဖို႔ သီခ်င္းမရွိတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။

ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူေလးကို တမ္းတတဲ့အခါ ဘယ္သူ႔သီခ်င္းနဲ႔ ညည္းျပီး တမ္းတရမွာလဲ။

ထာ၀စဥ္ျမတ္ႏိုးလာတဲ့ ခ်စ္တဲ့ေမာင္ေရ၊ ခ်စ္တဲ့ေမာင္ေရ၊ ေမတို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ဒီ ခေရပင္ၾကီးေအာက္ေလ ႏွစ္ေတြၾကာရွည္၊ ႏွစ္ေယာက္သား ကစားခဲ့ပံုေလးေတြ၊ ခုေန ေတြးမိတိုင္း ၾကည္ႏူးမဆံုးႏိုင္ေပ။
 
            “ခေရပင္ေအာက္က ပိေတာက္ခ်စ္သူ” ကို ဆိုညည္းရမွာကလည္း ရွင္က ပိေတာက္ကိုမွ ခ်စ္သြားသူမဟုတ္သလို ကၽြန္မကလည္း ခေရပန္းေလး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘာသာစကားလည္း သိပ္မတူခဲ့ဘူးေပါ့။

            ဘာသာစကားတူဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ တူမယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ေပါလ္ဖာေလရဲ႕ အျပန္အလွန္မွီခိုသူမ်ား ( Dependents ) ကဗ်ာထဲကလိုေပါ့။

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္တဲ့ ေျမျပင္မွာ . . .
ေလွ်ာက္သြားၾကရင္း
တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္
ဘယ္ေလာက္ထိ ေကာင္းလိုက္ၾကသလဲ . . .
မင္းက ကိုယ့္အတြက္ တံခါးေတြ ဖြင့္ေပး . . .
ကိုယ္က မင္းအတြက္ တယ္လီဖုန္း ေျဖေပး . . .
ကိုယ္က ဂီတာကို က်ယ္က်ယ္တီး
မင္းက မီးထြန္းျပီး စာဖတ္။
လွလိုက္တာ . . . ။
မင္းရဲ႕ပါးရိုးကေကာက္ေၾကာင္းေလးကို . . . ထိ . . လို႔ . .
‘ မင္း . . . ဘာလုပ္ေနလဲ ’ လို႔
တို႔ႏွစ္ေယာက္သာ နားလည္တဲ့ ထိေတြ႔မႈေလးနဲ႔
မင္းကို အသံမထြက္ဘဲ ေမးလိုက္တယ္ . . .
မင္းက ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးကို အသာေလးျပန္ . . . ထိ . . ျပီး . .
အသံမထြက္ဘဲ ေျဖတယ္။
‘ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ’ တဲ့ ။
 
            ကၽြန္မက အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ရွင္က အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားတယ္။ အဲဒါက အဓိက ကြဲလြဲခ်က္လား။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အျမင္မတူႏိုင္တဲ့ ရပ္တည္မႈအေျခအေနျဖစ္တယ္။

            ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ပိန္ခ်ံဳးေနတဲ့ ႏို႔စို႔ကေလးေလးကိုေပြ႕ျပီး ေတြ႔သမွ်လူကို ပိုက္ဆံေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ မိန္းမငယ္တစ္ဦးကို အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး ေမးၾကည့္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဘာစကားေတြမ်ား ထြက္လာေလမလဲ။

            မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အရက္ကို တစ္ငံုေလာက္ ေမာ့ပစ္လိုက္ရမွ မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္းဖြင့္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အရက္သမားတစ္ေယာက္မွာေရာ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေျပာစရာစကားလံုးေတြ ရွိေနေလမလား။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ေျပာစရာစကားေတြ ရွိေနမွာပဲ။ သူတို႔မွာ ေျပာစရာစာအုပ္ အေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ။ ဂီတအေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ။ ပညာအေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ။

            ကၽြန္မသိခဲ့တဲ့ ရွင္က ကၽြန္မကို စိတ္ေကာက္ျပီး အေ၀းကို ခဏခဏ ထြက္သြားဖူးေပမယ့္ တစ္ခါမွ မငိုဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကိစၥမဆို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ဆိုတာရွိသတဲ့။ ကၽြန္မရဲ႕ေအးခဲတဲ့ႏွလံုးသားေၾကာင့္ ရွင့္ကို မ်က္ရည္မက်ေစခ်င္ပါဘူး။ အေ၀းမွာ ရွင္ျငိမ္းခ်မ္းေနပါေစ။

            ရွင္ အခုလိုညမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးေနေစဦးေတာ့။ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ပံုရိပ္ေတြေတာ့ ရွင္အာရံုမွာ ေပၚေနခဲ့မွာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုရိပ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္မလဲလို႔ အေသအခ်ာ မမွန္းဆႏိုင္ေပမယ့္ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ေတာ့ရတယ္။

            အေ၀းသင္စာေမးပြဲေျဖဆိုမယ့္ကၽြန္မရွိရာ မေကြးတကၠသိုလ္ကို ေနပူပူမွာ အေမာတၾကီး အလည္ေရာက္လာတဲ့ ရွင့္ကိုၾကိဳဆိုစဥ္က ရွင့္နဖူးက ေခၽြးစက္ေလးေတြကို ကၽြန္မ ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ သိပ္ကြာျခားမယ္မထင္။

            နမိတ္ပံုဆိုတာကို ကၽြန္မက ယံုၾကည္တယ္။ ရွင္မလာခင္ နံနက္က ေက်ာင္းေဘးက ေရကန္ေလးဆီ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ေလတိုက္ခတ္လို႔ လႈိင္းေလးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြန္႔လူးေနတဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ေမ်ာေနတဲ့ ဗာဒံရြက္၀ါေျခာက္ေလးတစ္ရြက္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ စကၠဴေလွေလးပမာ။ ဒါေပမယ့္ အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့ သူက သူလိုရာကို သြားေနတာ မဟုတ္ႏိုင္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ခရီးၾကံဳလိုက္လာသူ တစ္ဦးရွိေနတယ္။ ဗာဒံရြက္ေလးေပၚမွာ အခုမွ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေၾကြထားတဲ့ ခေရပန္းေလးတပြင့္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အဲဒီခေရပြင့္ေလးက ခရီးၾကံဳလိုက္သူလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခေရပြင့္ေလးရဲ႕လိုရာခရီးသို႔ ဗာဒံရြက္၀ါေလးက တမင္လိုက္ပို႔ေပးတာလား။ ကၽြန္မက ဗာဒံရြက္ေလးလား။ သို႔မဟုတ္ ခေရပြင့္ေလးလား။ အဲဒီ ဗာဒံရြက္ေလးက သူပဲလား။ သူ႔အေပၚမွာ အသာေလးအိပ္ျပီး လိုက္လာတဲ့ ခေရပြင့္ေလးက ကၽြန္မပဲလား။ အဲဒီအေတြးကို ဖ်တ္ခနဲေတြးမိေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာေႏြးသြားခဲ့တာ အခုထိ ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။

            ရွင္ေရာက္လာေတာ့ အေျဖရသြားတယ္။

            ရွင္က ကၽြန္မဖတ္မယ့္ စာအုပ္စာတမ္းေတြကိုေပးဖို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ဘက္ကေန ကၽြန္မဆီ အေမာတၾကီး ကူးလာခဲ့တာမဟုတ္လား။ ေနာက္ျပီး စာေမးပြဲေျဖတုန္းမွာ ကၽြန္မလိုအပ္မယ့္ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔အတူ လက္ပက္နာရီ အသစ္ေလးတစ္ခု။

            အိုး . . .

            တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ။ မေန႔ကပဲ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလး ၾကိဳးျပတ္သြားခဲ့တာ။ စာက်က္ေနတုန္းမို႔ ျပင္ဆိုင္ကိုလည္း မသြားႏိုင္။ စာေမးပြဲေျဖရင္ ၾကိဳးမပါတဲ့ ဒီနာရီေလးကိုပဲ စာေမးပြဲခန္းအသြားမွာ ကြန္ပါဘူးထဲ ထည့္ယူသြားမယ္လို႔ ေတြးထားတာေလ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မဘာလုိအပ္ေနတယ္ဆိုတာ ရွင္က ၾကိဳသိေနသလိုပါပဲလား။ အဲဒါကိုက ေပါလ္ဖာေလရဲ႕ ကဗ်ာထဲကလို ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။

            အေ၀းသင္ေျဖဖို႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကၽြန္မရွိရာ ရွင္လိုက္လာတဲ့ နံနက္ခင္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ရြက္၀ါေလွေလးဟာ ရွင္ပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ခေရပန္းေလးပဲလို႔ တပ္အပ္ေသခ်ာ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ႏိုင္တာေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ရွင့္အၾကားက ခင္မင္တြယ္တာမႈဟာ အခုထက္ ပိုလာလိမ့္မယ္။ မၾကာခင္မွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုျပီး တြယ္ျငိရစ္ပတ္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒီေန႔က ရွင့္နဖူးက ေခၽြးစက္ေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သုတ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ကၽြန္မသိမ္းထားတဲ့ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးတစ္ထည္ကို ထုတ္ယူေပးလိုက္တာ ရွင္မွတ္မိခဲ့မွာပါေနာ္။

            ‘ ေခၽြးေတြခ်ည္းပဲ သုတ္လိုက္ဦး ’

            လက္ကိုင္ပ၀ါေလးက မင္းဂြတ္သီးေရာင္၊ ဘာအကြက္ ဘာအစင္းမွ မပါ။ ခ်ည္သားအေကာင္းစား ေျပာင္လက္ကိုင္ပ၀ါေလး။ အဲဒီလက္ကိုင္ပ၀ါေလးဟာ ရွင့္သံေယာဇဥ္ေတြ စီးဆင္းလာဖို႔ ကၽြန္မဘက္က စျပီး သြယ္ေဖာက္ေပးလိုက္တဲ့ ေျမာင္းရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သလား။ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ျပတ္သားစြာ ျငင္းဆိုႏိုင္ပါျပီ။ မဟုတ္ပါ။ ရွင့္အေပၚထားတဲ့ ၾကင္နာမႈေတြက မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ ဖိတ္လွ်ံက်သြားတာမွ်သာပါ။ ဒီလက္ကိုင္ပ၀ါေလးက နဂိုကရွိမေနေသးတဲ့ ရွင့္သံေယာဇဥ္ကို အခုခ်က္ခ်င္း စီးဆင္းေပးေစႏိုင္ေလာက္တဲ့ အားကိုးဖြယ္ရာ အင္အားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါေနာ္။ အလြန္ဆံုးေပါ့ေလ။ ရွင့္ရင္ထဲက ရွင္သန္ျပီးသား အၾကင္နာႏွလံုးသားကို တျငိမ့္ျငိမ့္ေႏြးလာေအာင္ ေထြးေပြ႕ေပးလိုက္သလိုပဲ ျဖစ္ခဲ့မွာပါ။

            ရွင္သိလား။ ပထမဆံုးေန႔မွာ ရွင္ကၽြန္မကို ျခံဳေပးခဲ့တဲ့ ဂ်ာကင္အက်ၤ ီကေတာ့ ဘ၀မွာ အေႏြးဆံုးပါပဲ။

            အဲဒီတုန္းကပါပဲ။ ဘာပန္းကိုမွ ရွင္မသိေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ ရွင္ သဇင္ခက္ေလးေတြ ယူလာေပးခဲ့တာကိုး။ အခုလို ျပာသိုလ ခ်မ္းျမေအးစိမ့္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ ညတစ္ညေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ ႏွင္းေတြေ၀တဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခု။ ရွင္ေပးလာတဲ့ ပထမဆံုး သဇင္ခက္ေလးေတြေလ။

            အဲဒီတုန္းက ရွင္ ဘာစိတ္ကူးေတြနဲ႔ ေတြးလာခဲ့သလဲ ကၽြန္မ မသိ။ ကၽြန္မကို ဘာျဖစ္လိ႔ ဒီပန္းေတြေပးတာလဲလို႔ ကၽြန္မ မ်က္ေစာင္းခ်ီရင္း ေမးေတာ့ ရွင္ အေျဖခက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မကပဲ စေနာက္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ခင္ေဆြဦးရဲ႕ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္လိုလားဟင္လို႔။ အိမ္ေထာင္နဲ႔ အခ်စ္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ရွင္က ၀တၳဳေတြကို မသိခဲ့တာ အံ့ၾသစရာပဲ။ အခ်စ္ဆို အခ်စ္ပဲ စိတ္ထဲထားျပီး က်န္တာကို ဘာမွ မသိတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြလည္းသိ။ သီခ်င္းေတြလည္းသိ။

             “ သဇင္ပန္းတစ္ခက္ ႏွစ္ခက္ ” တဲ့ကြဲ႕။
             ကၽြန္မ အေျဖေပးလိုက္ေတာ့ ရွင္က ‘ ေၾသာ္ ’ တဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မက
“ ၾကင္စတမ္း တစ္သက္ ႏွစ္သက္ ” လို႔ ထပ္ျဖည့္မေပးလိုက္ပါဘူး။

               ေနာက္ သံုးေလးႏွစ္ၾကာေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္မအတြက္ ရွင္ သဇင္ပန္းခက္ေလးတစ္ခက္ယူလာျပန္တယ္။ ေစ်းကပဲ ၀ယ္လာတာလား။ ရွင္စာသင္ေပးတဲ့ တပည့္မေလးေတြကပဲ ရွင့္ကို ေပးလိုက္သလား။ ကၽြန္မ မေမးပါဘူး။ ေစ်းကေန တကူးတက သြား၀ယ္မယ့္လူ မဟုတ္မွန္းလည္း ကၽြန္မ သိေနပါတယ္။

               ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွင္က “ သဇင္ပန္း တစ္ခက္ ႏွစ္ခက္ ” တဲ့။ မပြင့္တပြင့္အျပံဳးနဲ႔ ကၽြန္မလက္ထဲကို ပန္းႏွစ္ခက္ ထည့္လာတယ္။

            ကၽြန္မက ‘ ဟင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား ’ လို႔ ျပံဳးမိတယ္။ ရွင္က ‘ အဲဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ သိလား ’ တဲ့။
            ‘ ဟင့္အင္း ’
            ‘ အဲဒါ ၾကင္စတမ္း တစ္သက္ ႏွစ္သက္ လို႔ ေျပာတာ ’ တဲ့။

            ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာခဲ့မိၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗာဒံရြက္ေလးနဲ႔ ခေရပြင့္ေလးကလည္း ကၽြန္မတို႔ပါပဲ။ သဇင္ပန္းလက္ေလးႏွစ္ခက္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ပါပဲ။ အဲဒါကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနခဲ့ပါတယ္။

            ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးမွာ သဇင္စိုက္ဖို႔ ကၽြန္မ အျမဲၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဇင္ပင္ တစ္ပင္မွ မျဖစ္ထြန္းခဲ့ဘူး။ ရွင့္ကို ေျပာရင္ ရွင္က အယူသည္းလိုက္တာလို႔ အျပစ္တင္ဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ သဇင္နဲ႔ ကံမဆံုႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးျပီး ၀မ္းနည္းရတာ ခဏခဏပါပဲ။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ ခြာညိဳပန္းေတြကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာကိုပဲ လန္းဆန္းေမႊးပ်ံ႕လို႔ ။ ဒါေပမယ့္ သဇင္ကေတာ့ ရွင္ယူလာေပးမွ ေမႊးရမွာပါ။

            ျမသက္မူရဲ႕ “ ေမွ်ာ္သဇင္ ” သီခ်င္းကို အခုေတာ့ ကၽြန္မ နားေထာင္ရလြန္းလို႔ အလြတ္ေတာင္ရေနျပီ။ ရွင္ ဘယ္မွာေရာက္ေနသလဲလို႔ လြမ္းမိတာလည္း ရက္ေတြ လေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ ေဆာင္းတကာ့ေဆာင္းထဲမွာ အခုညကေတာ့ အေအးဆံုးပါပဲ။
            ‘ ခင္မင္မပ်က္ေအာင္အေရး x x သဇင္လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ေမာင္ေ၀းျပီ ။ ’
            ‘ ေမွ်ာ္တေရးေရး ေအာ္ေဆြး x x ေဆြးပိုမ်က္ရည္ x x ရက္ေတြတြက္ေရမဆံုး x x ဘုန္းမယ့္ဒါလီ x x ႏွစ္လနာရီတာရွည္ x x ရာသီေတြ ေျပာင္းခဲ့ျပီ x x တစ္ေဆာင္းသစ္ ရွာေတာ့မည္ x x ေဟာင္းသနစ္က အျဖစ္ဟာ ခ်စ္ေရးမညီ . . . ’

            အရင္ကေတာ့ ခ်စ္ေရးမညီ ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ ေခတ္ေဟာင္းစကားလံုး ေတာဆန္လိုက္တာလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဒီစကားလံုးကို ကၽြန္မ မျငင္းလိုေတာ့ပါဘူး။ မခ်စ္ၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေတြလည္း မ်ားပါရဲ႕။ ေမတၱာေတြလည္း အနႏၱပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ေတြ မညီၾကဘူးတဲ့လားကြယ္။

            ‘ အလီလီခံစားလာရ x x ၾကံအားပါမွ မကုန္ႏိုင္သည္ x x ႏွင္းျမဴမႈန္ေငြရည္ထဲ x x အျမဲျမင္ေယာင္အေတြ႔မွာ x x သဇင္ေတြ ေမာင္ေပြ႕လာခဲ့ျပီ x x ေတြးရိပ္မွာရည္ x x ေဆြးစိတ္က ဘယ္မတည္ x x သည္ရာသီခါေဆာင္း x x အေၾကာင္းကံကမညီ x x ေၾသာ္ ခင္မင္မပ်က္ေအာင္ x x ေမွ်ာ္သဇင္လက္ေဆာင္ x x ေမာင္မေပး ေရွာင္ေျပး x x ေနာင္ေရး ေဆြးမေနခ်င္သည္ x x ေဆာင္းလရာသီ x x ေျပာင္းရရင္လည္း ေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသည္ ’

              ျမသက္မူကေတာ့ ေဆာင္းရာသီကို ေျပာင္းပစ္လို႔ရရင္ ေျပာင္းလိုက္ခ်င္သတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ေဆာင္းရာသီကို မေျပာင္းခ်င္ပါဘူး။ ခ်မ္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ႔ လြမ္းရလြန္းလို႔ နာက်င္ရလည္း နာက်င္ရပါေစေတာ့။ ကၽြန္မ လြမ္းရဲပါတယ္။ ေဆာင္းသီခ်င္းေတြ၊ ႏွင္းျမဴမႈန္ပါတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ႏွင္းစက္ေတြနဲ႔ ေအးျမတဲ့သီခ်င္းေတြ၊ လြမ္းေဖာ္ကိုတတဲ့ သီခ်င္းေတြ မ်ားလည္းမ်ားလွပါရဲ႕။ နာက်င္ေၾကကြဲရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ကၽြန္မ ခဏ ခဏ ရြတ္ဆိုမိေနဆဲပါပဲ။

            ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေမးလို႔ရရင္ ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းက တစ္ခြန္းတည္းပါ။ တျခားမိန္းကေလးေတြလို လက္ေတြ တြက္ေရခ်ိဳးျပီး ရွင္ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲလို႔ မေမွ်ာ္ခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မက လိုက္လာခ်င္တဲ့သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင့္ကို ေမးခြင့္ရရင္ေမးခ်င္တာက ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမဟုတ္ပါဘူး။

            “ ရွင္ အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ”

             “ ရွင္ ဘယ္မွာလဲ ”



ဂ်ဴး
Eternal Light , 2012 February.
Typing Credit to @Green February.

 

Dependants  
by Paul Farley
How good we are for each other, walking through
a land of silence and darkness. You
open doors for me, I answer the phone for you.

I play jungle loud. You read with the light on.
Beautiful. The curve of your cheekbone,
explosive vowels, exact use of cologne.  

What are you thinking? I ask in a language of touch
unique to us. You tap my palm nothing much.
At stations we compete senses, see which

comes first—light in the tunnel, whiplash down the rail.
I kick your shins when we go out for meals.
You dab my lips. I finger yours like Braille.

From The Atlantic Tunnel by Paul Farley. Copyright 2010 © by Paul Farley.