လကိုဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ရေအာင္
08/14/2012
ေရးသူ- ဂ်ဴး
အခ်စ္ရဲ႔အရသာ
အေမရိကန္ ကဗ်ာဆရာ Shel Silverstein ရဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာအမည္က Moon-catchin' Net တဲ့။ 'လကိုဖမ္းမယ့္ပိုက္ကြန္' လို႔ အဓိပၸါယ္ ျပန္ဆိုနိုင္ပါလိမ့္မယ္။
လကိုဖမ္းဖို႔ပိုက္ကြန္တခု ငါရက္ခဲ့တယ္။
ကဲ... ဒီေန႔ည ငါအမဲလိုက္ဖို႔ သြားေတာ့မယ္။
ပိုက္ကြန္ကို ငါ့ေခါင္းထက္မွာ ျဖန္႔က်က္လႊဲရင္း ေျပးသြားမယ္။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အလင္းလံုးႀကီးကို အမိအရ ဖမ္းေတာ့မယ္။
ဒီေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေကာင္းကင္ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္
အဲဒီမွာ လ,ကို မင္းမေတြ႔ရဘူးဆိုရင္... အေသအခ်ာပဲ
ငါ႐ွာေနခဲ့တဲ့ အရာကို ငါေတြ႔ခဲ့ၿပီေပါ့
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ငါ့ပိုက္ကြန္ထဲမွာ လကို ဖမ္းမိသြားခဲ့ၿပီေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔မ်ား ေကာင္းကင္မွာ လသာေနဆဲပဲ ဆိုရင္ေတာ့
အဲဒီေအာက္နားကို မင္းၾကည့္လိုက္
ေကာင္းကင္ထဲမွာ ငါ့ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရမယ္
ၾကယ္တစင္းမိထားတဲ့ ငါ့ပိုက္ကြန္ကို လႊဲရမ္းလိုက္လို႔ေလ။
လကို ဖမ္းတဲ့သူတိုင္းဟာ လကို မမိၾကပါဘူး။ လကိုဖမ္းၿပီး ၾကယ္ကိုမိတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိမွာပါ။ ၾကယ္ကေလးဟာလည္း သူ႔ကိုမိခဲ့သူအဖို႔ အလြန္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ရတဲ့ အရသာကို ေပးႏိုင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကို အညိႇဳ႔ယူႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္၊ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္၊ မိန္းမူးေစႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္က လကို မိရတဲ့အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ႏိုင္၊ ၾကယ္ကို မိရတဲ့ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ႏိုင္။ လကို ဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလိုပဲ.... လကိုဖမ္းဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကံစည္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ဟာ ပိုက္ကြန္ခိုင္ခံ့ဖို႔ လည္း မဟုတ္ႏိုင္၊ လနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႔ အေ၀းအနီး ခ်ိန္ဆဖို႔လည္း မဟုတ္ႏိုင္၊ လကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ၾကည္ႏူး မိန္းေမာစိတ္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အရသာဟာ ေလာကႀကီးမွာ ၾကည္ႏူးမိန္းေမာစရာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ေလာကႀကီးကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ ကမၻာေလာကႀကီးတခုလံုးမွာ ပြင့္ၾကကုန္ သမွ် ပန္းပြင့္ေတြဟာ လွပကုန္ၾကပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္လည္းလွ...၊ ေတာင္တန္းေတြလည္းလွ၊ တိမ္ေတြ လည္းလွ၊ ေဘာလံုးကစားေနတဲ့ ကေလးေတြလည္းလွ၊ လမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့ လူေတြလည္းလွ၊ အားလံုးပဲ လွပေနၾက သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေနၾကတယ္။ အလွဆံုးအရာဆိုတာေတာ့ ေလာကမွာ ႐ွိၾကတာပဲေလ။ အလွဆံုးအရာ ကေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ထိလိုက္တဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ကိုယ့္ခ်စ္သူ... ဆိုတဲ့ စကားဟာ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကရတဲ့ခ်စ္သူ၊ ကိုယ္ကလည္းခ်စ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုလည္း ျပန္ခ်စ္တဲ့သူ... အဲဒီခ်စ္သူမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ခ်စ္သူသာ ျဖစ္စမ္းပါေစ၊ အဲဒီ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ထိေတြ႔လိုက္သမွ် အရာတိုင္းဟာ လွပတဲ့ အရာလည္းျဖစ္၊ စြမ္းအင္ေပးႏိုင္တဲ့ အရာလည္း ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ဆိုၾကပါစို႔။ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူလမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ ၾကံဳလာခဲ့ရင္ ခ်စ္သူေျခဖ၀ါးခ်သြားတဲ့ ေျခရာေနရာေလး ေတြဟာ ေျမျပင္ေပၚမွာ တခဏ သီးသန္႔ျဖစ္တည္ေနတာ ျမင္ရမယ္။ (ပိုၿပီး သိသာတာက သဲေသာင္စိုစိုေပၚက ေျခရာမ်ိဳးေပါ့) အဲဒီ သီးသန္႔ေျမျပင္ သို႔မဟုတ္ သဲျပင္အပိုင္းအစေလးဟာ ကိုယ္တေယာက္တည္းနဲ႔သာ ရင္းႏီွတဲ့ အပိုင္းအစကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနသလဲ သိခ်င္ရင္ အဲဒီ ေျခရာကေလးထဲမွာ ထပ္တူထပ္မွ် ေျခခ်ၾကည့္လိုက္႐ံုပါပဲ။ ခ်စ္သူရဲ႔ ကိုယ္ေငြ႔ တနည္းေျပာရရင္ ႐ွင္သန္ျခင္းခြန္အားဟာ ကိုယ့္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း စီး၀င္ေပါင္းစပ္သြားတာ ခံစားလိုက္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဟာ အခ်စ္ရဲ႔ အရသာတမ်ိဳးပါပဲ။ အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖမ္းစားညိႇဳ႔ယူႏိုင္စြမ္း ႐ွိသလဲဆိုရင္ ခ်စ္သူနဲ႔ကိုယ္ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႔မႈမ႐ွိဘဲ ခ်စ္သူထိ လိုက္တဲ့ အရာ၀တၳဳကတဆင့္ ထိမိတာေတာင္ အခ်စ္ရဲ႔အရသာက ကိုယ့္ဆီကို စီး၀င္ေပါင္းစပ္ေစႏိုင္ပါတယ္။
ခ်စ္သူကေပးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဖိုးႀကီးလိုက္မလဲ၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ စာမ်က္ႏွာတခုမွာ ခ်စ္သူရဲ႔ လက္ေရးနဲ႔လက္မွတ္ေလးတခုကိုလည္း ရလိုက္ဦးမယ္ဆိုရင္ ဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႔ တန္ဖိုးဟာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္ဖတ္တိုင္း၊ သူ႔လက္ေရး ကေလးကို လက္နဲ႔ထိမိတိုင္း အခ်စ္ရဲ႔ ခြန္အားဟာ ကိုယ့္ဆီကို စီး၀င္ေပါင္းစပ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီခြန္အားကို ၾကည္ႏူးမိန္းမူးစြာ ခံစားၾကည့္တဲ့အခါ အခ်စ္ရဲ႔ အရသာပါပဲ။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာ
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ..... လို႔ လူတိုင္းေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါလိမ့္မယ္။
လူမႈစိတ္ပညာဆရာႀကီး Erich Fromm ကေတာ့ 'အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ျပင္းျပေသာခံစားခ်က္တခုမဟုတ္၊ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အႏုပညာတခုျဖစ္သည္' လို႔ သူေရးခဲ့တဲ့ ဒႆနစာအုပ္ 'ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာ' (The Art of Loving) မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ သိပၸံအတတ္မ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ သီအိုရီနဲ႔ က်က္မွတ္ ေလ့လာလို႔လည္း မရပါဘူးတဲ့။
ေသခ်ာတာတခုက အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ..... လို႔ သိၿပီးမွ အခ်စ္ကို ၾကံဳၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ကို ၾကံဳခဲ့ရၿပီးမွ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ...... လို႔ သိလာၾကရတာပါ။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ...... လို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလာရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခက အဲဒီတေယာက္ဟာ အခ်စ္ကို ၾကံဳခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ သူၾကံဳခဲ့တဲ့ အရာဟာ အခ်စ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ ေသခ်ာခ်င္လို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်စ္မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵ႐ွိလို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတည္ျပဳခ်က္လိုခ်င္လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေဟာဒါပါပဲလို႔ ဘယ္သူကမွ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပလို႔မရပါဘူး။ တကယ့္အခ်စ္ဟာ ႏူးညံ့နက္နဲ သိမ္ေမြ႔လြန္းလို႔ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ခံစားၿပီး မသိႏိုင္ပါဘူး။ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အရသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူတေယာက္ဟာ လူတေယာက္ကို 'ဒီအတိုင္းဆို မင္းေတာ့ အခ်စ္ကို တကယ္သိေနၿပီ' လို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ အခ်စ္ကို ၾကံဳရတဲ့ ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္သာ ဆံုးျဖတ္လို႔ ရပါတယ္။
Tina Arena သီဆိုတဲ့ အခ်စ္သီခ်င္းကေလး တပုဒ္လိုေပါ့။
"I want to know what love is. I want you to show me.
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိခ်င္လိုက္တာ။ ကိုယ့္ကို မင္းကပဲ ျပေပးေစခ်င္လွပါတယ္" တဲ့။
မင္းက ဘာေၾကာင့္ ျပေပးရမွာလဲ၊ မင္းျပမွ ကိုယ္သိရမွာမို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္ မင္းျပမွ ကိုယ္သိရမွာလဲ၊ ႐ွင္းပါတယ္ကြယ္၊ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာ မင္းပဲ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။ တျခားသူက ဘယ္လို႔လုပ္ၿပီး ျပေပးႏိုင္မလဲ။ တျခားသူ ျပေတာ့ေရာ ကိုယ္က ျမင္ႏိုင္မတဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို 'သူကသာ ျပႏိုင္တာ' မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာက 'သူ႔ဆီက အရာသာလွ်င္' ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အေကာင္အထည္မ႐ွိတဲ့ စိတ္ကူးသက္သက္အရာ (Abstract thing) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ခံစားသိလို႔ မရႏိုင္ေပမယ့္ အခ်စ္ဟာ အဲဒီအာ႐ံုငါးပါးထဲကို အသြင္သ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၀င္ေရာက္ဖြဲ႔စည္းႏိုင္တာမို႔ အခ်စ္ကို ျမင္ရ၊ ၾကားရ၊ ေမႊးရ၊ ထိေတြ႔ရတာပါ။ ေလကို မျမင္ႏိုင္ မၾကားႏိုင္ေပမယ့္ အပူ အေအးစတဲ့ အရာေတြရဲ႔ ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ ေလေ႐ြ႔လ်ားတဲ့အခါ သစ္႐ြက္ကတဆင့္ ေလကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒီ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္တူႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနည္းနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးတပြင့္ဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ မ်က္လံုးေလးတစံုဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ အျပံဳးေလးတခ်က္ဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ ေခ်ာ့ကလက္ကေလးတဖဲ့ဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ ပိုးထည္ေလးတစဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ အေအးဖန္ခြက္ရဲ႔ အျပင္ဘက္နံရံမွာ သီးေနတဲ့ ေရစက္ေရေငြ႔ေလးေတြဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ ေအးေအးအိုအို.... လို႔ စကားမပါဘဲ ညည္းညဴလိုက္တဲ့ အေမ့ရဲ႔ သီခ်င္းသံေလးဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရပါတယ္။
အခ်စ္ကို ဘယ္လို သိႏိုင္သလဲ။
ဒီေမးခြန္းရဲ႔ အေျဖဟာ ေမးသူထံမွာပဲ ႐ွိပါတယ္။
အခ်စ္ကို သိခ်င္ရင္ အခ်စ္ကိုၾကံဳေတြ႔တဲ့အခါ စိတ္ပါလက္ပါ ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္႐ုံပါပဲ။ (ဒီသေဘာနဲ႔ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္စကားမွာ falling in love လို႔ သံုးလိုက္ၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္) ဒါမွ အခ်စ္ကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိႏိုင္မွာေပါ့။
တခါတုန္းကေပါ့။ Turner ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီပညာ႐ွင္တဦးဟာ ခ်ားလ္စ္ကင္စ္ေလ (Charles Kinsley) ကို သူ႔ပန္းခ်ီဆြဲခန္း (studio) ဆီ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ခ်ားလ္စ္ကင္စ္ေလ သြားၾကည့္တဲ့အခါ စတူဒီယိုထဲမွာ ပင္လယ္ မုန္တိုင္းကို ေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ေတြ႔သတဲ့။ ကင္စ္ေလဟာ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ၿပီး မုန္တိုင္းဟာ သ႐ုပ္ပါလြန္းလို႔ မွင္တက္မိသြားရတယ္..... တဲ့။ သူက ေမးလိုက္တယ္ 'တာနာ... ဒါကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ ဆြဲႏိုင္ခဲ့တာလဲ'
ပန္းခ်ီဆရာက ျပန္ေျဖပါတယ္။
'ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ထဲက မုန္တိုင္းတခုကို ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာလန္ကမ္းေျခကို သြားခဲ့တယ္။ ငါးဖမ္းသမားတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခါ မုန္တိုင္းက်တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ ငါးဖမ္းေလွနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါရေစလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ မုန္တိုင္းလည္းက်မယ္ဆိုေရာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ငါးဖမ္းေလွထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ြက္တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခိုင္ခိုင္ခ်ည္ထားပါလို႔ ေျပာရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ြက္တိုင္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးၿပီးေတာ့ ေလွကို မုန္တိုင္းအလယ္ဗဟိုကို ေရာက္ေအာင္ ေလွာ္ပို႔ေပး လိုက္တာပဲ။ မုန္တိုင္းဟာ ျပင္းထန္လိုက္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလွ၀မ္းထဲမွာ လွဲအိပ္ခ် ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဒါမွ ေရလိႈင္းနဲ႔ မုန္တိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကေန ေက်ာ္သြားၾကမွာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာက ႐ြက္တိုင္မွာ ခ်ည္ထားတာပဲ။ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္ဟာ မုန္တိုင္းကို ျမင္ရ ခံစားရ႐ံုတင္မကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ထဲကိုပါ မုန္တိုင္းက ၀င္သြားခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မုန္တိုင္းရဲ႔ အစိတ္အပိုင္း တခု ျဖစ္လာတဲ့အထိပါပဲ။
အဲ.... အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ဒီပန္းခ်ီကားကို ဆြဲလိုက္ေတာ့တာပါပဲ'။
အခ်စ္ကို နက္႐ႈိင္းစြာ သိလိုက္သူဟာ ဘ၀မွာ အသက္႐ွင္ရတာ ထိုက္တန္သြားပါတယ္။ သူရလိုက္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႔ လင္းေရာင္ျခည္ဟာ သူတပါးကိုလည္း ကူးစက္ပ်႔ံႏွ႔ံေစႏိုင္လို႔ တန္ဖိုးလည္း ႀကီးမားလွပါတယ္။
ကိုေစာၿငိမ္းရဲ႔ 'ေႏြေႏွာင္းရက္က်န္' သီခ်င္းထဲက 'မယ့္ကိုယ္စား ေမႊးျမေလသလား' ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးဟာ အခ်စ္ကို နက္႐ိႈင္းစြာ သိလိုက္သူရဲ႔ ခံစားခ်က္တခုပါ။ ပန္းရန႔ံအသြင္နဲ႔ ဖန္ဆင္းခံရလို႔သာ အခ်စ္ရဲ႔ ရန႔ံကို ခံစားႏိုင္လိုက္တာ မဟုတ္လား။
ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကတာလဲ
မာယာေကာ့ဗ္စကီးရဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္က ေျပာတယ္။
"လူဆိုတာ ေမြးကတည္းက အခ်စ္ကို ရလာခဲ့ၿပီးသားပါ၊
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိစၥေတြ၊ ၀င္ေငြေတြ စတဲ့ အရာေတြၾကားမွာ
ႏွလံုးသားဟာ ေျမဆီဖံုးအုပ္ခံလိုက္ရတာ မာေက်ာစြာ ခ်ိဳးကပ္တဲ့အထိပဲ
အဲဒီ အကာထဲမွာ ႏွလံုးသား မ႐ွင္သန္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိပါပဲ
ႏွလံုးသားဟာ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွ ႐ွိပါရဲ႔
ဒါေပမယ့္ ႐ွပ္အက်ႌ၀တ္ေပးခံထားရ႐ွာတယ္" တဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ျဖစ္မွာ။ ကေလးေတြဟာ လူႀကီးေတြထက္ ျဖဴစင္႐ိုးေျဖာင့္ေနၾကတာ။ ကေလးေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားဟာ ေပါင္မံု႔ခ်ိဳးကပ္သလို အခြံမာနဲ႔ အဖံုးမခံရေသးဘူးကိုး။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကေလးေတြဟာ အခ်စ္ကို လူႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီး ခံစားႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာေပါ့။
The Art of Loving စာအုပ္ထဲမွာ လူမႈပညာ႐ွင္နဲ႔ စိတ္ပညာ႐ွင္ Erich Fromm က ေရးထားပါတယ္။ 'လူသားတို႔သည္ အမိ၀မ္းတြင္းမွ ကၽြတ္လြတ္စြာ ေမြးဖြားလာခဲ့သည့္ တခဏ ကတည္းက (သူစိမ္းျပင္ျပင္ ကမၻာႀကီးထဲသို႔ ေရာက္လာျခင္းအတြက္) ႏွစ္သိမ့္မႈ၊ အစားထိုးမႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားယူခဲ့သည္။ အေစာပိုင္းကာလ လူသားမ်ားသည္ ေဆး၀ါးမွီ၀ဲ မူးယစ္ျခင္း၊ ဘံုစနစ္အရ လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ မိမိ၏အထီးက်န္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္လမ္းလႊဲ ယူခဲ့ၾကသည္' .... တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစပ္ျခင္းအားျဖင့္ အထီးက်န္မႈကို အံတုဖို႔ ႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစပ္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းစြာ ေနထိုင္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းစြာ ႐ွင္သန္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းစြာ အံတုဖို႔ 'အခ်စ္' ဟာအလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကေန ပါ၀င္လာပါေတာ့တယ္။
လူ႔ ယဥ္ေက်းမႈ တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာတာနဲ႔ အခ်စ္ဟာ ပို၍ ပို၍ အရာေရာက္လာတယ္။ မိသားစုဘ၀ကို လူသားေတြဟာ ပို၍ပို၍ တန္ဖိုးထားလာၾကပါတယ္။ လူသားဟာ ေမြးဖြားၿပီးခါစမွာပဲ မိခင္ရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ အခ်စ္ကို စတင္ခံစား သင္ယူခဲ့ရတယ္။ မိခင္ရဲ႔အခ်စ္ဟာ (Erich Fromm ေျပာသလို ေျပာရရင္) အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ၿပီး သက္ေရာက္တာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ (unconditional love) တသမတ္တည္းေသာ အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ ဖခင္ရဲ႔ အခ်စ္ကေတာ့ သားသမီးရဲ႔ အျပဳအမူေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အနည္းအမ်ား၊ အေလးအေပါ့ သက္ေရာက္တဲ့ (conditional love) အခ်စ္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးဟာ ဖခင္ရဲ႔အခ်စ္ကို ပံုမွန္အတိုင္း ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္လာေစမယ့္ အျပဳအမူမ်ိဳးေတြကို အသိစိတ္နဲ႔ ျပဳမူလာေတာ့တယ္။ အဲဒီ နည္းအားျဖင့္ မိခင္ရဲ႔ အခ်စ္ဟာ ကေလးအတြက္ လံုျခံဳမႈေပးတဲ့အရာ ျဖစ္လာတယ္။ ဖခင္ရဲ႔အခ်စ္ဟာ ေလာကထဲကို ၀င္ေရာက္ႀကီးျပင္း ႐ွင္သန္တတ္ဖို႔ သင္ၾကားေပးတဲ့အရာ ျဖစ္လာမယ္။
ဒိထက္ ပိုၿပီး ျမင့္မားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ လူသားဟာ မိမိရဲ႔ မိသားစုအတြင္းမွာ သာမက မိသားစုအျပင္ဘက္ထိ အခ်စ္ကို ျဖန္႔က်က္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ရဲေဘာ္စိတ္၊ ညီအစ္ကို စိတ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ႏိုင္ၾကတာ လူသားေတြရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္လာတာကို ျပေနတာပါပဲ။ အခ်စ္ကို မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရေပမယ့္ လူသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီမႈ၊ ၾကင္နာေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြဟာ အခ်စ္ရဲ႔ သက္ေသေတြပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စကားပံုတခု ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာ ျဖစ္မွာေပါ့။
'အခ်စ္ဟာ ကမၻာႀကီးကို လည္ပတ္ေနေစတယ္' တဲ့။
ကမၻာေလာကႀကီးတခုလံုးကို ေ၀ဆာလွပစြာ ႐ွင္သန္ေနေအာင္ ဖန္တီးေနတာလို႔ ေယဘူယ် ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္.... ဆိုတဲ့ အရာမွာပဲ အေျခအေနအရ အတိမ္အနက္၊ အျပင္းအေပ်ာ့၊ အပူအေအး စသည္ျဖင့္ ႏိႈင္းဆမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သဘာ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနတာကို ႀကံဳေတြ႔ၾကရပါတယ္။
အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး
ကမၻာေပၚမွာ လူသန္းေပါင္း ေျခာက္ေထာင္႐ွိလာေပမယ့္ အခ်စ္ကေတာ့ ေျခာက္မ်ိဳးေလာက္ပဲ ႐ွိေနပါတယ္။
အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကို လိုက္ၿပီး လူသားတေယာက္ဟာ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပဳျပင္ဖန္တီးတတ္ပါ တယ္။ ကိုယ္က သတိထားလိုက္မိသည္ ျဖစ္ေစ၊ သတိမထားလိုက္မိသည္ ျဖစ္ေစေပါ့။
၁။ မိခင္အခ်စ္ သို႔မဟုတ္ ၾကင္နာေသာအခ်စ္ (Motherly love or Tender love)
၂။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Self-love)
၃။ ဘ၀ကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Love of life)
၄။ ညီအစ္ကိုစိတ္ သို႔မဟုတ္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Brotherly love)
၅။ ဘုရားကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Love of God)
၆။ ကိေလသာအခ်စ္ (သို႔) ေပါင္းစပ္ေသာအခ်စ္ (Passionate love or Erotic love)
လူတေယာက္ဟာ အဲဒီအခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက တခုမဟုတ္တခုနဲ႔ တေယာက္ေယာက္ကို ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ခင္ေႏွာင္ဖြဲ႔ ေနမိတတ္ပါတယ္။
ဒါက လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႀကံဳႀကိဳက္ထားတဲ့ ေတြ႔ထားတဲ့ သဘာ၀အခ်စ္ေတြလို႔ ဆိုရမွာပဲ။
ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာေတာ့ အခ်စ္ကို အမ်ိဳးအစားခြဲျခားတဲ့ ေနရာမွာ အခ်စ္နဲ႔ ေမတၱာရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
သာမန္လူေတြ သာမန္အခ်ိန္မွာ တစံုတေယာက္အေပၚထားတဲ့ စိတ္သဘာ၀ကို အခ်စ္အျဖစ္ ယူဆ ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး တရားက်င့္ၾကံအားထုတ္ေနတဲ့ သူေတာ္စင္၊ သူေတာ္ျမတ္ေတြနဲ႔ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္၊ ဘုရား႐ွင္ စသည္တို႔ရဲ႔ ေလာကအေပၚထားတဲ့ ေ၀မွ်မႈ စိတ္သဘာ၀ကို ေမတၱာအျဖစ္ယူဆထားတယ္။
လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ တေထာင့္ငါးရာေမတၱာနဲ႔ ငါးရာ့ႏွစ္ဆယ္႐ွစ္ေမတၱာတို႔ပါပဲ။ တေထာင့္ငါးရာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးမယ္ဆိုရင္ တေထာင့္ငါးရာအခ်စ္ စိတ္သဘာ၀လို႔ သံုးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာလို႔လည္း ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။
ကိေလသာဆယ္ပါးကို အေျခခံထားတဲ့ ပုထုဇဥ္စိတ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
အဲဒီ အခ်စ္ႏွစ္မ်ိဳးရဲ႔ ဂဏန္းအေရအတြက္ဟာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသေယာင္႐ွိတယ္။ အဲဒီ ၁၅၀၀ နဲ႔ ၅၂၈ ဂဏန္းေတြ ဘယ္လိုရလာသလဲ။
၁။ တေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာစိတ္သဘာ၀
ကိေလသာဆယ္ပါးကို အေျခခံတယ္။ အဲဒီ ကိေလသာစိတ္ေတြကေတာ့ ေလာဘလို႔ေခၚတဲ့ အာ႐ံု၌ ကပ္ၿငိျခင္း (တပ္မက္ျခင္း)၊ ေဒါသဆိုတဲ့ ၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ သည္းမခံႏိုင္ျခင္း၊ ေမာဟဆိုတဲ့ အာ႐ံု၏ သေဘာကို ဖံုးလႊမ္းျခင္း (ေတြေ၀ျခင္း)၊ မာနဆိုတဲ့ ေထာင္လႊားျခင္း၊ ဒိဌိဆိုတဲ့ မွားေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္း (အယူ)၊ ၀ိစိကိစၦာဆိုတဲ့ အာ႐ံုကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္း၊ ထိနဆိုတဲ့ စိတ္၏ မခန္႔ျခင္း၊ ငိုက္ျမည္းျခင္း၊ ဥဒစၦဆိုတဲ့ စိတ္၏မၿငိမ္သက္ျခင္း၊ ပ်႔ံလြင္႔ျခင္း၊ အဟီရိက ဆိုတဲ့ ကာယဒုစ႐ိုက္ျပဳရျခင္း၌ မ႐ွက္ျခင္း၊ အေနာတၱပၸဆိုတဲ့ ကာယဒုစ႐ိုက္ျပဳရျခင္း၌ မလန္႔ျခင္း..... တို႔ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီ ကိေလသာဆယ္ပါးနဲ႔ ႐ုပ္စုစုေပါင္းနဲ႔ ေျမႇာက္ရပါတယ္။ ႐ုပ္စုစုေပါင္းဆိုတာက လကၡဏာ႐ုပ္ (၄) ခု၊ နိပၹႏၷ႐ုပ္ (၁၈)ခု၊ နာမ္ (၅၃)ပါး အဲဒါေတြရဲ႔ အစုအေပါင္းေပါ့။ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၇၅ ရပါတယ္။ အဲဒီ ၇၅ ကို ၁၀ နဲ႔ ေျမႇာက္ေတာ့ ၇၅၀။ အဲဒီမွာမွ အဇၩတၱသ႑ာန္၊ ဗဟိဒၶသ႑ာန္ရယ္လို႔ ႏွစ္ပါး ႐ွိတဲ့အတြက္ (၂)နဲ႔ ထပ္ေျမႇာက္ေတာ့ ၁၅၀၀ ရတာပါပဲ။ ဒါကို ၁၅၀၀ ကိေလသာလို႔ ေခၚတာပါ။
၂။ ၅၂၈ ေမတၱာသဘာ၀
ေမတၱာဆိုတဲ့အတိုင္း ေမတၱာပို႔ရာမွာ ႐ွိသင့္႐ွိအပ္တဲ့ စိတ္သဘာ၀ တခုပါပဲ။
ေမတၱာပို႔တဲ့ေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ (၁၂) ေယာက္ကို ပို႔ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သေဗၺသတၱာ၊ သေဗၺပါဏာ၊ သေဗၺဘူတာ၊ သေဗၺပုဂၢလာ၊ သေဗၺအတၱဘာ၀ ပရိယပၸႏၷာ၊ သဗၺာဣထိေယာ၊ သေဗၺ ပုရိသာ၊ သေဗၺ အရိယာ၊ သေဗၺ အနရိယာ၊ သေဗၺ ေဒ၀ါ၊ သေဗၺအႏုႆ၊ သေဗၺ၀ိနိပါနိကာ... တို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ (၁၂)ပါးကို ေမတၱာ(၄) ပါးပို႔တယ္။ အေ၀ရာေဟာႏၱဳ၊ အဗ်ာဘစၦာေဟာႏၱဳ၊ အနီဃာေဟာႏၱဳ၊ သုခိအတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ..... တဲ့။ အဲဒိေတာ့ ၁၂ ပါးနဲ႔ ၄ ပါးနဲ႔ ေျမႇာက္လိုက္တဲ့အခါ ၄၈ ပါးရတယ္။ ဒါက အရပ္မ်က္ႏွာ အေ႐ွ႔အေနာက္ကို မရည္မွန္းဘဲပို႔တဲ့ 'အေနာဒိတၱာ ေမတၱာအပါး ေခၚတာေပါ့'။ အဲဒါကိုမွ ထပ္ၿပီး အရပ္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ခြဲၿပီး ပို႔လိုက္မယ္ဆိုပါေတာ့။ အရပ္ (၁၀) မ်က္ႏွာ႐ွိပါတယ္။ အေ႐ွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ေခၚတဲ့ အရပ္ (၄)မ်က္ႏွာ၊ အေ႐ွ႔ေတာင္၊ အေနာက္ေျမာက္၊ အေ႐ွ႔ေျမာက္၊ အေနာက္ေတာင္ဆိုတဲ့ ေထာင့္ (၄)မ်က္ႏွာ၊ အထက္နဲ႔ ေအာက္ (၂) မ်က္ႏွာ၊ အားလံုးေပါင္း အရပ္ (၁၀) မ်က္ႏွာပါ။ ဒီလို အရပ္မ်က္ႏွာ ရည္မွန္းမႈ (၁၀) ခုနဲ႔ ေစာေစာက ၄၈ ကို ေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ ၄၈၀ ရတယ္။ အဲဒီ ၄၈၀ ကိုမွ မရည္မွန္းဘဲ ပို႔တဲ့ ၄၈ ပါးကို ထပ္ေပါင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၅၂၈ ရယ္လို႔ ရလာပါတယ္။ အဲဒါကို ၅၂၈ သြယ္ေသာ ေမတၱာလို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီလို အတိအက် စစ္ၿပီး သိခဲ့ၿပီဆိုရင္ တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္ဟာ ၁၅၀၀ ထဲမွာပါသလား၊ ၅၂၈ ထဲမွာ ပါသလား၊ အမွန္အကန္ သိျမင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။
ကိေလသာကို မလြတ္ကင္းႏိုင္တဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ တေယာက္က တေယာက္ကို ခ်စ္တယ္။ ခင္မင္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ၁၅၀၀ အခ်စ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္တာေတာင္ ငါ့သားေလးဟဲ့.... ငါ့သမီးေလးဟဲ့လို႔ ေလာဘနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ တြယ္ၿငိမႈ ပါ၀င္ေနခဲ့ရင္ ၁၅၀၀ အခ်စ္ထဲကို ၀င္သြားတတ္ပါတယ္။ ၅၂၈ သြယ္ေသာေသာ ေမတၱာကို ျဖဴစင္စြာထားဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၅၂၈ ရဲ႔ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာသဘာ၀ကို ျမတ္စြာဘုရားက တပည့္သာ၀ကေတြ ရဟန္းေတြအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာမွာပဲ ေတြ႔ရတတ္တယ္.... လို႔ ပိုပိုကဲကဲကေလး ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ တစံုတေယာက္က တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္လို႔ သံေယာဇဥ္႐ွိလို႔ သူတပါးထက္ ေတာ္ေစခ်င္ တတ္ေစခ်င္ၿပီ ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီအခ်စ္မွာ ေလာဘကေလးပါေနၿပီပဲ။ ဒါဟာ ပုဂၢိဳလ္ (၁၂)ပါးစလံုးကို ေမတၱာထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ ၅၂၈ လို႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သံုးေနၾကတဲ့ အသံုးကို နည္းနည္းေတာ့ အေလးထားၿပီး ေ႐ွာင္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ အခ်စ္အမ်ိဳးအစားနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ေလာကလူမႈ အသိုက္အျမံဳက ရတဲ့ စံနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အခ်စ္အမ်ိဳးအစား (၆)ခုကိုပဲ ထည့္စဥ္းစားမယ္ ဆိုပါစို႔။
Motherly Love မိခင္အခ်စ္ဟာ အၾကင္နာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ မိခင္က ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးကို ေခၚတယ္။ ဒီေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အမ်ိဳးသား တေယာက္ကို ၾကင္နာစိတ္နဲ႔ အစစအရာရာ ေဖးမကာကြယ္ေပး ျပဳစုေပးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ခ်စ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်စ္ကို မိခင္ကဲ့သို႔ အခ်စ္လို႔ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အဆန္းၾကယ္ဆံုး၊ အံ့ၾသရဆံုး၊ ေလးစားထိုက္ဆံုး အခ်စ္ဟာ မိခင္အခ်စ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္အခ်စ္လို႔ ေခၚတဲ့အတိုင္း မိခင္က ကိုယ့္သားသမီးအေပၚမွာသာ ထားႏိုင္မယ့္ ႀကီးမားတဲ့ အၾကင္နာနဲ႔ စြန္႔စားမႈ အနစ္နာခံမႈေတြပါ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူတေယာက္က ကိုယ္ခ်စ္ရသူကို မိခင္ကဲ့သို႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံစြာ ခ်စ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မိခင္အခ်စ္ကို ႐ွင္းျပဖို႔ ဥပမာေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အခ်စ္ကိုသာ ေရေရရာရာ မသိရင္႐ွိမယ္။ မိခင္ရဲ႔ အခ်စ္ကိုေတာ့ နားအလည္ဆံုး၊ အရင္းႏွီးဆံုး ျဖစ္ေနမွာမို႔ပါပဲ။
ဒီေတာ့ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက လူတိုင္း ေတြ႔ႀကံဳရမယ့္ နားလည္ရလည္း ခက္တဲ့ (Passionate love) ကိေလသာခ်စ္ကို စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုးအျဖစ္ ေ႐ြးလိုက္ၾကရေအာင္လား။
ကိေလသာအခ်စ္ (Passionate love)
ကိေလသာလို႔ ဆိုလိုက္လို႔ ညစ္ညမ္းတဲ့ လိင္ကိစၥနဲ႔ ေရာေထြး စဥ္းစားမွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ ႐ွိပါတယ္။ ကိေလသာ (၁၀) ပါးနဲ႔ မလြတ္ကင္းတဲ့ အခ်စ္မွန္ေပမယ့္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့လွတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္ပါတယ္။ လိင္ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႔ သက္ဆိုင္ေသာ္လည္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လွတဲ့ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ (opposite sex) ကို ခ်စ္မိတဲ့ သဘာ၀ေတြ အေၾကာင္းလို႔ ဆိုပါေတာ့။
ကိေလသာခ်စ္မွာကိုပဲ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိေနပါေသးတယ္။
၁။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတဲ့အခ်စ္ (Love at first sight)
တခါမွ မေတြ႔ဖူးတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စျမင္ေတြ႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္သြားတယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။
မယံုမ႐ွိနဲ႔၊ တကယ္ကို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္ပမာဏေရာ မနည္းႏိုင္ဘူးလား။
လံုး၀ မနည္းႏိုင္ပါဘူး။ ရင္နဲ႔ ႏွလံုးသားနဲ႔ ပံုၿပီး ခ်စ္လိုက္ရတဲ့ ေလးနက္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အျပံဳးတခ်က္၊ မ်က္စိတ၀င့္၊ ေျခတလွမ္း၊ ကိုယ္တႏြဲ႔ဟာ ကိုယ့္ကို ဟိုးနက္႐ိႈင္းတဲ့ အခ်စ္ပင္လယ္ႀကီးဆီကို တခါတည္း ဆြဲေဆာင္ သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္သာ 'ခင္ေမာင္ရင္' ဆိုခဲ့တဲ့ 'ေ႐ွးကုသိုလ္' လို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြ လွလွပပ ထိထိမိမိ ေပၚလာခဲ့တာပါ။
"ဆင္း႐ူပကာxxx ျမင္ကတည္းက ဘ၀င္ထဲမွာေတာ့ကြယ္၊ အျမဲပင္စြဲကာ ခင္တြယ္xx ေ႐ွးကုသိုလ္ ျပဳသမွ်ရယ္ အခုဘ၀မွာကြယ္ ျမင္႐ံုနဲ႔ပင္ ခ်စ္ကာသြားလို႔ တကယ္ပင္ ျမတ္ႏိုးတယ္xxx"
အဲဒီလို ဆိုခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
အခ်စ္ပမာဏနဲ႔ အခ်ိန္ကာလေရာ မ်ားႏိုင္သလား။ သိပ္မ်ားႏိုင္တာေပါ့။
ခင္ေမာင္ရင္ ညည္းသလို ညည္းရရင္ 'ခင္ရယ္ ေန႔ေရာ ညစဥ္ ခင့္မ်က္ႏွာကိုကြယ္xx ခင္ေမာင္ရင္ တေရးေရးနဲ႔ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္....' တဲ့။
တခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိဖို႔ သူ႔မွာ ထူးျခားတဲ့ စြဲမက္စရာ တခုခုေတာ့ ႐ွိေနရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဟာ သိပ္လွတဲ့ အလွတခု ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းရမယ္၊ သို႔မဟုတ္ ေယာက်္ားဆိုရင္လည္း ဟန္လွလွ၊ စတိုင္က်က်ေလး ျဖစ္ဖို႔ လိုတာေပါ့။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိသြားေစဖို႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ အဆင္း႐ူပကာ ေပၚမွာ မူတည္တာကိုး။
သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏမွာပဲ သူဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ သူလို႔ ခ်က္ခ်င္းနားလည္ သြားရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္မိသြားတတ္ပါတယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္ကို အဲဒီလို သေဘာထားလိုက္ရင္ေတာ့ ကံေကာင္းလိုက္တာ ဆိုဖြယ္ရာ မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေလာကဆီက အဲဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မေတာင္းဆိုလိုက္နဲ႔ေလ။ ေလာကဟာ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ တြန္႔တိုတတ္တဲ့ သေဘာ႐ွိတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ သူကို ေတြ႔သြားရတာကိုက ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ လက္ေဆာင္တခု ကိုယ္ရလိုက္ၿပီ မဟုတ္လား။
အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး အခ်စ္ရဲ႔ အရသာကို ခံစားရေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ္တေယာက္တည္းအတြက္ သူက ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ သီးသန္႔ အခ်စ္ဆိုပါေတာ့။ တဖက္သတ္ အခ်စ္လို႔လည္း ေခၚႏိုင္တယ္။ အံု႔ပံုးခ်စ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။
၂။ အုံ႔ပံုးခ်စ္
အံု႔ပံုးခ်စ္ ခ်စ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ တိုးတက္ဖို႔ အႀကိဳးစားဆံုး အခ်ိန္ပဲ... လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အံ႔ုပံုးခ်စ္ကေန ႏွစ္ကိုယ္တူ အခ်စ္အျဖစ္ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ဖို႔ ကိုယ့္ဘက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားရလို႔ပါပဲ။
သူရဲ႔ အၾကင္နာျပံဳးကေလး တခ်က္ရဖို႔ ကိုယ္ဟာ ေလာကႀကီးကို စိန္ေခၚရတဲ့ သူတေယာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလာကဟာ ဆန္းၾကယ္ဆံုး၊ လွပသာယာဆံုး၊ တန္ဖိုးလည္း အႀကီးဆံုးပါပဲ။ ခံစားရတဲ့ အခ်စ္ကလည္း နက္နက္နဲနဲ အ႐ွိဆံုးပါပဲ။
"အု႔ံပံုးခ်စ္နဲ႔ တရက္ေလာက္ ခ်စ္ရတာရယ္၊ လင္မယားခ်စ္ တသက္လို႔ မမွီပါတယ္" တဲ့။ အဲဒီ သီခ်င္းဟာ ပိုပို ကဲကဲ ဆိုထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကို တေျမ့ေျမ့ေလး လြမ္းၿပီး၊ တသိမ့္သိမ့္ေလး ၾကည္ႏူး ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ Shel Silverstein ရဲ႔ ကဗ်ာထဲကလို လမင္းကို ဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ အင္မတန္ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ေကာင္း၊ အင္မတန္ ၾကည္ႏူးဖို႔လည္း ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ခ်စ္သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ကို ကိုယ္လိုက္ႀကိဳက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္၊ ခ်စ္သူႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီမ်ိဳးကို လိုက္ႀကိဳက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္၊ ခ်စ္သူစိတ္၀င္စားတဲ့ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာ စစရာရာကို လိုက္ၿပီး အားက်တဲ့ အခ်ိန္၊ ဒီအခ်ိန္ဟာ ခ်စ္သူအတြက္ရယ္လို႔ ႐ွာေဖြရင္း ကိုယ့္အတြက္ ေလာကႀကီးတခုလံုး ရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ခ်စ္သူကို ကိုယ္က အခ်စ္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ခ်စ္သူကို ကိုယ္က မသိေသးတဲ့အခ်ိန္၊ သိသေယာင္ေယာင္နဲ႔ သိဖို႔ ေလ့လာေနတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ မေကာင္းကြက္ေတြ၊ အဆိုးေတြကို ကိုယ္မသိႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အံု႔ပံုးခ်စ္ အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို အျပစ္မျမင္ႏိုင္ဆံုး၊ အတြယ္တာဆံုး အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္လာရတာပါ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ကိုယ္ၾကားမွာ ခရီးကြာေ၀းေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ္နီးကပ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ ၾကားမွာ ဇာပ၀ါေလး ျခားထားလို႔ ၀ိုးတ၀ါးသာ သိခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အံု႔ပံုးခ်စ္ကာလ ၾကာ႐ွည္ရင္ အဲဒီလူဟာ ကံေကာင္းလွတယ္.... လို႔ သတ္မွတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
'ေရေျမေတာေတာင္ သမုဒၵရာျခားေစကြယ္xx အဆန္းမဟုတ္ပါ၊ ခ်စ္တာသာမွန္ရင္ အနႏၱစၾကာ၀ဠာ ကြာပါေစကြယ္xx တအိပ္ရာတည္းလို႔သာ ခင္ရယ္ မေ၀းဘူးထင္ပါတယ္'
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူ အနားမွာ တစုံတေယာက္ နီးကပ္စြာ ႐ွိေနခဲ့ရင္ ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ တျခားသူကို ဂ႐ုစိုက္တာျမင္ရရင္ေတာ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ခံစားဖူးသြားမွာေပါ့။
၃။ မနာလိုတဲ့အခ်စ္ (Jealous love)
တစံုတေယာက္ကိုမွ ကိုယ္ခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ အံု႔ပံုးခ်စ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကတဲ့ သမီးရည္းစား ခ်စ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မနာလိုခ်စ္ကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္သူ ခ်ည္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ သူနဲ႔ ကိုယ္ႏွစ္ေယာက္တည္း ႐ွိေနတာ မဟုတ္လို႔ပဲ။
ကိုယ္က သူ႔အေပၚမွာ အခ်စ္စိတ္ေတြ ယိုဖိတ္ေနမိတဲ့အခါ ၿပိဳင္ဘက္မဟုတ္သူေတြကို ၿပိဳင္ဘက္လို႔ သေဘာထားမိလာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တေယာက္တည္းရန္လို၊ ကိုယ္တေယာက္တည္း၀မ္းနည္း၊ ကိုယ္ တေယာက္တည္း စြပ္စြဲေနတတ္ပါတယ္။ မနာလိုခ်စ္ဟာ မိသားစုတခုတည္းက ေမာင္ႏွမသားခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေတာင္ ႀကံဳေတြ႔တတ္ရေလေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ ခ်စ္သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မနာလိုခ်စ္ဟာ အံ့ၾသစရာ မ႐ွိပါဘူး။
မနာလိုခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အလြန္ေခတ္စားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ေတာင္ ႐ွိခဲ့ပါေသးတယ္။ သန္းႏိုင္ (ပေလးဘြိဳင္)ရဲ႔ 'ဆု' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။ မူရင္းသီခ်င္းက Rita Coolidge ရဲ႔ Jealous Guy တဲ့။
'စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္၊ ကိုယ္႐ိုင္းေနရင္၊ ကိုယ့္စိတ္က အရင္ဒီလို မဟုတ္ဘူးကြဲ႔၊ မင္းနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။ အားလံုးလည္း ငါမယံုႏိုင္၊ မင္းေလးကို ဘယ္သူ႔မွ မေပး မေပး မေပးႏိုင္ဘူး။ မင္းေလးဟာ ငါ့အခ်စ္ပဲ မင္းေလးဟာ ငါ့အတြက္ပဲ လြန္တယ္လို႔ မင္းထင္သလား'
အဲဒိေလာက္ထိက မလြန္ေသးပါဘူး။ မုန္႔ကိုသာ ေ၀စားႏိုင္မယ္ အခ်စ္ကို မေ၀ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ ခ်စ္သူတိုင္းမွာ ႐ွိဟန္တူပါရဲ႔။ ေလဘာတီ မျမရင္ကလည္း ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။
"မ်က္ႏွာမ်ားမွာမ်ားေတာ့ တြင္တြင္ေတြးေတြးပူမိတာ ကိုယ္က လြဲရင္ တကယ္ပဲ မသဒၶါ၊ ေ႐ႊမန္က်ည္း ျဖစ္ရင္ ဆစ္ဆင့္စီ ေ၀ႏိုင္စရာ ေလဘာတီ ရင္ရင္အသည္းမွာ အျမဲပဲ စြဲတဲ့ သံမိႈပမာ ခ်စ္ရင္အက်ိဳး ခ်စ္ျမတ္ႏိႈး သဒၶါ ႐ွင္တခုတည္းဆိုမွာ"
တခု႐ွိတာက မနာလိုမႈရဲ႔ လားရာဟာ အမွားဘက္ကို ယိမ္းတတ္တယ္။ အမွန္ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မျမင္ႏိုင္လို႔ ေဒါသနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ မွားတတ္ပါတယ္။ မနာလိုစိတ္နဲ႔ က်ဴးလြန္တဲ့ အမွားေတြဟာ လူတေယာက္ကို သတ္မိတဲ့အထိ ႀကီးက်ယ္တတ္တာ ရာဇ၀င္မွာ သမိုင္းမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီးပါပဲ။ အဲဒီ မနာလိုသူကို ေဘးကေန အဆင္းမွာ ဘီးတပ္ေပးမယ့္ ကုန္းေခ်ာသူတေယာက္ ႐ွိေနခဲ့ရင္ေတာ့ ၿပီးပါေလေရာ။ လူသတ္မႈကို က်ဴးလြန္ႏိုင္သူေတြဟာ ဘုရင္ေတြ မိဖုရားေတြ ျဖစ္တတ္တာမို႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ (မနာလိုမႈရဲ႔) အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျပစ္မႈေတြကို ျမန္မာ့ရာဇ၀င္ ကမၻာ့ရာဇ၀င္ေတြမွာ ေတြ႔ရေလ့႐ွိတယ္။
မနာလိုမိလို႔ ရတဲ့ ေသာကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ ကိုယ့္အေပၚ မၾကင္နာလို႔ ရလာတဲ့ ေသာကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသာကနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အခ်စ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖိစီးေလးလံတတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳထဲက ပါလာတတ္တဲ့ ခါး႐ွ႐ွ အရသာေလးေတြေပါ့။
၄။ ေသာကအခ်စ္ (Anguish love)
ပူေလာင္လွတဲ့ ေသာကခ်စ္တခုအေၾကာင္းကို ေတာင္ငူရာဇ၀င္မွာ ရာဇဓါတုကလ်ာက ပီပီျပင္ျပင္ႀကီးကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ စပ္ဆိုသြားပါတယ္။
"ကလ်ာေရညီ၊ နန္းေကသီတို႔၊ ဦးခ်ီလက္စံု၊ ႐ွိပဒံုျဖင့္၊ ခိုလႈံဖ်ဖ်၊ ခစားၾက၍၊ ဂီတသံေအး၊ ၿငိမ့္ေလးညႇင္းသြဲ႔၊ နန္းဟန္ဖြဲ႔၍၊ ကႏြဲ႔ကလ်၊ ေျဖေဖ်ာ္ၾကလည္း၊ ေသာကကိန္းေအာင္း၊ ပူလက္ေဟာင္းေၾကာင့္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းမျမင္၊ ပူေႂကြးတင္၍၊ မ႐ႊင္လ်က္ႏွင့္၊ ႐ႊင္ေယာင္က်င့္သည္၊ ခုျဖင့္ေျဖခက္သည္တကား။"
သူကလည္း သူပါပဲေလ။ ကိုယ့္ထက္ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ေယာက်္ားကိုမွ ခ်စ္မိတာကိုး။ အခ်စ္မွာ အသက္ကြာျခားတာဟာ အေရးမႀကီးပါဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ မမွန္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခု ေလာကမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ေနတဲ့ conditional love ေတြ ျဖစ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ အသက္ႀကီးျခင္းဆိုတဲ့ အေျခအေနဟာ အခ်စ္ကို အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် ေလ်ာ့သြားေအာင္၊ ေႏွးသြားေအာင္၊ ေအးစက္သြားေအာင္၊ စိတ္ကုန္သြားေအာင္ ျပဴလုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အသက္ကြာျခားမႈဟာ အခ်စ္အတြက္ အေရးမႀကီးဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ တ၀က္ပဲ မွန္ပါတယ္။ တေယာက္က တေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔အတြက္ (အခ်စ္ဆိုတာ ႏူးညံ့တဲ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အၾကင္နာတခု၊ ရမၼက္တခု ျဖစ္တာေၾကာင့္) အသက္ကြာျခားမႈဟာ တခါတခါ နည္းနည္းမွ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္တည္ျမဲဖို႔၊ ခိုင္မာဖို႔၊ အခ်ိန္ကာလကို အန္တုႏိုင္ဖို႔ ကိစၥမွာေတာ့ အသက္ကြာျခားမႈက ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာပါတယ္။
အခ်စ္တခု ျဖစ္တည္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ႐ွိပါတယ္။
႐ုပ္ရည္ - သိပ္ေခ်ာဖို႔ လွဖို႔မလိုေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းဖို႔ ရင္ခုန္ဖို႔ လိုမွာေပါ့။
ပညာဥာဏ္ - လိုမွာေပါ့။ ကိုယ့္ထက္မေတာ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္နဲ႔ အဆင့္အတန္းတူတဲ့ ပညာ႐ွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း အခ်စ္အေၾကာင္းမေျပာပဲနဲ႔ ေလာကအေၾကာင္းေျပာၾကတဲ့အခါ (ခ်စ္သူတိုင္းဟာ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခ်ိန္ထက္ ေလာကအေၾကာင္း၊ ဘ၀အေၾကာင္း၊ အနည္းဆံုး ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ အခ်ိန္ကမ်ားပါတယ္) ခ်ဥ္းကပ္ပံုတူမွေပါ့။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ မိမိနဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာ တူသူကိုသာ ခ်စ္မိၾကေလ့ ႐ွိေပမယ့္ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ကြဲလြဲၾကတာပါပဲ။ ကြဲလြဲမႈမ်ားေလ ညႇိႏိႈင္းဖို႔လို႔ေလ။ ညိႇႏိႈင္းရတာမ်ားေလ၊ မ်ားေနသူ ပိုေနသူဘက္က ပြန္းရ ပဲ့ရေလပါပဲ။ တခါတေလ ပြန္းပဲ့ရတာ မသိသာေပမယ့္ ခဏခဏ ပြန္းပဲ့ရ ေလ်ာ့ရတာေတြ မ်ားလာရင္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အခ်စ္ေလ်ာ့သြားတယ္။ စိတ္ကုန္ သြားတတ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘက္က ပြန္းပဲ့မယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးကို မေ႐ြးသင့္ဘူး။
႐ုပ္ရည္ကလည္း မ႐ွိ၊ ပညာဗဟုသုတကလည္း မ႐ွိ၊ ဦးေဏွာက္ကလည္း ခပ္တုံးတုံးဆိုရင္ ဒီလိုလူကို ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ၿပီး ခ်စ္စိတ္၀င္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္လိုလူကမ်ား သူ႔ကို ခ်စ္လာႏိုင္ပါ့မလဲ။
မထင္ပါနဲ႔။ တခ်ိဳ႔က အၾကင္နာ ပိုတတ္တယ္။ အဲဒီ ခပ္တုံုးတံုး လူကိုလည္း သနားခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူ ႐ွိမွာပါ။
ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ေသာကခ်စ္ကို အံု႔ပံုးခ်စ္မ်ိဳးမွာသာမက ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အျပန္အလွန္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးမွာေတာင္ ႀကံဳရတာပါပဲ။ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ သူက ကိုယ့္ကို ဥေပကၡာျပဳတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးေပါ့။ အခ်စ္ဟာ လူကို တခဏခ်င္းမွာ ေအးေစေႏြးေစႏိုင္၊ တခဏခ်င္းမွာ ပူေလာင္ေစႏိုင္၊ တခဏခ်င္းမွာ ရဲ၀ံ့ေစႏိုင္၊ တခဏခ်င္းမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေစႏိုင္၊ အခ်စ္ဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္စြမ္းအင္ႀကီးမား တယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
အခ်စ္ရဲ႔စြမ္းအင္
လူတေယာက္ဟာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္ဆိုရင္ အသက္ကိုေတာင္ ထည့္မတြက္ပဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆံုးျဖတ္ျပဳမူ ေလ့႐ွိတယ္လို႔ ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးဖတ္ဖူး ပါတယ္။
မိခင္တေယာက္ရဲ႔ သားသမီးအေပၚမွာ ထားတဲ့ အခ်စ္စြမ္းအင္ကိုေတာ့ ႁခြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္ခံႏိုင္ပါ လိမ့္မယ္။ လက္မခံဘဲ ေနလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ေရွ႔မွာသာဓကေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့တာမဟုတ္လား။ ဖခင္က သားသမီးကို မိမိအသက္စြန္႔ၿပီး ကာ္တင္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူတေယာက္က ခ်စ္သူတေယာက္အတြက္ အသက္ကို စြန္႔၀ံ့ပါ့မလား။ ေတြးစရာ ႐ွိပါတယ္။
စြန္႔၀ံ့ပါလိမ့္မယ္။ စြန္႔၀ံ့ေလာက္ေအာင္ အခ်စ္စြမ္းအင္ႀကီးမားတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အသက္ကို စြန္႔တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တဒဂၤ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳမူလိုက္တာမ်ိဳးဆို ပိုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္က် ရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ လံုး၀မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အသက္ကို မစြန္႔ဘဲ ကယ္တင္လို႔ရတဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ ႐ွာမွာေပါ့။ နည္းပညာေတြ သိပ္တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးေလ။ ကဲ.. အဲဒီ နည္းပညာေတြက မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ ကိုယ့္အသက္စြန္႔မွ ရေတာ့မယ္တဲ့။ သြားမလား... ၀ံ့မလား။ အမ်ားစုေသာ လူေတြက သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့၊ အခ်စ္ထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က ပိုေနတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။ ကိုယ္ကလည္း သူ႔အတြက္မစြန္႔ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သူက ကိုယ့္အတြက္ အသက္စြန္႔တဲ့အထိ ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာကိုလည္း မေမွ်ာ္လင့္လိုက္ေလနဲ႔။
ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းပါးတဲ့ အသက္စြန္႔ျခင္းေတြ မပါေၾကးဆိုရင္ အခ်စ္ရဲ႔ စြမ္းအင္ဟာ ကမၻာကို စိုးမိုးထားရေလာက္တဲ့အထိ အင္အားႀကီးမားတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ လူသားေတြရဲ႔အသက္ သက္တမ္းကို အခ်စ္ကဆြဲဆန္႔ ေပးထားႏိုင္သလို တေယာက္ကိုတေယာက္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကိုလည္း အခ်စ္က ေပးအပ္ႏိုင္တာကိုး။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အမွန္တရားတခုကေတာ့ တီထြင္သူေတြ အားလံုးဟာ အခ်စ္အတြက္ တီထြင္သြားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
ေလယဥ္ပ်ံကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ Wright ညီအကိုဟာ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းရတဲ့ အရသာကို လိုခ်င္လို႔ကိုပဲ တီထြင္ခဲ့တာ။ ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ဟာလည္း အခ်စ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ခ်စ္သူေတြ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ ဆိုၿပီး ဂေရဟမ္ဘဲလ္က တယ္လီဖံုးကို တီထြင္သြားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အခု အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ၿဂိဳဟ္တုေတြကိုလည္း ကမၻာ့တဘက္ျခမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႔ လႈပ္႐ွားမႈကို ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္လို႔ တီထြင္တည္ေဆာက္ခဲ့ ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ တခု စဥ္းစားစရာ႐ွိလာတာက အခ်စ္ဟာ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ အေရးႀကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေနရာတိုင္မွာေတာ့ အေရးမႀကီးေနဘူး။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ေတြ ရဖို႔အတြက္ အခ်စ္မလိုအပ္ဘူး။ ဘ၀အာမခံခ်က္ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တခုခုရဖို႔အတြက္ အခ်စ္မလိုအပ္ဘူး။ (ခၽြင္းခ်က္တခ်ိဳ႔တေလေတာ့ ႐ွိႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ဟာ ကိုယ့္ကို အလုပ္ခန္႔မယ့္ ကုမၸဏီဥကၠဌရဲ႔ သမီးျဖစ္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့)
ဒါျဖင့္ အခ်စ္ကို ဘာလို႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေနစရာလိုသလဲ။
လိုပါတယ္ေလ။ အခ်စ္ဟာ လူေတြကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးေနတဲ့ စြမ္းအင္တခုပါ။ အခ်စ္ရဲ႔ အသံုး၀င္ပံုေတြဟာ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းအသံုးေတြလို ႐ုတ္တရက္ ျမင္သာထင္သာတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ရဲ႔ စြမ္းအင္ဟာ အလြန္နက္နဲသိမ္ေမြ႔စြာ အေရးပါေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သံုးမိသူဟာ သံုးမွန္းမသိျဖစ္ရ၊ အက်ိဳးျပဳခံရသူက ခံရမွန္း(ရ႐ွိလိုက္မွန္း) မသိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
လူဟာ ေအာင္ျမင္မႈကိုလည္း မွ်ေ၀ျဖန္႔ေပးခ်င္တယ္(ႂကြားခ်င္တယ္)။ ဆံုး႐ႈံးမႈကိုလည္း မွ်ေ၀ျဖန္႔ေပး ခ်င္တယ္ (ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ့္လူ႐ွာတာ) ဒီလိုလူသားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ တဦးတည္း ေနလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်စ္ဟာ လူသားကို အေဖာ္႐ွာေပးတဲ့ တာ၀န္ကို ေဆာင္႐ြက္ရပါတယ္။
အခ်စ္ရဲ႔ ခရီးဆံုး
ဆန္႔က်င္ဘက္လူ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ (Opposite Sex) ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ အဲဒီအခ်စ္မွာ လားရာ႐ွိတယ္။ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္႐ွိတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ အခ်စ္ရဲ႔ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ဟာ လက္ထပ္ျခင္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ လက္ထပ္လို႔ မျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြ၊ လက္ထပ္ျခင္းကို မယံုၾကည္တဲ့သူေတြ၊ မိသားစုဘ၀ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို သံသယနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ လူထူးလူဆန္းေတြေတာ့ ႐ွိႏိုင္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ နက္နက္နဲနဲ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ မခြဲႏိုင္လို႔ လက္ထပ္ဖို႔ကို ဦးတည္ၾကေလ့႐ွိတယ္။
နတ္သမီးပံုျပင္ေတြထဲကလို အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္ေပါင္းဖက္သြား ေတာ့ သတဲ့ကြယ္.... ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ လက္ထပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရ႐ွိလာတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ေ၀ဒနာေတြကိုေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွာ ဘယ္ထည့္ေပးလို႔ ျဖစ္မလဲေနာ္။
ေနာက္တခု အခ်စ္ရဲ႔ ခရီးဆံုးဟာ ကြဲကြာမႈပါ။
ခ်စ္သူတိုင္းဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္ေပါင္းဖက္သြားၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ခြဲခြါျခင္းဆိုတာ ခ်စ္သူေတြရဲ႔ မရည္႐ြယ္တဲ့၊ မလိုလားတဲ့ ခရီးဆံုးတခုျဖစ္တယ္။ (တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မေပါင္းႏိုင္မွန္းသိလို႔ ရင္နာစြာ ခြဲခြါပစ္လိုက္ၾကရတာပါ)
စႏၵရားေက်ာ္ေဇာေလးရဲ႔ 'ခ်စ္၍ခ်စ္ခါလာသည္မွကြယ္' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲကလို ညည္းျပရရင္ေတာ့ 'ခြဲခြါျခင္းဟူသည္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ေ၀ါဟာရပါကြယ္' ..... ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ခြဲခြါလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ တဦးက တဦးကို စိမ္းကားျပတ္ေတာက္စြာ ကြဲကြာလိုက္တာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ ခ်န္ရစ္ခံရတဲ့ သူဟာ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားရတတ္တယ္။ အသည္းကြဲရတယ္လို႔.... သံုးႏႈန္းၾကေပမယ့္ တကယ္တန္း နာက်င္ရတာက ႏွလံုးဆီကပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးနာတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ တျခားအဓိပၸါယ္တမ်ိဳး သက္ေရာက္တဲ့အတြက္ အသည္းကြဲတယ္လို႔ပဲ သံုးၾကရတယ္။
စိတ္ခိုင္သူ စိတ္မာသူေတြက အံႀကိတ္ၿပီး ခံစားႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတာ့ ၀ဲမိၾကမွာပဲေပါ့။ အဲလက္စ္သီခ်င္းလို အသည္းေလးကြဲတာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့။
အသည္းကြဲေ၀ဒနာ (အလြမ္း)ကို ကုစားျခင္း
အခ်စ္ကို စသိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သင္ၾကားစရာ ျပင္ဆင္စရာမလိုဘဲ ျဗဳန္းခနဲ ခ်စ္လိုက္ၿပီးမွ သိလိုက္ရသလိုပဲ အသည္းကြဲတဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္သူမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ (ႁခြင္းခ်က္ အနည္းအပါးေတာ့ ႐ွိပါလိမ့္မယ္)။
အလြမ္းဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႔ ဒုကၡအပိုင္းမို႔ နင့္သည္းစြာ ခံရဖို႔ပဲေပါ့။ ေဒဒနာဆိုမွေတာ့ နာက်င္မႈဟာ ဆိုး၀ါးစြာ ခါးသက္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ... အသည္းကြဲရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ေ၀ဒနာလည္း ႐ွိပါတယ္။ သစၥာေဖာက္ခံလိုက္ရတာ မဟုတ္ဘဲ ေ႐ွ႔ဆက္လို႔ မရေတာ့လို႔ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၾကရတဲ့ ခ်စ္သူေတြရဲ႔ ေ၀ဒနာဟာ ခ်ိဳၿမိန္စြာနာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာပါ။
လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသည္းကြဲရင္ အရက္နဲ႔ စိမ္တယ္လို႔ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ အရက္ကို မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ေ၀ဒနာကို လမ္းလႊဲယူနည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေဆးနည္းဟာ ကုသပံု မမွန္ရင္ ေဘးထြက္အာနိသင္ ဆိုးက်ိဳးေၾကာင့္ အရက္ကို စြဲတဲ့ ေ၀ဒနာသစ္တခုပါ ပိုလာတတ္တယ္လို႔လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ သံုးရင္ သတိနဲ႔ သံုးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
အႏုပညာ႐ွင္ဘ၀ကို ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္ သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ ဒီေ၀ဒနာဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳး႐ွိတဲ့ ေ၀ဒနာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ နာက်င္မႈကေနၿပီး ခံစားမႈကို သူတပါးသိေအာင္ ခံစားရေအာင္ ျပန္ထုတ္ေပးဖို႔ (အႏုပညာကို) လက္ေတြ႔အသံုးခ်ခြင့္၊ ေလ့က်င့္ခြင့္ ရသြားလို႔ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အႏုပညာသမားေတြဟာ သူ႔ေ၀ဒနာကို မကုစားတဲ့အျပင္ ပံုႀကီးေတာင္ခ်ဲ႔ၿပီး ခံစားၾကပါေသးတယ္။ နည္းနည္း ေလး ခံစားရတာကို မ်ားမ်ားခံစားရေအာင္ လုပ္တာ။ နာက်င္မႈကို ထပ္ကာထပ္ကာ စဥ္းစားၿပီး ႏွလံုးသြင္းတာ။ (နာက်င္မႈေလးကို ကိုယ္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ေမ့မသြားေအာင္လို႔ေလ)။ အႏုပညာသမားအတြက္ေတာ့ ခါးသီးတဲ့ အရသာဟာလည္း အႏုပညာပစၥည္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား၊ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အရသာဟာလဲ အႏုပညာပစၥည္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား၊ မုန္းတီးမႈ၊ နာၾကည္းမႈ၊ ရယ္ေမာမႈ ခံစားမႈတိုင္းဟာ အႏုပညာပစၥည္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အႏုပညာသမားေတြဟာ ခ်စ္ရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ လြမ္းရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။
ဒါျဖင့္ အႏုပညာကို စိတ္မ၀င္စားတဲ့ သာမန္လူအတြက္ေကာ......
သာမန္လူေတြလည္း အလြမ္းေ၀ဒနာကို မေၾကာက္သင့္ပါဘူး။ ေ၀ဒနာကို ကုစားတဲ့ နည္းေတြ ႐ွိသားပဲ။ ခရီးထြက္တာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္အဆန္းနဲ႔ ထိေတြ႔တာ၊ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ေနေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခိုင္းတာ၊ အခ်ိန္ရဲ႔ ကုစားမႈကို ယံုၾကည္စြာ ခံယူတာ။ Time heals all wounds. တဲ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္တယ္ဆိုတာ အခ်စ္ကို မသံုးတတ္သူေတြ အတြက္ပါ။ အခ်စ္ဟာ သတိ႐ွိသူေတြ အတြက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းတဲ့အျပင္ ရက္စက္ၿပီး ရန္လိုတဲ့ေလာကထဲမွာ လံုျခံဳစြာေနႏိုင္ဖို႔ အသံုးျပဳစရာ ကရိယာလက္နက္တခုေတာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ အခ်စ္႐ွိမွ ႐ွင္သန္တာ။ အခ်စ္ဟာ လူကို ေ႐ွ႔ေျခလွမ္းေတြ အမ်ားႀကီးလွမ္းျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔တဲ့ တြန္းအားတခုျဖစ္တယ္။ အခ်စ္ ပမာဏ သိပ္မ်ားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိနဲ႔ ျပန္ေလွ်ာ့လို႔ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ခြန္အားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲမွာ ႐ွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခြန္အားကို ထုတ္ယူႏိုင္ေအာင္ တြန္းေပးတဲ့ တြန္းအားတခုလိုတယ္။ အဲဒီ တြန္းအားဟာ အခ်စ္ပဲ။
ဒီေတာ့ အခ်စ္ဟာ မေကာင္းတာ ဘာမ်ား႐ွိလို႔လဲ။
လကို ဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးရဲ႔ ၾကည္ႏူးမိန္းေမာမႈကို တျခား ဘယ္ေနရာမ်ိဳး ဘယ္အခါမ်ိဳးမွာ ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ လကိုမိေတာ့လည္း အံံမခန္း ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေပါ့။ လကိုမမိ ၾကယ္ကိုမိေတာ့လည္း ၾကယ္ကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္ကမၻာႀကီးတခုလံုး လွပသြားေအာင္ အဲဒီ ၾကယ္ကေလးက အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္တာပဲ။ ၾကယ္ကေလးဟာ ႏူးညံ့လို႔ သတိနဲ႔ ကိုင္တြယ္ဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ လကိုပဲ မိမိ၊ ၾကယ္ကိုပဲ မိမိ၊ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ပိုက္ကြန္ေလး ရက္ေနဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီေတာ့ ပိုက္ကြန္ေလးတခု ရက္ၾကရေအာင္လား။
ဂ်ဴး။
{ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္
အေမရိကန္ ကဗ်ာဆရာ Shel Silverstein ရဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာအမည္က Moon-catchin' Net တဲ့။ 'လကိုဖမ္းမယ့္ပိုက္ကြန္' လို႔ အဓိပၸါယ္ ျပန္ဆိုနိုင္ပါလိမ့္မယ္။
လကိုဖမ္းဖို႔ပိုက္ကြန္တခု ငါရက္ခဲ့တယ္။
ကဲ... ဒီေန႔ည ငါအမဲလိုက္ဖို႔ သြားေတာ့မယ္။
ပိုက္ကြန္ကို ငါ့ေခါင္းထက္မွာ ျဖန္႔က်က္လႊဲရင္း ေျပးသြားမယ္။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အလင္းလံုးႀကီးကို အမိအရ ဖမ္းေတာ့မယ္။
ဒီေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေကာင္းကင္ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္
အဲဒီမွာ လ,ကို မင္းမေတြ႔ရဘူးဆိုရင္... အေသအခ်ာပဲ
ငါ႐ွာေနခဲ့တဲ့ အရာကို ငါေတြ႔ခဲ့ၿပီေပါ့
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ငါ့ပိုက္ကြန္ထဲမွာ လကို ဖမ္းမိသြားခဲ့ၿပီေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔မ်ား ေကာင္းကင္မွာ လသာေနဆဲပဲ ဆိုရင္ေတာ့
အဲဒီေအာက္နားကို မင္းၾကည့္လိုက္
ေကာင္းကင္ထဲမွာ ငါ့ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရမယ္
ၾကယ္တစင္းမိထားတဲ့ ငါ့ပိုက္ကြန္ကို လႊဲရမ္းလိုက္လို႔ေလ။
လကို ဖမ္းတဲ့သူတိုင္းဟာ လကို မမိၾကပါဘူး။ လကိုဖမ္းၿပီး ၾကယ္ကိုမိတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိမွာပါ။ ၾကယ္ကေလးဟာလည္း သူ႔ကိုမိခဲ့သူအဖို႔ အလြန္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ရတဲ့ အရသာကို ေပးႏိုင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကို အညိႇဳ႔ယူႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္၊ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္၊ မိန္းမူးေစႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္က လကို မိရတဲ့အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ႏိုင္၊ ၾကယ္ကို မိရတဲ့ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ႏိုင္။ လကို ဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလိုပဲ.... လကိုဖမ္းဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကံစည္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ဟာ ပိုက္ကြန္ခိုင္ခံ့ဖို႔ လည္း မဟုတ္ႏိုင္၊ လနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႔ အေ၀းအနီး ခ်ိန္ဆဖို႔လည္း မဟုတ္ႏိုင္၊ လကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ၾကည္ႏူး မိန္းေမာစိတ္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အရသာဟာ ေလာကႀကီးမွာ ၾကည္ႏူးမိန္းေမာစရာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ေလာကႀကီးကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ ကမၻာေလာကႀကီးတခုလံုးမွာ ပြင့္ၾကကုန္ သမွ် ပန္းပြင့္ေတြဟာ လွပကုန္ၾကပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္လည္းလွ...၊ ေတာင္တန္းေတြလည္းလွ၊ တိမ္ေတြ လည္းလွ၊ ေဘာလံုးကစားေနတဲ့ ကေလးေတြလည္းလွ၊ လမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့ လူေတြလည္းလွ၊ အားလံုးပဲ လွပေနၾက သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေနၾကတယ္။ အလွဆံုးအရာဆိုတာေတာ့ ေလာကမွာ ႐ွိၾကတာပဲေလ။ အလွဆံုးအရာ ကေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ထိလိုက္တဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ကိုယ့္ခ်စ္သူ... ဆိုတဲ့ စကားဟာ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကရတဲ့ခ်စ္သူ၊ ကိုယ္ကလည္းခ်စ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုလည္း ျပန္ခ်စ္တဲ့သူ... အဲဒီခ်စ္သူမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ခ်စ္သူသာ ျဖစ္စမ္းပါေစ၊ အဲဒီ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ထိေတြ႔လိုက္သမွ် အရာတိုင္းဟာ လွပတဲ့ အရာလည္းျဖစ္၊ စြမ္းအင္ေပးႏိုင္တဲ့ အရာလည္း ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ဆိုၾကပါစို႔။ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူလမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ ၾကံဳလာခဲ့ရင္ ခ်စ္သူေျခဖ၀ါးခ်သြားတဲ့ ေျခရာေနရာေလး ေတြဟာ ေျမျပင္ေပၚမွာ တခဏ သီးသန္႔ျဖစ္တည္ေနတာ ျမင္ရမယ္။ (ပိုၿပီး သိသာတာက သဲေသာင္စိုစိုေပၚက ေျခရာမ်ိဳးေပါ့) အဲဒီ သီးသန္႔ေျမျပင္ သို႔မဟုတ္ သဲျပင္အပိုင္းအစေလးဟာ ကိုယ္တေယာက္တည္းနဲ႔သာ ရင္းႏီွတဲ့ အပိုင္းအစကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနသလဲ သိခ်င္ရင္ အဲဒီ ေျခရာကေလးထဲမွာ ထပ္တူထပ္မွ် ေျခခ်ၾကည့္လိုက္႐ံုပါပဲ။ ခ်စ္သူရဲ႔ ကိုယ္ေငြ႔ တနည္းေျပာရရင္ ႐ွင္သန္ျခင္းခြန္အားဟာ ကိုယ့္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း စီး၀င္ေပါင္းစပ္သြားတာ ခံစားလိုက္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဟာ အခ်စ္ရဲ႔ အရသာတမ်ိဳးပါပဲ။ အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖမ္းစားညိႇဳ႔ယူႏိုင္စြမ္း ႐ွိသလဲဆိုရင္ ခ်စ္သူနဲ႔ကိုယ္ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႔မႈမ႐ွိဘဲ ခ်စ္သူထိ လိုက္တဲ့ အရာ၀တၳဳကတဆင့္ ထိမိတာေတာင္ အခ်စ္ရဲ႔အရသာက ကိုယ့္ဆီကို စီး၀င္ေပါင္းစပ္ေစႏိုင္ပါတယ္။
ခ်စ္သူကေပးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဖိုးႀကီးလိုက္မလဲ၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ စာမ်က္ႏွာတခုမွာ ခ်စ္သူရဲ႔ လက္ေရးနဲ႔လက္မွတ္ေလးတခုကိုလည္း ရလိုက္ဦးမယ္ဆိုရင္ ဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႔ တန္ဖိုးဟာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္ဖတ္တိုင္း၊ သူ႔လက္ေရး ကေလးကို လက္နဲ႔ထိမိတိုင္း အခ်စ္ရဲ႔ ခြန္အားဟာ ကိုယ့္ဆီကို စီး၀င္ေပါင္းစပ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီခြန္အားကို ၾကည္ႏူးမိန္းမူးစြာ ခံစားၾကည့္တဲ့အခါ အခ်စ္ရဲ႔ အရသာပါပဲ။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာ
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ..... လို႔ လူတိုင္းေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါလိမ့္မယ္။
လူမႈစိတ္ပညာဆရာႀကီး Erich Fromm ကေတာ့ 'အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ျပင္းျပေသာခံစားခ်က္တခုမဟုတ္၊ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အႏုပညာတခုျဖစ္သည္' လို႔ သူေရးခဲ့တဲ့ ဒႆနစာအုပ္ 'ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာ' (The Art of Loving) မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ သိပၸံအတတ္မ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ သီအိုရီနဲ႔ က်က္မွတ္ ေလ့လာလို႔လည္း မရပါဘူးတဲ့။
ေသခ်ာတာတခုက အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ..... လို႔ သိၿပီးမွ အခ်စ္ကို ၾကံဳၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ကို ၾကံဳခဲ့ရၿပီးမွ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ...... လို႔ သိလာၾကရတာပါ။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ...... လို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလာရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခက အဲဒီတေယာက္ဟာ အခ်စ္ကို ၾကံဳခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ သူၾကံဳခဲ့တဲ့ အရာဟာ အခ်စ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ ေသခ်ာခ်င္လို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်စ္မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵ႐ွိလို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတည္ျပဳခ်က္လိုခ်င္လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေဟာဒါပါပဲလို႔ ဘယ္သူကမွ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပလို႔မရပါဘူး။ တကယ့္အခ်စ္ဟာ ႏူးညံ့နက္နဲ သိမ္ေမြ႔လြန္းလို႔ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ခံစားၿပီး မသိႏိုင္ပါဘူး။ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အရသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူတေယာက္ဟာ လူတေယာက္ကို 'ဒီအတိုင္းဆို မင္းေတာ့ အခ်စ္ကို တကယ္သိေနၿပီ' လို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ အခ်စ္ကို ၾကံဳရတဲ့ ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္သာ ဆံုးျဖတ္လို႔ ရပါတယ္။
Tina Arena သီဆိုတဲ့ အခ်စ္သီခ်င္းကေလး တပုဒ္လိုေပါ့။
"I want to know what love is. I want you to show me.
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိခ်င္လိုက္တာ။ ကိုယ့္ကို မင္းကပဲ ျပေပးေစခ်င္လွပါတယ္" တဲ့။
မင္းက ဘာေၾကာင့္ ျပေပးရမွာလဲ၊ မင္းျပမွ ကိုယ္သိရမွာမို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္ မင္းျပမွ ကိုယ္သိရမွာလဲ၊ ႐ွင္းပါတယ္ကြယ္၊ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာ မင္းပဲ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။ တျခားသူက ဘယ္လို႔လုပ္ၿပီး ျပေပးႏိုင္မလဲ။ တျခားသူ ျပေတာ့ေရာ ကိုယ္က ျမင္ႏိုင္မတဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို 'သူကသာ ျပႏိုင္တာ' မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာက 'သူ႔ဆီက အရာသာလွ်င္' ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အေကာင္အထည္မ႐ွိတဲ့ စိတ္ကူးသက္သက္အရာ (Abstract thing) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ခံစားသိလို႔ မရႏိုင္ေပမယ့္ အခ်စ္ဟာ အဲဒီအာ႐ံုငါးပါးထဲကို အသြင္သ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၀င္ေရာက္ဖြဲ႔စည္းႏိုင္တာမို႔ အခ်စ္ကို ျမင္ရ၊ ၾကားရ၊ ေမႊးရ၊ ထိေတြ႔ရတာပါ။ ေလကို မျမင္ႏိုင္ မၾကားႏိုင္ေပမယ့္ အပူ အေအးစတဲ့ အရာေတြရဲ႔ ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ ေလေ႐ြ႔လ်ားတဲ့အခါ သစ္႐ြက္ကတဆင့္ ေလကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒီ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္တူႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနည္းနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးတပြင့္ဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ မ်က္လံုးေလးတစံုဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ အျပံဳးေလးတခ်က္ဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ ေခ်ာ့ကလက္ကေလးတဖဲ့ဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ ပိုးထည္ေလးတစဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ အေအးဖန္ခြက္ရဲ႔ အျပင္ဘက္နံရံမွာ သီးေနတဲ့ ေရစက္ေရေငြ႔ေလးေတြဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရတယ္။ ေအးေအးအိုအို.... လို႔ စကားမပါဘဲ ညည္းညဴလိုက္တဲ့ အေမ့ရဲ႔ သီခ်င္းသံေလးဟာ အခ်စ္ျဖစ္ရပါတယ္။
အခ်စ္ကို ဘယ္လို သိႏိုင္သလဲ။
ဒီေမးခြန္းရဲ႔ အေျဖဟာ ေမးသူထံမွာပဲ ႐ွိပါတယ္။
အခ်စ္ကို သိခ်င္ရင္ အခ်စ္ကိုၾကံဳေတြ႔တဲ့အခါ စိတ္ပါလက္ပါ ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္႐ုံပါပဲ။ (ဒီသေဘာနဲ႔ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္စကားမွာ falling in love လို႔ သံုးလိုက္ၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္) ဒါမွ အခ်စ္ကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိႏိုင္မွာေပါ့။
တခါတုန္းကေပါ့။ Turner ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီပညာ႐ွင္တဦးဟာ ခ်ားလ္စ္ကင္စ္ေလ (Charles Kinsley) ကို သူ႔ပန္းခ်ီဆြဲခန္း (studio) ဆီ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ခ်ားလ္စ္ကင္စ္ေလ သြားၾကည့္တဲ့အခါ စတူဒီယိုထဲမွာ ပင္လယ္ မုန္တိုင္းကို ေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ေတြ႔သတဲ့။ ကင္စ္ေလဟာ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ၿပီး မုန္တိုင္းဟာ သ႐ုပ္ပါလြန္းလို႔ မွင္တက္မိသြားရတယ္..... တဲ့။ သူက ေမးလိုက္တယ္ 'တာနာ... ဒါကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ ဆြဲႏိုင္ခဲ့တာလဲ'
ပန္းခ်ီဆရာက ျပန္ေျဖပါတယ္။
'ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ထဲက မုန္တိုင္းတခုကို ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာလန္ကမ္းေျခကို သြားခဲ့တယ္။ ငါးဖမ္းသမားတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခါ မုန္တိုင္းက်တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ ငါးဖမ္းေလွနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါရေစလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ မုန္တိုင္းလည္းက်မယ္ဆိုေရာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ငါးဖမ္းေလွထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ြက္တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခိုင္ခိုင္ခ်ည္ထားပါလို႔ ေျပာရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ြက္တိုင္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးၿပီးေတာ့ ေလွကို မုန္တိုင္းအလယ္ဗဟိုကို ေရာက္ေအာင္ ေလွာ္ပို႔ေပး လိုက္တာပဲ။ မုန္တိုင္းဟာ ျပင္းထန္လိုက္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလွ၀မ္းထဲမွာ လွဲအိပ္ခ် ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဒါမွ ေရလိႈင္းနဲ႔ မုန္တိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကေန ေက်ာ္သြားၾကမွာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာက ႐ြက္တိုင္မွာ ခ်ည္ထားတာပဲ။ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္ဟာ မုန္တိုင္းကို ျမင္ရ ခံစားရ႐ံုတင္မကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ထဲကိုပါ မုန္တိုင္းက ၀င္သြားခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မုန္တိုင္းရဲ႔ အစိတ္အပိုင္း တခု ျဖစ္လာတဲ့အထိပါပဲ။
အဲ.... အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ဒီပန္းခ်ီကားကို ဆြဲလိုက္ေတာ့တာပါပဲ'။
အခ်စ္ကို နက္႐ႈိင္းစြာ သိလိုက္သူဟာ ဘ၀မွာ အသက္႐ွင္ရတာ ထိုက္တန္သြားပါတယ္။ သူရလိုက္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႔ လင္းေရာင္ျခည္ဟာ သူတပါးကိုလည္း ကူးစက္ပ်႔ံႏွ႔ံေစႏိုင္လို႔ တန္ဖိုးလည္း ႀကီးမားလွပါတယ္။
ကိုေစာၿငိမ္းရဲ႔ 'ေႏြေႏွာင္းရက္က်န္' သီခ်င္းထဲက 'မယ့္ကိုယ္စား ေမႊးျမေလသလား' ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးဟာ အခ်စ္ကို နက္႐ိႈင္းစြာ သိလိုက္သူရဲ႔ ခံစားခ်က္တခုပါ။ ပန္းရန႔ံအသြင္နဲ႔ ဖန္ဆင္းခံရလို႔သာ အခ်စ္ရဲ႔ ရန႔ံကို ခံစားႏိုင္လိုက္တာ မဟုတ္လား။
ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကတာလဲ
မာယာေကာ့ဗ္စကီးရဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္က ေျပာတယ္။
"လူဆိုတာ ေမြးကတည္းက အခ်စ္ကို ရလာခဲ့ၿပီးသားပါ၊
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိစၥေတြ၊ ၀င္ေငြေတြ စတဲ့ အရာေတြၾကားမွာ
ႏွလံုးသားဟာ ေျမဆီဖံုးအုပ္ခံလိုက္ရတာ မာေက်ာစြာ ခ်ိဳးကပ္တဲ့အထိပဲ
အဲဒီ အကာထဲမွာ ႏွလံုးသား မ႐ွင္သန္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိပါပဲ
ႏွလံုးသားဟာ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွ ႐ွိပါရဲ႔
ဒါေပမယ့္ ႐ွပ္အက်ႌ၀တ္ေပးခံထားရ႐ွာတယ္" တဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ျဖစ္မွာ။ ကေလးေတြဟာ လူႀကီးေတြထက္ ျဖဴစင္႐ိုးေျဖာင့္ေနၾကတာ။ ကေလးေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားဟာ ေပါင္မံု႔ခ်ိဳးကပ္သလို အခြံမာနဲ႔ အဖံုးမခံရေသးဘူးကိုး။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကေလးေတြဟာ အခ်စ္ကို လူႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီး ခံစားႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာေပါ့။
The Art of Loving စာအုပ္ထဲမွာ လူမႈပညာ႐ွင္နဲ႔ စိတ္ပညာ႐ွင္ Erich Fromm က ေရးထားပါတယ္။ 'လူသားတို႔သည္ အမိ၀မ္းတြင္းမွ ကၽြတ္လြတ္စြာ ေမြးဖြားလာခဲ့သည့္ တခဏ ကတည္းက (သူစိမ္းျပင္ျပင္ ကမၻာႀကီးထဲသို႔ ေရာက္လာျခင္းအတြက္) ႏွစ္သိမ့္မႈ၊ အစားထိုးမႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားယူခဲ့သည္။ အေစာပိုင္းကာလ လူသားမ်ားသည္ ေဆး၀ါးမွီ၀ဲ မူးယစ္ျခင္း၊ ဘံုစနစ္အရ လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ မိမိ၏အထီးက်န္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္လမ္းလႊဲ ယူခဲ့ၾကသည္' .... တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစပ္ျခင္းအားျဖင့္ အထီးက်န္မႈကို အံတုဖို႔ ႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစပ္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းစြာ ေနထိုင္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းစြာ ႐ွင္သန္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းစြာ အံတုဖို႔ 'အခ်စ္' ဟာအလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကေန ပါ၀င္လာပါေတာ့တယ္။
လူ႔ ယဥ္ေက်းမႈ တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာတာနဲ႔ အခ်စ္ဟာ ပို၍ ပို၍ အရာေရာက္လာတယ္။ မိသားစုဘ၀ကို လူသားေတြဟာ ပို၍ပို၍ တန္ဖိုးထားလာၾကပါတယ္။ လူသားဟာ ေမြးဖြားၿပီးခါစမွာပဲ မိခင္ရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ အခ်စ္ကို စတင္ခံစား သင္ယူခဲ့ရတယ္။ မိခင္ရဲ႔အခ်စ္ဟာ (Erich Fromm ေျပာသလို ေျပာရရင္) အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ၿပီး သက္ေရာက္တာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ (unconditional love) တသမတ္တည္းေသာ အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ ဖခင္ရဲ႔ အခ်စ္ကေတာ့ သားသမီးရဲ႔ အျပဳအမူေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အနည္းအမ်ား၊ အေလးအေပါ့ သက္ေရာက္တဲ့ (conditional love) အခ်စ္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးဟာ ဖခင္ရဲ႔အခ်စ္ကို ပံုမွန္အတိုင္း ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္လာေစမယ့္ အျပဳအမူမ်ိဳးေတြကို အသိစိတ္နဲ႔ ျပဳမူလာေတာ့တယ္။ အဲဒီ နည္းအားျဖင့္ မိခင္ရဲ႔ အခ်စ္ဟာ ကေလးအတြက္ လံုျခံဳမႈေပးတဲ့အရာ ျဖစ္လာတယ္။ ဖခင္ရဲ႔အခ်စ္ဟာ ေလာကထဲကို ၀င္ေရာက္ႀကီးျပင္း ႐ွင္သန္တတ္ဖို႔ သင္ၾကားေပးတဲ့အရာ ျဖစ္လာမယ္။
ဒိထက္ ပိုၿပီး ျမင့္မားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ လူသားဟာ မိမိရဲ႔ မိသားစုအတြင္းမွာ သာမက မိသားစုအျပင္ဘက္ထိ အခ်စ္ကို ျဖန္႔က်က္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ရဲေဘာ္စိတ္၊ ညီအစ္ကို စိတ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ႏိုင္ၾကတာ လူသားေတြရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္လာတာကို ျပေနတာပါပဲ။ အခ်စ္ကို မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရေပမယ့္ လူသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီမႈ၊ ၾကင္နာေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြဟာ အခ်စ္ရဲ႔ သက္ေသေတြပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စကားပံုတခု ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာ ျဖစ္မွာေပါ့။
'အခ်စ္ဟာ ကမၻာႀကီးကို လည္ပတ္ေနေစတယ္' တဲ့။
ကမၻာေလာကႀကီးတခုလံုးကို ေ၀ဆာလွပစြာ ႐ွင္သန္ေနေအာင္ ဖန္တီးေနတာလို႔ ေယဘူယ် ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္.... ဆိုတဲ့ အရာမွာပဲ အေျခအေနအရ အတိမ္အနက္၊ အျပင္းအေပ်ာ့၊ အပူအေအး စသည္ျဖင့္ ႏိႈင္းဆမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သဘာ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနတာကို ႀကံဳေတြ႔ၾကရပါတယ္။
အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး
ကမၻာေပၚမွာ လူသန္းေပါင္း ေျခာက္ေထာင္႐ွိလာေပမယ့္ အခ်စ္ကေတာ့ ေျခာက္မ်ိဳးေလာက္ပဲ ႐ွိေနပါတယ္။
အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကို လိုက္ၿပီး လူသားတေယာက္ဟာ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပဳျပင္ဖန္တီးတတ္ပါ တယ္။ ကိုယ္က သတိထားလိုက္မိသည္ ျဖစ္ေစ၊ သတိမထားလိုက္မိသည္ ျဖစ္ေစေပါ့။
၁။ မိခင္အခ်စ္ သို႔မဟုတ္ ၾကင္နာေသာအခ်စ္ (Motherly love or Tender love)
၂။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Self-love)
၃။ ဘ၀ကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Love of life)
၄။ ညီအစ္ကိုစိတ္ သို႔မဟုတ္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Brotherly love)
၅။ ဘုရားကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္ (Love of God)
၆။ ကိေလသာအခ်စ္ (သို႔) ေပါင္းစပ္ေသာအခ်စ္ (Passionate love or Erotic love)
လူတေယာက္ဟာ အဲဒီအခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက တခုမဟုတ္တခုနဲ႔ တေယာက္ေယာက္ကို ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ခင္ေႏွာင္ဖြဲ႔ ေနမိတတ္ပါတယ္။
ဒါက လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႀကံဳႀကိဳက္ထားတဲ့ ေတြ႔ထားတဲ့ သဘာ၀အခ်စ္ေတြလို႔ ဆိုရမွာပဲ။
ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာေတာ့ အခ်စ္ကို အမ်ိဳးအစားခြဲျခားတဲ့ ေနရာမွာ အခ်စ္နဲ႔ ေမတၱာရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
သာမန္လူေတြ သာမန္အခ်ိန္မွာ တစံုတေယာက္အေပၚထားတဲ့ စိတ္သဘာ၀ကို အခ်စ္အျဖစ္ ယူဆ ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး တရားက်င့္ၾကံအားထုတ္ေနတဲ့ သူေတာ္စင္၊ သူေတာ္ျမတ္ေတြနဲ႔ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္၊ ဘုရား႐ွင္ စသည္တို႔ရဲ႔ ေလာကအေပၚထားတဲ့ ေ၀မွ်မႈ စိတ္သဘာ၀ကို ေမတၱာအျဖစ္ယူဆထားတယ္။
လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ တေထာင့္ငါးရာေမတၱာနဲ႔ ငါးရာ့ႏွစ္ဆယ္႐ွစ္ေမတၱာတို႔ပါပဲ။ တေထာင့္ငါးရာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးမယ္ဆိုရင္ တေထာင့္ငါးရာအခ်စ္ စိတ္သဘာ၀လို႔ သံုးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာလို႔လည္း ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။
ကိေလသာဆယ္ပါးကို အေျခခံထားတဲ့ ပုထုဇဥ္စိတ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
အဲဒီ အခ်စ္ႏွစ္မ်ိဳးရဲ႔ ဂဏန္းအေရအတြက္ဟာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသေယာင္႐ွိတယ္။ အဲဒီ ၁၅၀၀ နဲ႔ ၅၂၈ ဂဏန္းေတြ ဘယ္လိုရလာသလဲ။
၁။ တေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာစိတ္သဘာ၀
ကိေလသာဆယ္ပါးကို အေျခခံတယ္။ အဲဒီ ကိေလသာစိတ္ေတြကေတာ့ ေလာဘလို႔ေခၚတဲ့ အာ႐ံု၌ ကပ္ၿငိျခင္း (တပ္မက္ျခင္း)၊ ေဒါသဆိုတဲ့ ၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ သည္းမခံႏိုင္ျခင္း၊ ေမာဟဆိုတဲ့ အာ႐ံု၏ သေဘာကို ဖံုးလႊမ္းျခင္း (ေတြေ၀ျခင္း)၊ မာနဆိုတဲ့ ေထာင္လႊားျခင္း၊ ဒိဌိဆိုတဲ့ မွားေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္း (အယူ)၊ ၀ိစိကိစၦာဆိုတဲ့ အာ႐ံုကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္း၊ ထိနဆိုတဲ့ စိတ္၏ မခန္႔ျခင္း၊ ငိုက္ျမည္းျခင္း၊ ဥဒစၦဆိုတဲ့ စိတ္၏မၿငိမ္သက္ျခင္း၊ ပ်႔ံလြင္႔ျခင္း၊ အဟီရိက ဆိုတဲ့ ကာယဒုစ႐ိုက္ျပဳရျခင္း၌ မ႐ွက္ျခင္း၊ အေနာတၱပၸဆိုတဲ့ ကာယဒုစ႐ိုက္ျပဳရျခင္း၌ မလန္႔ျခင္း..... တို႔ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီ ကိေလသာဆယ္ပါးနဲ႔ ႐ုပ္စုစုေပါင္းနဲ႔ ေျမႇာက္ရပါတယ္။ ႐ုပ္စုစုေပါင္းဆိုတာက လကၡဏာ႐ုပ္ (၄) ခု၊ နိပၹႏၷ႐ုပ္ (၁၈)ခု၊ နာမ္ (၅၃)ပါး အဲဒါေတြရဲ႔ အစုအေပါင္းေပါ့။ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၇၅ ရပါတယ္။ အဲဒီ ၇၅ ကို ၁၀ နဲ႔ ေျမႇာက္ေတာ့ ၇၅၀။ အဲဒီမွာမွ အဇၩတၱသ႑ာန္၊ ဗဟိဒၶသ႑ာန္ရယ္လို႔ ႏွစ္ပါး ႐ွိတဲ့အတြက္ (၂)နဲ႔ ထပ္ေျမႇာက္ေတာ့ ၁၅၀၀ ရတာပါပဲ။ ဒါကို ၁၅၀၀ ကိေလသာလို႔ ေခၚတာပါ။
၂။ ၅၂၈ ေမတၱာသဘာ၀
ေမတၱာဆိုတဲ့အတိုင္း ေမတၱာပို႔ရာမွာ ႐ွိသင့္႐ွိအပ္တဲ့ စိတ္သဘာ၀ တခုပါပဲ။
ေမတၱာပို႔တဲ့ေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ (၁၂) ေယာက္ကို ပို႔ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သေဗၺသတၱာ၊ သေဗၺပါဏာ၊ သေဗၺဘူတာ၊ သေဗၺပုဂၢလာ၊ သေဗၺအတၱဘာ၀ ပရိယပၸႏၷာ၊ သဗၺာဣထိေယာ၊ သေဗၺ ပုရိသာ၊ သေဗၺ အရိယာ၊ သေဗၺ အနရိယာ၊ သေဗၺ ေဒ၀ါ၊ သေဗၺအႏုႆ၊ သေဗၺ၀ိနိပါနိကာ... တို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ (၁၂)ပါးကို ေမတၱာ(၄) ပါးပို႔တယ္။ အေ၀ရာေဟာႏၱဳ၊ အဗ်ာဘစၦာေဟာႏၱဳ၊ အနီဃာေဟာႏၱဳ၊ သုခိအတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ..... တဲ့။ အဲဒိေတာ့ ၁၂ ပါးနဲ႔ ၄ ပါးနဲ႔ ေျမႇာက္လိုက္တဲ့အခါ ၄၈ ပါးရတယ္။ ဒါက အရပ္မ်က္ႏွာ အေ႐ွ႔အေနာက္ကို မရည္မွန္းဘဲပို႔တဲ့ 'အေနာဒိတၱာ ေမတၱာအပါး ေခၚတာေပါ့'။ အဲဒါကိုမွ ထပ္ၿပီး အရပ္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ခြဲၿပီး ပို႔လိုက္မယ္ဆိုပါေတာ့။ အရပ္ (၁၀) မ်က္ႏွာ႐ွိပါတယ္။ အေ႐ွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ေခၚတဲ့ အရပ္ (၄)မ်က္ႏွာ၊ အေ႐ွ႔ေတာင္၊ အေနာက္ေျမာက္၊ အေ႐ွ႔ေျမာက္၊ အေနာက္ေတာင္ဆိုတဲ့ ေထာင့္ (၄)မ်က္ႏွာ၊ အထက္နဲ႔ ေအာက္ (၂) မ်က္ႏွာ၊ အားလံုးေပါင္း အရပ္ (၁၀) မ်က္ႏွာပါ။ ဒီလို အရပ္မ်က္ႏွာ ရည္မွန္းမႈ (၁၀) ခုနဲ႔ ေစာေစာက ၄၈ ကို ေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ ၄၈၀ ရတယ္။ အဲဒီ ၄၈၀ ကိုမွ မရည္မွန္းဘဲ ပို႔တဲ့ ၄၈ ပါးကို ထပ္ေပါင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၅၂၈ ရယ္လို႔ ရလာပါတယ္။ အဲဒါကို ၅၂၈ သြယ္ေသာ ေမတၱာလို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီလို အတိအက် စစ္ၿပီး သိခဲ့ၿပီဆိုရင္ တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္ဟာ ၁၅၀၀ ထဲမွာပါသလား၊ ၅၂၈ ထဲမွာ ပါသလား၊ အမွန္အကန္ သိျမင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။
ကိေလသာကို မလြတ္ကင္းႏိုင္တဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ တေယာက္က တေယာက္ကို ခ်စ္တယ္။ ခင္မင္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ၁၅၀၀ အခ်စ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္တာေတာင္ ငါ့သားေလးဟဲ့.... ငါ့သမီးေလးဟဲ့လို႔ ေလာဘနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ တြယ္ၿငိမႈ ပါ၀င္ေနခဲ့ရင္ ၁၅၀၀ အခ်စ္ထဲကို ၀င္သြားတတ္ပါတယ္။ ၅၂၈ သြယ္ေသာေသာ ေမတၱာကို ျဖဴစင္စြာထားဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၅၂၈ ရဲ႔ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာသဘာ၀ကို ျမတ္စြာဘုရားက တပည့္သာ၀ကေတြ ရဟန္းေတြအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာမွာပဲ ေတြ႔ရတတ္တယ္.... လို႔ ပိုပိုကဲကဲကေလး ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ တစံုတေယာက္က တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္လို႔ သံေယာဇဥ္႐ွိလို႔ သူတပါးထက္ ေတာ္ေစခ်င္ တတ္ေစခ်င္ၿပီ ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီအခ်စ္မွာ ေလာဘကေလးပါေနၿပီပဲ။ ဒါဟာ ပုဂၢိဳလ္ (၁၂)ပါးစလံုးကို ေမတၱာထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ ၅၂၈ လို႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သံုးေနၾကတဲ့ အသံုးကို နည္းနည္းေတာ့ အေလးထားၿပီး ေ႐ွာင္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ အခ်စ္အမ်ိဳးအစားနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ေလာကလူမႈ အသိုက္အျမံဳက ရတဲ့ စံနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အခ်စ္အမ်ိဳးအစား (၆)ခုကိုပဲ ထည့္စဥ္းစားမယ္ ဆိုပါစို႔။
Motherly Love မိခင္အခ်စ္ဟာ အၾကင္နာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ မိခင္က ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးကို ေခၚတယ္။ ဒီေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အမ်ိဳးသား တေယာက္ကို ၾကင္နာစိတ္နဲ႔ အစစအရာရာ ေဖးမကာကြယ္ေပး ျပဳစုေပးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ခ်စ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်စ္ကို မိခင္ကဲ့သို႔ အခ်စ္လို႔ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အဆန္းၾကယ္ဆံုး၊ အံ့ၾသရဆံုး၊ ေလးစားထိုက္ဆံုး အခ်စ္ဟာ မိခင္အခ်စ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္အခ်စ္လို႔ ေခၚတဲ့အတိုင္း မိခင္က ကိုယ့္သားသမီးအေပၚမွာသာ ထားႏိုင္မယ့္ ႀကီးမားတဲ့ အၾကင္နာနဲ႔ စြန္႔စားမႈ အနစ္နာခံမႈေတြပါ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူတေယာက္က ကိုယ္ခ်စ္ရသူကို မိခင္ကဲ့သို႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံစြာ ခ်စ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မိခင္အခ်စ္ကို ႐ွင္းျပဖို႔ ဥပမာေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အခ်စ္ကိုသာ ေရေရရာရာ မသိရင္႐ွိမယ္။ မိခင္ရဲ႔ အခ်စ္ကိုေတာ့ နားအလည္ဆံုး၊ အရင္းႏွီးဆံုး ျဖစ္ေနမွာမို႔ပါပဲ။
ဒီေတာ့ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက လူတိုင္း ေတြ႔ႀကံဳရမယ့္ နားလည္ရလည္း ခက္တဲ့ (Passionate love) ကိေလသာခ်စ္ကို စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုးအျဖစ္ ေ႐ြးလိုက္ၾကရေအာင္လား။
ကိေလသာအခ်စ္ (Passionate love)
ကိေလသာလို႔ ဆိုလိုက္လို႔ ညစ္ညမ္းတဲ့ လိင္ကိစၥနဲ႔ ေရာေထြး စဥ္းစားမွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ ႐ွိပါတယ္။ ကိေလသာ (၁၀) ပါးနဲ႔ မလြတ္ကင္းတဲ့ အခ်စ္မွန္ေပမယ့္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့လွတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္ပါတယ္။ လိင္ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႔ သက္ဆိုင္ေသာ္လည္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လွတဲ့ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ (opposite sex) ကို ခ်စ္မိတဲ့ သဘာ၀ေတြ အေၾကာင္းလို႔ ဆိုပါေတာ့။
ကိေလသာခ်စ္မွာကိုပဲ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိေနပါေသးတယ္။
၁။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတဲ့အခ်စ္ (Love at first sight)
တခါမွ မေတြ႔ဖူးတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စျမင္ေတြ႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္သြားတယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။
မယံုမ႐ွိနဲ႔၊ တကယ္ကို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္ပမာဏေရာ မနည္းႏိုင္ဘူးလား။
လံုး၀ မနည္းႏိုင္ပါဘူး။ ရင္နဲ႔ ႏွလံုးသားနဲ႔ ပံုၿပီး ခ်စ္လိုက္ရတဲ့ ေလးနက္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အျပံဳးတခ်က္၊ မ်က္စိတ၀င့္၊ ေျခတလွမ္း၊ ကိုယ္တႏြဲ႔ဟာ ကိုယ့္ကို ဟိုးနက္႐ိႈင္းတဲ့ အခ်စ္ပင္လယ္ႀကီးဆီကို တခါတည္း ဆြဲေဆာင္ သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္သာ 'ခင္ေမာင္ရင္' ဆိုခဲ့တဲ့ 'ေ႐ွးကုသိုလ္' လို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြ လွလွပပ ထိထိမိမိ ေပၚလာခဲ့တာပါ။
"ဆင္း႐ူပကာxxx ျမင္ကတည္းက ဘ၀င္ထဲမွာေတာ့ကြယ္၊ အျမဲပင္စြဲကာ ခင္တြယ္xx ေ႐ွးကုသိုလ္ ျပဳသမွ်ရယ္ အခုဘ၀မွာကြယ္ ျမင္႐ံုနဲ႔ပင္ ခ်စ္ကာသြားလို႔ တကယ္ပင္ ျမတ္ႏိုးတယ္xxx"
အဲဒီလို ဆိုခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
အခ်စ္ပမာဏနဲ႔ အခ်ိန္ကာလေရာ မ်ားႏိုင္သလား။ သိပ္မ်ားႏိုင္တာေပါ့။
ခင္ေမာင္ရင္ ညည္းသလို ညည္းရရင္ 'ခင္ရယ္ ေန႔ေရာ ညစဥ္ ခင့္မ်က္ႏွာကိုကြယ္xx ခင္ေမာင္ရင္ တေရးေရးနဲ႔ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္....' တဲ့။
တခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိဖို႔ သူ႔မွာ ထူးျခားတဲ့ စြဲမက္စရာ တခုခုေတာ့ ႐ွိေနရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဟာ သိပ္လွတဲ့ အလွတခု ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းရမယ္၊ သို႔မဟုတ္ ေယာက်္ားဆိုရင္လည္း ဟန္လွလွ၊ စတိုင္က်က်ေလး ျဖစ္ဖို႔ လိုတာေပါ့။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိသြားေစဖို႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ အဆင္း႐ူပကာ ေပၚမွာ မူတည္တာကိုး။
သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏမွာပဲ သူဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ သူလို႔ ခ်က္ခ်င္းနားလည္ သြားရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္မိသြားတတ္ပါတယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္ကို အဲဒီလို သေဘာထားလိုက္ရင္ေတာ့ ကံေကာင္းလိုက္တာ ဆိုဖြယ္ရာ မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေလာကဆီက အဲဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မေတာင္းဆိုလိုက္နဲ႔ေလ။ ေလာကဟာ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ တြန္႔တိုတတ္တဲ့ သေဘာ႐ွိတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ သူကို ေတြ႔သြားရတာကိုက ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ လက္ေဆာင္တခု ကိုယ္ရလိုက္ၿပီ မဟုတ္လား။
အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး အခ်စ္ရဲ႔ အရသာကို ခံစားရေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ္တေယာက္တည္းအတြက္ သူက ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ သီးသန္႔ အခ်စ္ဆိုပါေတာ့။ တဖက္သတ္ အခ်စ္လို႔လည္း ေခၚႏိုင္တယ္။ အံု႔ပံုးခ်စ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။
၂။ အုံ႔ပံုးခ်စ္
အံု႔ပံုးခ်စ္ ခ်စ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ တိုးတက္ဖို႔ အႀကိဳးစားဆံုး အခ်ိန္ပဲ... လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အံ႔ုပံုးခ်စ္ကေန ႏွစ္ကိုယ္တူ အခ်စ္အျဖစ္ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ဖို႔ ကိုယ့္ဘက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားရလို႔ပါပဲ။
သူရဲ႔ အၾကင္နာျပံဳးကေလး တခ်က္ရဖို႔ ကိုယ္ဟာ ေလာကႀကီးကို စိန္ေခၚရတဲ့ သူတေယာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလာကဟာ ဆန္းၾကယ္ဆံုး၊ လွပသာယာဆံုး၊ တန္ဖိုးလည္း အႀကီးဆံုးပါပဲ။ ခံစားရတဲ့ အခ်စ္ကလည္း နက္နက္နဲနဲ အ႐ွိဆံုးပါပဲ။
"အု႔ံပံုးခ်စ္နဲ႔ တရက္ေလာက္ ခ်စ္ရတာရယ္၊ လင္မယားခ်စ္ တသက္လို႔ မမွီပါတယ္" တဲ့။ အဲဒီ သီခ်င္းဟာ ပိုပို ကဲကဲ ဆိုထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကို တေျမ့ေျမ့ေလး လြမ္းၿပီး၊ တသိမ့္သိမ့္ေလး ၾကည္ႏူး ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ Shel Silverstein ရဲ႔ ကဗ်ာထဲကလို လမင္းကို ဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ အင္မတန္ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ေကာင္း၊ အင္မတန္ ၾကည္ႏူးဖို႔လည္း ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ခ်စ္သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ကို ကိုယ္လိုက္ႀကိဳက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္၊ ခ်စ္သူႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီမ်ိဳးကို လိုက္ႀကိဳက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္၊ ခ်စ္သူစိတ္၀င္စားတဲ့ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာ စစရာရာကို လိုက္ၿပီး အားက်တဲ့ အခ်ိန္၊ ဒီအခ်ိန္ဟာ ခ်စ္သူအတြက္ရယ္လို႔ ႐ွာေဖြရင္း ကိုယ့္အတြက္ ေလာကႀကီးတခုလံုး ရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ခ်စ္သူကို ကိုယ္က အခ်စ္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ခ်စ္သူကို ကိုယ္က မသိေသးတဲ့အခ်ိန္၊ သိသေယာင္ေယာင္နဲ႔ သိဖို႔ ေလ့လာေနတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ မေကာင္းကြက္ေတြ၊ အဆိုးေတြကို ကိုယ္မသိႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အံု႔ပံုးခ်စ္ အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို အျပစ္မျမင္ႏိုင္ဆံုး၊ အတြယ္တာဆံုး အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္လာရတာပါ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ကိုယ္ၾကားမွာ ခရီးကြာေ၀းေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ္နီးကပ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ ၾကားမွာ ဇာပ၀ါေလး ျခားထားလို႔ ၀ိုးတ၀ါးသာ သိခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အံု႔ပံုးခ်စ္ကာလ ၾကာ႐ွည္ရင္ အဲဒီလူဟာ ကံေကာင္းလွတယ္.... လို႔ သတ္မွတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
'ေရေျမေတာေတာင္ သမုဒၵရာျခားေစကြယ္xx အဆန္းမဟုတ္ပါ၊ ခ်စ္တာသာမွန္ရင္ အနႏၱစၾကာ၀ဠာ ကြာပါေစကြယ္xx တအိပ္ရာတည္းလို႔သာ ခင္ရယ္ မေ၀းဘူးထင္ပါတယ္'
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူ အနားမွာ တစုံတေယာက္ နီးကပ္စြာ ႐ွိေနခဲ့ရင္ ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ တျခားသူကို ဂ႐ုစိုက္တာျမင္ရရင္ေတာ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ခံစားဖူးသြားမွာေပါ့။
၃။ မနာလိုတဲ့အခ်စ္ (Jealous love)
တစံုတေယာက္ကိုမွ ကိုယ္ခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ အံု႔ပံုးခ်စ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကတဲ့ သမီးရည္းစား ခ်စ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မနာလိုခ်စ္ကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္သူ ခ်ည္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ သူနဲ႔ ကိုယ္ႏွစ္ေယာက္တည္း ႐ွိေနတာ မဟုတ္လို႔ပဲ။
ကိုယ္က သူ႔အေပၚမွာ အခ်စ္စိတ္ေတြ ယိုဖိတ္ေနမိတဲ့အခါ ၿပိဳင္ဘက္မဟုတ္သူေတြကို ၿပိဳင္ဘက္လို႔ သေဘာထားမိလာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တေယာက္တည္းရန္လို၊ ကိုယ္တေယာက္တည္း၀မ္းနည္း၊ ကိုယ္ တေယာက္တည္း စြပ္စြဲေနတတ္ပါတယ္။ မနာလိုခ်စ္ဟာ မိသားစုတခုတည္းက ေမာင္ႏွမသားခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေတာင္ ႀကံဳေတြ႔တတ္ရေလေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ ခ်စ္သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မနာလိုခ်စ္ဟာ အံ့ၾသစရာ မ႐ွိပါဘူး။
မနာလိုခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အလြန္ေခတ္စားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ေတာင္ ႐ွိခဲ့ပါေသးတယ္။ သန္းႏိုင္ (ပေလးဘြိဳင္)ရဲ႔ 'ဆု' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။ မူရင္းသီခ်င္းက Rita Coolidge ရဲ႔ Jealous Guy တဲ့။
'စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္၊ ကိုယ္႐ိုင္းေနရင္၊ ကိုယ့္စိတ္က အရင္ဒီလို မဟုတ္ဘူးကြဲ႔၊ မင္းနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။ အားလံုးလည္း ငါမယံုႏိုင္၊ မင္းေလးကို ဘယ္သူ႔မွ မေပး မေပး မေပးႏိုင္ဘူး။ မင္းေလးဟာ ငါ့အခ်စ္ပဲ မင္းေလးဟာ ငါ့အတြက္ပဲ လြန္တယ္လို႔ မင္းထင္သလား'
အဲဒိေလာက္ထိက မလြန္ေသးပါဘူး။ မုန္႔ကိုသာ ေ၀စားႏိုင္မယ္ အခ်စ္ကို မေ၀ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ ခ်စ္သူတိုင္းမွာ ႐ွိဟန္တူပါရဲ႔။ ေလဘာတီ မျမရင္ကလည္း ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။
"မ်က္ႏွာမ်ားမွာမ်ားေတာ့ တြင္တြင္ေတြးေတြးပူမိတာ ကိုယ္က လြဲရင္ တကယ္ပဲ မသဒၶါ၊ ေ႐ႊမန္က်ည္း ျဖစ္ရင္ ဆစ္ဆင့္စီ ေ၀ႏိုင္စရာ ေလဘာတီ ရင္ရင္အသည္းမွာ အျမဲပဲ စြဲတဲ့ သံမိႈပမာ ခ်စ္ရင္အက်ိဳး ခ်စ္ျမတ္ႏိႈး သဒၶါ ႐ွင္တခုတည္းဆိုမွာ"
တခု႐ွိတာက မနာလိုမႈရဲ႔ လားရာဟာ အမွားဘက္ကို ယိမ္းတတ္တယ္။ အမွန္ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မျမင္ႏိုင္လို႔ ေဒါသနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ မွားတတ္ပါတယ္။ မနာလိုစိတ္နဲ႔ က်ဴးလြန္တဲ့ အမွားေတြဟာ လူတေယာက္ကို သတ္မိတဲ့အထိ ႀကီးက်ယ္တတ္တာ ရာဇ၀င္မွာ သမိုင္းမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီးပါပဲ။ အဲဒီ မနာလိုသူကို ေဘးကေန အဆင္းမွာ ဘီးတပ္ေပးမယ့္ ကုန္းေခ်ာသူတေယာက္ ႐ွိေနခဲ့ရင္ေတာ့ ၿပီးပါေလေရာ။ လူသတ္မႈကို က်ဴးလြန္ႏိုင္သူေတြဟာ ဘုရင္ေတြ မိဖုရားေတြ ျဖစ္တတ္တာမို႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ (မနာလိုမႈရဲ႔) အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျပစ္မႈေတြကို ျမန္မာ့ရာဇ၀င္ ကမၻာ့ရာဇ၀င္ေတြမွာ ေတြ႔ရေလ့႐ွိတယ္။
မနာလိုမိလို႔ ရတဲ့ ေသာကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ ကိုယ့္အေပၚ မၾကင္နာလို႔ ရလာတဲ့ ေသာကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသာကနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အခ်စ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖိစီးေလးလံတတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳထဲက ပါလာတတ္တဲ့ ခါး႐ွ႐ွ အရသာေလးေတြေပါ့။
၄။ ေသာကအခ်စ္ (Anguish love)
ပူေလာင္လွတဲ့ ေသာကခ်စ္တခုအေၾကာင္းကို ေတာင္ငူရာဇ၀င္မွာ ရာဇဓါတုကလ်ာက ပီပီျပင္ျပင္ႀကီးကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ စပ္ဆိုသြားပါတယ္။
"ကလ်ာေရညီ၊ နန္းေကသီတို႔၊ ဦးခ်ီလက္စံု၊ ႐ွိပဒံုျဖင့္၊ ခိုလႈံဖ်ဖ်၊ ခစားၾက၍၊ ဂီတသံေအး၊ ၿငိမ့္ေလးညႇင္းသြဲ႔၊ နန္းဟန္ဖြဲ႔၍၊ ကႏြဲ႔ကလ်၊ ေျဖေဖ်ာ္ၾကလည္း၊ ေသာကကိန္းေအာင္း၊ ပူလက္ေဟာင္းေၾကာင့္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းမျမင္၊ ပူေႂကြးတင္၍၊ မ႐ႊင္လ်က္ႏွင့္၊ ႐ႊင္ေယာင္က်င့္သည္၊ ခုျဖင့္ေျဖခက္သည္တကား။"
သူကလည္း သူပါပဲေလ။ ကိုယ့္ထက္ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ေယာက်္ားကိုမွ ခ်စ္မိတာကိုး။ အခ်စ္မွာ အသက္ကြာျခားတာဟာ အေရးမႀကီးပါဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ မမွန္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခု ေလာကမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ေနတဲ့ conditional love ေတြ ျဖစ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ အသက္ႀကီးျခင္းဆိုတဲ့ အေျခအေနဟာ အခ်စ္ကို အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် ေလ်ာ့သြားေအာင္၊ ေႏွးသြားေအာင္၊ ေအးစက္သြားေအာင္၊ စိတ္ကုန္သြားေအာင္ ျပဴလုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အသက္ကြာျခားမႈဟာ အခ်စ္အတြက္ အေရးမႀကီးဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ တ၀က္ပဲ မွန္ပါတယ္။ တေယာက္က တေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔အတြက္ (အခ်စ္ဆိုတာ ႏူးညံ့တဲ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အၾကင္နာတခု၊ ရမၼက္တခု ျဖစ္တာေၾကာင့္) အသက္ကြာျခားမႈဟာ တခါတခါ နည္းနည္းမွ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္တည္ျမဲဖို႔၊ ခိုင္မာဖို႔၊ အခ်ိန္ကာလကို အန္တုႏိုင္ဖို႔ ကိစၥမွာေတာ့ အသက္ကြာျခားမႈက ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာပါတယ္။
အခ်စ္တခု ျဖစ္တည္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ႐ွိပါတယ္။
႐ုပ္ရည္ - သိပ္ေခ်ာဖို႔ လွဖို႔မလိုေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းဖို႔ ရင္ခုန္ဖို႔ လိုမွာေပါ့။
ပညာဥာဏ္ - လိုမွာေပါ့။ ကိုယ့္ထက္မေတာ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္နဲ႔ အဆင့္အတန္းတူတဲ့ ပညာ႐ွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း အခ်စ္အေၾကာင္းမေျပာပဲနဲ႔ ေလာကအေၾကာင္းေျပာၾကတဲ့အခါ (ခ်စ္သူတိုင္းဟာ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခ်ိန္ထက္ ေလာကအေၾကာင္း၊ ဘ၀အေၾကာင္း၊ အနည္းဆံုး ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ အခ်ိန္ကမ်ားပါတယ္) ခ်ဥ္းကပ္ပံုတူမွေပါ့။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ မိမိနဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာ တူသူကိုသာ ခ်စ္မိၾကေလ့ ႐ွိေပမယ့္ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ကြဲလြဲၾကတာပါပဲ။ ကြဲလြဲမႈမ်ားေလ ညႇိႏိႈင္းဖို႔လို႔ေလ။ ညိႇႏိႈင္းရတာမ်ားေလ၊ မ်ားေနသူ ပိုေနသူဘက္က ပြန္းရ ပဲ့ရေလပါပဲ။ တခါတေလ ပြန္းပဲ့ရတာ မသိသာေပမယ့္ ခဏခဏ ပြန္းပဲ့ရ ေလ်ာ့ရတာေတြ မ်ားလာရင္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အခ်စ္ေလ်ာ့သြားတယ္။ စိတ္ကုန္ သြားတတ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘက္က ပြန္းပဲ့မယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးကို မေ႐ြးသင့္ဘူး။
႐ုပ္ရည္ကလည္း မ႐ွိ၊ ပညာဗဟုသုတကလည္း မ႐ွိ၊ ဦးေဏွာက္ကလည္း ခပ္တုံးတုံးဆိုရင္ ဒီလိုလူကို ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ၿပီး ခ်စ္စိတ္၀င္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္လိုလူကမ်ား သူ႔ကို ခ်စ္လာႏိုင္ပါ့မလဲ။
မထင္ပါနဲ႔။ တခ်ိဳ႔က အၾကင္နာ ပိုတတ္တယ္။ အဲဒီ ခပ္တုံုးတံုး လူကိုလည္း သနားခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူ ႐ွိမွာပါ။
ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ေသာကခ်စ္ကို အံု႔ပံုးခ်စ္မ်ိဳးမွာသာမက ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အျပန္အလွန္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးမွာေတာင္ ႀကံဳရတာပါပဲ။ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ သူက ကိုယ့္ကို ဥေပကၡာျပဳတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးေပါ့။ အခ်စ္ဟာ လူကို တခဏခ်င္းမွာ ေအးေစေႏြးေစႏိုင္၊ တခဏခ်င္းမွာ ပူေလာင္ေစႏိုင္၊ တခဏခ်င္းမွာ ရဲ၀ံ့ေစႏိုင္၊ တခဏခ်င္းမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေစႏိုင္၊ အခ်စ္ဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္စြမ္းအင္ႀကီးမား တယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
အခ်စ္ရဲ႔စြမ္းအင္
လူတေယာက္ဟာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္ဆိုရင္ အသက္ကိုေတာင္ ထည့္မတြက္ပဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆံုးျဖတ္ျပဳမူ ေလ့႐ွိတယ္လို႔ ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးဖတ္ဖူး ပါတယ္။
မိခင္တေယာက္ရဲ႔ သားသမီးအေပၚမွာ ထားတဲ့ အခ်စ္စြမ္းအင္ကိုေတာ့ ႁခြင္းခ်က္မ႐ွိ လက္ခံႏိုင္ပါ လိမ့္မယ္။ လက္မခံဘဲ ေနလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ေရွ႔မွာသာဓကေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့တာမဟုတ္လား။ ဖခင္က သားသမီးကို မိမိအသက္စြန္႔ၿပီး ကာ္တင္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူတေယာက္က ခ်စ္သူတေယာက္အတြက္ အသက္ကို စြန္႔၀ံ့ပါ့မလား။ ေတြးစရာ ႐ွိပါတယ္။
စြန္႔၀ံ့ပါလိမ့္မယ္။ စြန္႔၀ံ့ေလာက္ေအာင္ အခ်စ္စြမ္းအင္ႀကီးမားတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အသက္ကို စြန္႔တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တဒဂၤ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳမူလိုက္တာမ်ိဳးဆို ပိုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္က် ရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ လံုး၀မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အသက္ကို မစြန္႔ဘဲ ကယ္တင္လို႔ရတဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ ႐ွာမွာေပါ့။ နည္းပညာေတြ သိပ္တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးေလ။ ကဲ.. အဲဒီ နည္းပညာေတြက မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ ကိုယ့္အသက္စြန္႔မွ ရေတာ့မယ္တဲ့။ သြားမလား... ၀ံ့မလား။ အမ်ားစုေသာ လူေတြက သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့၊ အခ်စ္ထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က ပိုေနတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။ ကိုယ္ကလည္း သူ႔အတြက္မစြန္႔ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သူက ကိုယ့္အတြက္ အသက္စြန္႔တဲ့အထိ ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာကိုလည္း မေမွ်ာ္လင့္လိုက္ေလနဲ႔။
ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းပါးတဲ့ အသက္စြန္႔ျခင္းေတြ မပါေၾကးဆိုရင္ အခ်စ္ရဲ႔ စြမ္းအင္ဟာ ကမၻာကို စိုးမိုးထားရေလာက္တဲ့အထိ အင္အားႀကီးမားတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ လူသားေတြရဲ႔အသက္ သက္တမ္းကို အခ်စ္ကဆြဲဆန္႔ ေပးထားႏိုင္သလို တေယာက္ကိုတေယာက္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကိုလည္း အခ်စ္က ေပးအပ္ႏိုင္တာကိုး။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အမွန္တရားတခုကေတာ့ တီထြင္သူေတြ အားလံုးဟာ အခ်စ္အတြက္ တီထြင္သြားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
ေလယဥ္ပ်ံကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ Wright ညီအကိုဟာ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းရတဲ့ အရသာကို လိုခ်င္လို႔ကိုပဲ တီထြင္ခဲ့တာ။ ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ဟာလည္း အခ်စ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ခ်စ္သူေတြ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ ဆိုၿပီး ဂေရဟမ္ဘဲလ္က တယ္လီဖံုးကို တီထြင္သြားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အခု အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ၿဂိဳဟ္တုေတြကိုလည္း ကမၻာ့တဘက္ျခမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႔ လႈပ္႐ွားမႈကို ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္လို႔ တီထြင္တည္ေဆာက္ခဲ့ ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ တခု စဥ္းစားစရာ႐ွိလာတာက အခ်စ္ဟာ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ အေရးႀကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေနရာတိုင္မွာေတာ့ အေရးမႀကီးေနဘူး။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ေတြ ရဖို႔အတြက္ အခ်စ္မလိုအပ္ဘူး။ ဘ၀အာမခံခ်က္ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တခုခုရဖို႔အတြက္ အခ်စ္မလိုအပ္ဘူး။ (ခၽြင္းခ်က္တခ်ိဳ႔တေလေတာ့ ႐ွိႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ဟာ ကိုယ့္ကို အလုပ္ခန္႔မယ့္ ကုမၸဏီဥကၠဌရဲ႔ သမီးျဖစ္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့)
ဒါျဖင့္ အခ်စ္ကို ဘာလို႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေနစရာလိုသလဲ။
လိုပါတယ္ေလ။ အခ်စ္ဟာ လူေတြကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးေနတဲ့ စြမ္းအင္တခုပါ။ အခ်စ္ရဲ႔ အသံုး၀င္ပံုေတြဟာ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းအသံုးေတြလို ႐ုတ္တရက္ ျမင္သာထင္သာတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ရဲ႔ စြမ္းအင္ဟာ အလြန္နက္နဲသိမ္ေမြ႔စြာ အေရးပါေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သံုးမိသူဟာ သံုးမွန္းမသိျဖစ္ရ၊ အက်ိဳးျပဳခံရသူက ခံရမွန္း(ရ႐ွိလိုက္မွန္း) မသိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
လူဟာ ေအာင္ျမင္မႈကိုလည္း မွ်ေ၀ျဖန္႔ေပးခ်င္တယ္(ႂကြားခ်င္တယ္)။ ဆံုး႐ႈံးမႈကိုလည္း မွ်ေ၀ျဖန္႔ေပး ခ်င္တယ္ (ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ့္လူ႐ွာတာ) ဒီလိုလူသားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ တဦးတည္း ေနလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်စ္ဟာ လူသားကို အေဖာ္႐ွာေပးတဲ့ တာ၀န္ကို ေဆာင္႐ြက္ရပါတယ္။
အခ်စ္ရဲ႔ ခရီးဆံုး
ဆန္႔က်င္ဘက္လူ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ (Opposite Sex) ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ အဲဒီအခ်စ္မွာ လားရာ႐ွိတယ္။ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္႐ွိတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ အခ်စ္ရဲ႔ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ဟာ လက္ထပ္ျခင္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ လက္ထပ္လို႔ မျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြ၊ လက္ထပ္ျခင္းကို မယံုၾကည္တဲ့သူေတြ၊ မိသားစုဘ၀ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို သံသယနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ လူထူးလူဆန္းေတြေတာ့ ႐ွိႏိုင္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ နက္နက္နဲနဲ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ မခြဲႏိုင္လို႔ လက္ထပ္ဖို႔ကို ဦးတည္ၾကေလ့႐ွိတယ္။
နတ္သမီးပံုျပင္ေတြထဲကလို အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္ေပါင္းဖက္သြား ေတာ့ သတဲ့ကြယ္.... ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ လက္ထပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရ႐ွိလာတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ေ၀ဒနာေတြကိုေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွာ ဘယ္ထည့္ေပးလို႔ ျဖစ္မလဲေနာ္။
ေနာက္တခု အခ်စ္ရဲ႔ ခရီးဆံုးဟာ ကြဲကြာမႈပါ။
ခ်စ္သူတိုင္းဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္ေပါင္းဖက္သြားၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ခြဲခြါျခင္းဆိုတာ ခ်စ္သူေတြရဲ႔ မရည္႐ြယ္တဲ့၊ မလိုလားတဲ့ ခရီးဆံုးတခုျဖစ္တယ္။ (တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မေပါင္းႏိုင္မွန္းသိလို႔ ရင္နာစြာ ခြဲခြါပစ္လိုက္ၾကရတာပါ)
စႏၵရားေက်ာ္ေဇာေလးရဲ႔ 'ခ်စ္၍ခ်စ္ခါလာသည္မွကြယ္' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲကလို ညည္းျပရရင္ေတာ့ 'ခြဲခြါျခင္းဟူသည္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ေ၀ါဟာရပါကြယ္' ..... ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ခြဲခြါလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ တဦးက တဦးကို စိမ္းကားျပတ္ေတာက္စြာ ကြဲကြာလိုက္တာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ ခ်န္ရစ္ခံရတဲ့ သူဟာ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားရတတ္တယ္။ အသည္းကြဲရတယ္လို႔.... သံုးႏႈန္းၾကေပမယ့္ တကယ္တန္း နာက်င္ရတာက ႏွလံုးဆီကပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးနာတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ တျခားအဓိပၸါယ္တမ်ိဳး သက္ေရာက္တဲ့အတြက္ အသည္းကြဲတယ္လို႔ပဲ သံုးၾကရတယ္။
စိတ္ခိုင္သူ စိတ္မာသူေတြက အံႀကိတ္ၿပီး ခံစားႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတာ့ ၀ဲမိၾကမွာပဲေပါ့။ အဲလက္စ္သီခ်င္းလို အသည္းေလးကြဲတာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့။
အသည္းကြဲေ၀ဒနာ (အလြမ္း)ကို ကုစားျခင္း
အခ်စ္ကို စသိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သင္ၾကားစရာ ျပင္ဆင္စရာမလိုဘဲ ျဗဳန္းခနဲ ခ်စ္လိုက္ၿပီးမွ သိလိုက္ရသလိုပဲ အသည္းကြဲတဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္သူမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ (ႁခြင္းခ်က္ အနည္းအပါးေတာ့ ႐ွိပါလိမ့္မယ္)။
အလြမ္းဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႔ ဒုကၡအပိုင္းမို႔ နင့္သည္းစြာ ခံရဖို႔ပဲေပါ့။ ေဒဒနာဆိုမွေတာ့ နာက်င္မႈဟာ ဆိုး၀ါးစြာ ခါးသက္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ... အသည္းကြဲရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ေ၀ဒနာလည္း ႐ွိပါတယ္။ သစၥာေဖာက္ခံလိုက္ရတာ မဟုတ္ဘဲ ေ႐ွ႔ဆက္လို႔ မရေတာ့လို႔ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၾကရတဲ့ ခ်စ္သူေတြရဲ႔ ေ၀ဒနာဟာ ခ်ိဳၿမိန္စြာနာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာပါ။
လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသည္းကြဲရင္ အရက္နဲ႔ စိမ္တယ္လို႔ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ အရက္ကို မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ေ၀ဒနာကို လမ္းလႊဲယူနည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေဆးနည္းဟာ ကုသပံု မမွန္ရင္ ေဘးထြက္အာနိသင္ ဆိုးက်ိဳးေၾကာင့္ အရက္ကို စြဲတဲ့ ေ၀ဒနာသစ္တခုပါ ပိုလာတတ္တယ္လို႔လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ သံုးရင္ သတိနဲ႔ သံုးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
အႏုပညာ႐ွင္ဘ၀ကို ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္ သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ ဒီေ၀ဒနာဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳး႐ွိတဲ့ ေ၀ဒနာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ နာက်င္မႈကေနၿပီး ခံစားမႈကို သူတပါးသိေအာင္ ခံစားရေအာင္ ျပန္ထုတ္ေပးဖို႔ (အႏုပညာကို) လက္ေတြ႔အသံုးခ်ခြင့္၊ ေလ့က်င့္ခြင့္ ရသြားလို႔ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အႏုပညာသမားေတြဟာ သူ႔ေ၀ဒနာကို မကုစားတဲ့အျပင္ ပံုႀကီးေတာင္ခ်ဲ႔ၿပီး ခံစားၾကပါေသးတယ္။ နည္းနည္း ေလး ခံစားရတာကို မ်ားမ်ားခံစားရေအာင္ လုပ္တာ။ နာက်င္မႈကို ထပ္ကာထပ္ကာ စဥ္းစားၿပီး ႏွလံုးသြင္းတာ။ (နာက်င္မႈေလးကို ကိုယ္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ေမ့မသြားေအာင္လို႔ေလ)။ အႏုပညာသမားအတြက္ေတာ့ ခါးသီးတဲ့ အရသာဟာလည္း အႏုပညာပစၥည္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား၊ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အရသာဟာလဲ အႏုပညာပစၥည္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား၊ မုန္းတီးမႈ၊ နာၾကည္းမႈ၊ ရယ္ေမာမႈ ခံစားမႈတိုင္းဟာ အႏုပညာပစၥည္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အႏုပညာသမားေတြဟာ ခ်စ္ရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ လြမ္းရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။
ဒါျဖင့္ အႏုပညာကို စိတ္မ၀င္စားတဲ့ သာမန္လူအတြက္ေကာ......
သာမန္လူေတြလည္း အလြမ္းေ၀ဒနာကို မေၾကာက္သင့္ပါဘူး။ ေ၀ဒနာကို ကုစားတဲ့ နည္းေတြ ႐ွိသားပဲ။ ခရီးထြက္တာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္အဆန္းနဲ႔ ထိေတြ႔တာ၊ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ေနေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခိုင္းတာ၊ အခ်ိန္ရဲ႔ ကုစားမႈကို ယံုၾကည္စြာ ခံယူတာ။ Time heals all wounds. တဲ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္တယ္ဆိုတာ အခ်စ္ကို မသံုးတတ္သူေတြ အတြက္ပါ။ အခ်စ္ဟာ သတိ႐ွိသူေတြ အတြက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းတဲ့အျပင္ ရက္စက္ၿပီး ရန္လိုတဲ့ေလာကထဲမွာ လံုျခံဳစြာေနႏိုင္ဖို႔ အသံုးျပဳစရာ ကရိယာလက္နက္တခုေတာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ အခ်စ္႐ွိမွ ႐ွင္သန္တာ။ အခ်စ္ဟာ လူကို ေ႐ွ႔ေျခလွမ္းေတြ အမ်ားႀကီးလွမ္းျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔တဲ့ တြန္းအားတခုျဖစ္တယ္။ အခ်စ္ ပမာဏ သိပ္မ်ားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိနဲ႔ ျပန္ေလွ်ာ့လို႔ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ခြန္အားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲမွာ ႐ွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခြန္အားကို ထုတ္ယူႏိုင္ေအာင္ တြန္းေပးတဲ့ တြန္းအားတခုလိုတယ္။ အဲဒီ တြန္းအားဟာ အခ်စ္ပဲ။
ဒီေတာ့ အခ်စ္ဟာ မေကာင္းတာ ဘာမ်ား႐ွိလို႔လဲ။
လကို ဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးရဲ႔ ၾကည္ႏူးမိန္းေမာမႈကို တျခား ဘယ္ေနရာမ်ိဳး ဘယ္အခါမ်ိဳးမွာ ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ လကိုမိေတာ့လည္း အံံမခန္း ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေပါ့။ လကိုမမိ ၾကယ္ကိုမိေတာ့လည္း ၾကယ္ကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္ကမၻာႀကီးတခုလံုး လွပသြားေအာင္ အဲဒီ ၾကယ္ကေလးက အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္တာပဲ။ ၾကယ္ကေလးဟာ ႏူးညံ့လို႔ သတိနဲ႔ ကိုင္တြယ္ဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ လကိုပဲ မိမိ၊ ၾကယ္ကိုပဲ မိမိ၊ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ပိုက္ကြန္ေလး ရက္ေနဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီေတာ့ ပိုက္ကြန္ေလးတခု ရက္ၾကရေအာင္လား။
ဂ်ဴး။
{ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္
No comments:
Post a Comment