ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာ

ခ်စ္တာဟာ အႏုပညာ (အတတ္ပညာ) တစ္ခုလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အလိုအေလ်ာက္ ေပၚလာတဲ့ ပကတိစိတ္တစ္မ်ိဳးလား။

ဒီေမးခြန္းကို မေျဖခင္ ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုကို ထပ္ေမးရဦးမယ္။ အႏုပညာဆိုတာ ဘာလဲ။

‘အႏုပညာသည္ သဘာဝေလာကႀကီးကို ထပ္မံေပါင္းျဖည့္ထားသည့္ လူျဖစ္သည္’ လို႔ စာေရးဆရာ ေဘကြန္က ေျပာခဲ့တယ္။ ႐ုိး႐ိုးဥဒါဟ႐ုဏ္ကေလးေတြကို ၾကည့္လုိက္ရင္ ေဘကြန္ရဲ႕အဆိုဟာ သင့္ျမတ္တဲ့အဆိုျဖစ္ေၾကာင္းကို ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ သဘာဝႀကီးဟာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ ပန္းခ်ီကားေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေတြကို ဖန္တီးေပးတယ္။ သစ္ပင္ေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြ၊ ပင္လယ္၊ သက္ရွိသတၱဝါ၊ အလင္းေရာင္ စတဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြကို ေပးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက သူ႔စိတ္ကူးက ေတာင္းဆိုေနတဲ့အတုိင္း အဲဒီကုန္ၾကမ္းေတြကို ပံုတူဆြဲတယ္။ ဖြဲ႔စည္းတယ္။ အႏုပညာအျဖစ္ ဖန္တီးတယ္။ သဘာဝႀကီးဟာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အတြက္ အေျခခံပစၥည္းေတြကို ဖန္တီးေပးတယ္။ ငိုသံေတြ၊ ရမက္ေတြ၊ အေျဖရွာမရတဲ့ လူသတ္မႈေတြ။ စာေရးဆရာဟာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြကို သိမ္းက်ံဳးယူလုိက္ၿပီး လိုရာေရြးယူတယ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြ နားလည္ႏုိင္တဲ့ သူတို႔ကို စိတ္လႈပ္ရွားေစတဲ့ အလြမ္းဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီးလုိက္တယ္။

ေဘကြန္ရဲ႕ ေဖာ္ျပပါ အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို လက္ခံတယ္ဆိုရင္ ခ်စ္တာမွာလည္း အႏုပညာရွိတယ္ဆိုတာကို လက္ခံရေပလိမ့္မယ္။ အျခားေသာ ကိစၥမ်ားမွာ သဘာဝႀကီးဟာ ကုန္ၾကမ္းမ်ားကို ေပးၿပီး အႏုပညာကို လူက ဖန္တီးရသလို၊ အခ်စ္ကိစၥမွာလည္း သဘာဝႀကီးဟာ ကုန္ၾကမ္းမ်ားကို ေပးထားတယ္။ သဘာဝႀကီးဟာ လူေတြကို က်ားနဲ႔မ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲေပး ထားတယ္။ မ်ိဳးႏြယ္ေတြ ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုအပ္ခ်က္ကို
ဖန္တီးေပးထားတယ္။ ေသြးသားေတာင့္တမႈကို ဖန္တီးေပးထားတယ္။ ေသြးသားေတာင့္တမႈဟာ ေသြးသားကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔နဲ႔ က်ားနဲ႔မကို ေပါင္းစပ္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ ပကတိ စိတ္ပါပဲ။ လူသားဟာ အဲဒီကုန္ၾကမ္းေတြကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပဳျပင္မြမ္းမံၿပီး လွပေအာင္သီကံုးခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုသာ မလုပ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ဘာမွစိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းေတာ့ဘဲ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕ အခ်စ္လို ႐ုိးစင္းေနေတာ့မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ကိုၾကည့္မယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္မယ္။ ဒီႏွစ္ခုကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အခ်စ္ကိစၥမွာ သဘာဝအႏုပညာဟာ ဘယ္ေလာက္အလွမ္းကြာ ျခားနားေနတယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းႏုိင္တယ္။

တစ္ေလာက လန္ဒန္ကို ေရာက္သြားေတာ့ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ၾကားခဲ့ရတယ္။ အဖိုးႀကီးက သူ႔သမီးအတြက္ စာအုပ္ဝယ္တယ္။ ‘ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဖို-မ ကိစၥေတြ ဘာေတြေတာ့ မပါပါဘူးေနာ္’ လို႔ မရဲတရဲနဲ႔ ေမးသတဲ့။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ‘မပါပါဘူးရွင္၊ ဒါက အခ်စ္ဝတၳဳပါ’ လို႔ ေျဖသတဲ့။ ဒီပံုျပင္ကေလးဟာ ရယ္စရာပံုျပင္ကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ေလးနက္တဲ့ ျပက္လံုးကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ျပက္လံုးမ်ား ထံုးစံအတုိင္း အမွန္တရားကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာထားတာပါ။

အခ်စ္ဝတၳဳတုိင္းမွာ ဖို-မနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႔အခ်စ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အလြန္႐ိုးစင္းတဲ့ ပကတိစိတ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေသြးသားဆႏၵကို အလြန္လွပဆန္းၾကယ္ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခံစားမႈ အေဆာက္အအံုႀကီးအျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသြးသားဆႏၵဆိုတာ ခဏပဲ သက္တမ္းရွိပါတယ္။ ဒီေလာက္ သက္တမ္းတိုလွတဲ့ ေသြးသားဆႏၵေပၚကေနၿပီး၊ ဒီေလာက္ ေျပာင္းလဲလြယ္တဲ့ ပကတိစိတ္ထဲကေနၿပီး လူဟာ ဒီေလာက္သန္႔စင္ၿပီး ဒီေလာက္ၾကာရွည္တဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ေပၚေပါက္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္သလဲ။ အဲဒီ ေသြးသားဆႏၵကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သန္႔စင္မြန္ျမတ္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္သလဲ။

ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာအေၾကာင္းကို နားလည္ခ်င္ရင္ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းရလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ျပႆနာကို မေျဖရွင္းခင္ ပဏာမေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ ေျဖၾကရလိမ့္ဦးမယ္။
ေယာက္်ားမိန္းမ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ဆံုေနၾကတယ္။ ဒီလိုေတြ႔ဆံုေနၾကတဲ့အထဲမွာ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မခ်စ္မိဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ တျခားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သြားခ်စ္မိရသလဲ။ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ စိတ္မဝင္စားဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ တျခားတစ္ေယာက္ကိုသြားၿပီး စိတ္ဝင္စားရသလဲ။

ဒီအေမးကို ေျဖစရာႏွစ္ခုရွိတယ္။ အေျဖႏွစ္ခုစလံုးမွာ အမွန္ေတြေတာ့ ပါေနတယ္။


ပထမအေျဖက ဒီလို။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝ အခ်ိဳ႕ေသာအရြယ္ေတြမွာ အထူးသျဖင့္ ႀကီးေကာင္ဝင္စအရြယ္နဲ႔ အသက္ငါးဆယ္နားေရာက္တဲ့ အရြယ္ေတြမွာ ခ်စ္ျခင္းကို ေတာင့္တလာတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထြျပားတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးပါ။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနတတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔စိတ္ကူးထဲက မုိးနတ္မယ္လိုလွတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းေနတတ္တယ္။ စိတ္ကူးထဲက မိန္းကေလးလို႔ ေျပာရတာက တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္မိန္းကေလးမွ မေတြ႔ေသးဘဲကိုး။ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လုိက္ေတြ၊ နာမည္ေက်ာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသားေတြ၊ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡေတြကို ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္ေနတတ္တယ္။ အခ်စ္ကို လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့ ေဆးေတြထဲမွာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳျခင္းဆိုတဲ့ ေဆးကေတာ့ အာနိသင္အထက္ဆံုးပါပဲ။ ႏုပ်ိဳျခင္းဆိုတဲ့ နတ္သုဒၶါရည္ကို ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ မိန္းမတုိင္းဟာ ဟယ္လင္မင္းသမီးလို လွေနေတာ့တာပဲလို႔ ဂါေထးက ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခ်စ္သူေလာင္းအလာကို စုိးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ပထမဆံုးေတြ႔ဆံုတဲ့ ႏွစ္လိုစဖြယ္ မိန္းကေလးဟာ သူ႔အခ်စ္ကို ႏိႈးေပးလုိက္သူ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလးေတြ႔ဆံုရတဲ့ အေျခအေနမ်ားဟာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက ပါတတ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ား၊ ေတာင့္တမႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ဝန္ေလးတဲ့ ရွက္ေၾကာက္တတ္သူမ်ားက်ေတာ့လည္း အေျခအေနေပးလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးလာခဲ့ၾကတာမိ်ဳးလည္း ရွိတယ္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ေက်ာ္ေစာမႈ စသည္တို႔ဟာ အဲဒီေယာက္်ားေလးရဲ႕ေဘးပတ္လည္မွာ ျမဴမႈန္ေတြ ဝုိင္းသလို ဝုိင္းေနတတ္ၿပီး သူ႔အျပစ္ေတြကို ဖံုးကြယ္ေပးထားတတ္တယ္။ ေလယာဥ္မႉးတစ္ေယာက္၊ ဇာတ္လုိက္မင္းသားတစ္ေယာက္၊ ေဘာလံုးသမား တစ္ေယာက္၊ စကားေျပာေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈဟာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေမြးဖြားေပးရာမွာ အဓိကလက္သည္ေတြပဲ။ လူခ်င္းေတြ႔ခြင့္ၾကံဳၾကတဲ့အခါမွာ ခံစားမႈခ်င္း တူၾကတယ္လို႔လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထင္သြားတတ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကေတာ့ ၾကားလူရဲ႕စကားေတြကို ၾကားၿပီးသားျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ အၾကည့္ႏွစ္ခုဟာ ဆံုမိၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အျပန္အလွန္ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား အတူစီးလာၾကေတာ့ ကားက ခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲကို က်သြားတယ္။ လက္ခ်င္းထိမိၾကတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ထိမိသြားၾကတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ လံုေလာက္သြားၿပီေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အသြင္တူတာ မတူတာေတြ အပထား။ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆံုမိသြားၾကတယ္။ (အေျခအေနက ဖန္တီးလို႔ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၾကတယ္ေပါ့။)


ဒုတိယအေျဖကေတာ့ ဒီလို။

ဒီအေျဖကေတာ့ ပထမအေျဖနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပဲ။ ဒီအခ်စ္မ်ိဳးကေတာ့ ‘လွ်ပ္တစ္ျပက္ အခ်စ္’ လို႔ ေခၚႏုိင္တယ္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတာမ်ိဳးလို႔လည္း ေခၚႏုိင္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ နဖူးစာပါလာလို႔ ေရွးကေရစက္ပါလာလို႔ ခ်စ္မိတာမ်ိဳးလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ေခါမဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ခုရွိတယ္။ ဒီပံုျပင္အရ လူဆိုတာ မိန္းမနဲ႔ေယာက္်ား ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ သတၱဝါလို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုရားသခင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲပစ္လိုက္တဲ့အတြက္ မိန္းမနဲ႔ေယာက္်ားဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျမဲတမ္းလုိက္လံရွာေဖြေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒီလို ထာဝရဘုရားက ဖန္ဆင္းၿပီး ခြဲျခားပစ္လိုက္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပုိင္းႏွစ္ခုဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုၾကတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အလြန္ျပင္းထန္အားေကာင္းၿပီး အလြန္ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ဆက္သြယ္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ခုဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ေသြးသားေတာ္စပ္ၾကတယ္ဆိုတာကို သိသြားၾကသတဲ့။ အဲဒီပံုျပင္အရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုိယ္တြင္းမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ လွပတဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီ လွပတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ ကြဲကြာသြားတဲ့ လွပတဲ့အရည္အခ်င္းကို လိုက္လံရွာေဖြေနတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေယာက္်ားကေလးဟာ လွပတဲ့မိန္းကေလးကိုေတြ႔ရင္ လူပ်ိဳေပါက္ဘဝက စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ နတ္မိမယ္လို မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြ႔သြားရင္ သူ႔အေပၚမွာ တိမ္းၫြတ္သြားၿပီး ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာတာျဖစ္တယ္တဲ့။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာအားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္စြဲလမ္းဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ႏႈတ္အားျဖင့္လည္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေသာ စကားကို ဆုိတတ္တယ္။ အဲဒီလို ကာယကံအားျဖင့္လည္း လွ၊ ဝစီကံအားျဖင့္လည္း လွတဲ့ သူမ်ိဳးကိုဆိုရင္ သူ႔အေပၚမွာ အျပစ္ရယ္လို႔ လံုးဝမျမင္ေတာ့ဘဲ အခ်စ္ဝင္ေနေတာ့တာပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး၊ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနရေလေလ သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္လာေလေလျဖစ္တတ္တယ္။ သူတို႔ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္လာတဲ့ အသံဟာ ဂီတသံလို သာယာၿငိမ့္ေညာင္းတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စကားဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို လွပေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ လံုးဝဥႆံုပံုၿပီး ခ်စ္ရျမတ္ႏုိးရတာဟာ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ သုချဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕အဆင္းနဲ႔အခ်င္း၊ ခႏၶာကိုယ္အလွနဲ႔ စိတ္အလွကို ျမတ္ႏုိးမႈအေပၚမွာ ေျခခံတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အခ်စ္ဟာ အလြန္ထက္သန္တဲ့ ပီတိကို ျဖစ္ေစပါသတဲ့။ (ဒါက နဖူးစာပါလို႔၊ ေရွးေရစက္ပါလို႔ ေတြ႔ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။)

ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ ဒီလိုအေျခအေနလည္းမေပး၊ ေရွးေရစက္လည္းမပါဘဲႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘဝၾကင္ေဖာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာဟာ ဘယ္ေလာက္ အကူအညီေပးႏုိင္သလဲ။ ဘယ္လိုလမ္းၫႊန္မႈေတြမ်ား ျပဳႏုိင္ပါသလဲလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ စိတ္သေဘာေျဖာင့္မွန္တာ၊ စိတ္ရွည္တာ၊ အထူးသျဖင့္ ၾကည္လင္ရႊင္ပ်တဲ့ စိတ္သေဘာရွိတာတို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို လိုက္လံရွာေဖြရာမွာ အလြန္အဖိုးတန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြျဖစ္တယ္။ အျမဲတမ္းမဟုတ္သည့္တုိင္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဒီအရည္အခ်င္းမ်ားဟာ က်န္းမာတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ က်န္းမာတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဖူးစာဖက္ေရြးၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ သက္ဆုိင္ရာ မိသားစုမ်ား၊ မိဖမ်ားဟာ ဒီအခ်က္ကို အေလးထားစဥ္းစားသင့္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈရွိရာ အရပ္မွာပဲ ႀကီးထြားႏုိင္တယ္။ ေအာင့္အီးခ်ဳတ္ခ်ယ္မႈေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အခ်စ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းညႇိဳးႏြမ္းေသြ႔ေျခာက္သြားမွာပဲ။

မိန္းမေတြဟာ အားေကာင္းၿပီး က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ေနရတာကို ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေယာက္်ားေတြကေတာ့ ခ်စ္ခင္ယုယတတ္ၿပီး ကိုယ့္ေနာက္ကို ဖဝါးေျခထပ္လိုက္ခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ ေနရတာကို ေပ်ာ္တတ္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ငယ္တဲ့ မိန္းမပ်ိဳကေလးေတြကေတာ့ ကုိယ္လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကုိင္လို႔ရတဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးနဲ႔မွ လက္ထပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးသမွ်ကို ေျပာရရင္ေတာ့ သတၱိနဲ႔ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈေၾကာင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ မိန္းမေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို ရၾကတာမ်ားတယ္။ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ မိန္းမေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို တကယ္ရတဲ့ မိန္းမဆိုလို႔ မေတြ႔ဖူးသေလာက္ပါပဲ။ အလားတူပဲ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္း၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကိုရတဲ့ ေယာက္်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးသေလာက္ပါပဲ။
မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခါႏွစ္ခါေတြ႔ဖူး႐ံုနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘဝၾကင္ေဖာ္အျဖစ္ ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ဖို႔ကိစၥဟာ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားတာထက္ ပကတိစိတ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာဟာ ပိုေတာင္ေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္ရမလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔မသင့္ပါဘူး။ ခ်စ္တယ္ မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔မလိုဘဲ ကိုယ့္ရင္ထဲက အလိုလိုသိရမယ့္ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အျခားေသာအရာမ်ား ေမြးဖြားလာသလိုပဲ အခ်စ္ဟာလည္း သဘာဝအေလ်ာက္ အလိုလိုေမြးဖြားလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာကို ေနာက္မွ ေလ့က်င့္ယူရတာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အႏုပညာသည္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာစတင္ ပံုေဖာ္သလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို အရင္ရွာေဖြၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕(De L’ Amour) ဆိုတဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ စတဲင္ဒယ္က အခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံဏားမႈေမြးဖြားေပၚေပါက္လာပံုကို ႏွစ္သက္စဖြယ္ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာ သူ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြကို ပထမေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျမင္တယ္ဆိုတာကို ထပ္ေျပာပါ့မယ္။

အခ်စ္ဟူသမွ်ဟာ အထင္ႀကီးျမတ္ႏုိးျခင္း အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာျဖစ္ရာက ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သနားက႐ုဏာကိုျဖစ္ေစတဲ့၊ ေတာင့္တမႈကိုျဖစ္ေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာ ျဖစ္ရာက ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္တယ္။ ေတာ္စတိြဳင္းရဲ႕ ‘အင္နာကရီးနီးနားဟာ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာပဲ၊ ငါ့ကို ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ၾကည့္သြားတာပါလိမ့္’ လို႔ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးလာတယ္။ ‘ယူဂ်င္းဂရင္းဒက္’ ဝတၳဳထဲမွာ ခ်ားလ္ဂရင္းဒက္ဟာ တစ္ဖက္သတ္ခံစားေနရတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တစ္ညေနမွာ ဇာတ္လုိက္မင္းသမီးရဲ႕ ဘဝထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူမဟာ ခ်ားလ္ဂရင္းဒက္ကို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး စြဲစြဲျမဲျမဲခ်စ္သြားေတာ့တာပဲ။

အားႀကီးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေပၚမွာ အာ႐ံုစူးစုိက္မိသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အဲဒီ မိန္းကေလးကို မေတြ႔ရ၊ မျမင္ရေလေလ ေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္ေဇာေတြျဖစ္လာၿပီး အခ်စ္ဟာလည္း ပိုလို႔အားေကာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ‘မိန္းမတို႔ရဲ႕ ခြန္အားဟာ တျခားမဟုတ္၊ ေနာက္က်ေရာက္လာျခင္း သို႔မဟုတ္ အလွမ္းကြာေဝးျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္’ လို႔ ဒႆနိကေဗဒ ပညာရွင္ အာလိန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ နီးကပ္ေနျခင္းဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္းေဖာ္ျပလိုက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေဝးကြာေနျခင္းာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္တုန္းက စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာ ရွိခဲ့တဲ့ နတ္မိမယ္ကေလးတစ္ပါး ျဖစ္သြားေစတယ္။ စတဲင္ဒယ္က ဒီလိုျဖစ္စဥ္မ်ိဳးကို ‘ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ေဆာင္ျခင္း’ လို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ သူက ေဝးကြာေနတဲ့ မိန္းကေလးကို သစ္သားစကေလးတစ္ခုနဲ႔ ႏိႈင္းတယ္။ အဲဒီ သစ္သားစကေလးဟာ ဆားတြင္းႀကီးထဲကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ က်သြားေတာ့ ေတာက္ပတဲ့ ပံုေဆာင္ခဲေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားၿပီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာတစ္ခုနဲ႔ တူသြားတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလို ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ေဆာင္တဲ့ျဖစ္စဥ္ လြန္ေျမာက္သြားတဲ့ေနာက္မွာျဖင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူဟာ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ သာလြန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သြားေတာ့တယ္လို႔ သူက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပ႐ုစ္က အခ်စ္ဆုိတာ ဆႏၵဆန္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဖန္တီးထားတဲ့ သူေတြကို ခ်စ္ေနၾကျခင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အလွတရားဆိုတာ ၾကည့္သူရဲ႕မ်က္လံုးေပၚမွာ တည္တဲ့စကားလိုေပါ့။ (ကိုယ္ထင္ကုတင္ေရႊနန္းေပါ့။)
ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ေဆာင္မႈ ျဖစ္စဥ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ေတြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ အခ်စ္ေတြပ်က္ျပယ္မွာကို စိုးရိမ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္က ခံစားခ်က္ေတြကို ျပည့္ေနေတာ့ တကယ့္ခ်စ္သူကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ခ်စ္သူဟာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနမယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ ေျပာေနမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခါမွ လူအစစ္ကို မျမင္ေတာ့ဘဲ ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ကို ျမင္ေနရလို႔ပဲ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို စကားေတြ ေျပာေနေပမယ့္ သူလိုကုိယ္လို စကားလို႔ မထင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက စဥ္းစားဉာဏ္ကင္းမဲ့ေနရင္လည္း စဥ္းစားဉာဏ္ကင္းတယ္လို႔ မထင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူတို႔ ခံစားရတဲ့ ပီတိကို ဖ်က္ဆီးေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မျပဳႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ပီတိကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဇာစ္ျမစ္ဟာ ကိုယ့္ရင္ထဲ၊ အသည္းႏွလံုးထဲကို ေရာက္ေနလို႔ပါပဲ။

ဒီလိုျဖစ္ေနတုန္းမွာေတာ့ အခ်စ္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ယူေဆာင္လာခဲ့သေပါ့။ တျခားဘာကိုမွ မျမင္ႏုိင္ၾကဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မီးေတာက္တစ္ခုဟာ ေလာင္စာမရွိဘဲ မေတာက္ႏုိင္ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ ေလေျပေလညႇင္းမရွိခဲ့ရင္ အဲဒီမီးေတာက္ဟာ ၿငိမ္းသြားမွာပဲ။

ခ်စ္သူဟာ အားတက္စရာ အရိပ္အေယာင္ကို ျမင္ရရင္၊ အားမတက္ဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ အားတက္ရတယ္။ ၾကည္ႏူးရတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္တာ၊ ခ်စ္သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ထိလိုက္ရတာ၊ ကိုင္လုိက္ရတာ၊ အားတက္စရာအေျဖကို ၾကားလုိက္ရတာေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းအက်ိဳးထူးေစပါတယ္။

ဒီလိုအရိပ္အေယာင္ေတြဟာ ခ်စ္သူဆီ၊ မိန္းကေလးဆီက ဆက္တိုက္လာေနၿပီ၊ ထင္ထင္ရွားရွားျပၿပီဆိုရင္ေတာ့ အျပန္အလွန္ ေမတၱာသက္ဝင္ၾကၿပီဆိုတဲ့ သေဘာကိုေဆာင္လာၿပီေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သည့္ထက္ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆုိလုိ႔ ဘယ္မွာရွိေတာ့မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ လံုျခံဳမႈကို သိပ္ၿပီး အသားေပးလြန္းရင္ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးဟာလည္း ပ်က္စီးသြားတတ္ပါတယ္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတာက သမီးရည္းစားျဖစ္ခါစ၊ ခ်စ္ဦးသူျဖစ္ခါစမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သံသယေတြ ရွိေနတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ေႏြးေထြးလုိက္၊ ေအးစက္လုိက္၊ အားတက္စရာေတြ႔လိုက္၊ စိတ္ပ်က္စရာေတြ႔လုိက္နဲ႔ တစ္လွည့္စီၾကံဳတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ၾကရတာဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မခ်စ္ၾကလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရွက္ေၾကာက္ေနၾကလို႔၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဣေႁႏၵေတြ၊ သိကၡာေတြ ဆယ္ေနၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခ်စ္သူေတြဟာ အေသးစိတ္ကေလးေတြကို ၾကည့္တတ္ၾကပါတယ္။ ျမင္လည္း ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ ေခါင္းကိုက္လို႔၊ ခါးပတ္ကက်ပ္ေနလို႔၊ ေျခအိတ္က ေပါက္ေနလို႔၊ မၾကည္မသာ ျဖစ္တာမ်ိဳးကေလးေတြကို ျမင္ၿပီး အဲဒါကေလးေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္လို႔ ထင္ခ်င္ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေသးအဖြဲကေလးတစ္ခုဟာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အဖို႔ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္စရာႀကီးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ခ်စ္သူဟာ အၾကည့္ေတြ စကားလံုးေတြ၊ အမူအရာေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ဖ်ာၾကည့္တယ္။ အဲဒီအရာေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို လိုက္ရွာတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္အေပၚမွာ ခပ္စိမ္းစိမ္းဆက္ဆံလာလို႔ရွိရင္ ကိုယ့္မွာ ဘာမ်ားအျပစ္ရွိေလမလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္စိစစ္တယ္။ ဒါေတြကို အေၾကာင္းရွာမရေလေလ (အေၾကာင္းရွာလို႔လည္း ဘယ္မွာရပါ့မလဲ၊ အေၾကာင္းက တကယ္မွ မရွိတာ) သူခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးအေၾကာင္းကို ပုိၿပီး စဥ္းစားလာေလေလ၊ သူ႔အခ်စ္ဟာလည္း သူ႔ရင္တြင္းမွာ နက္႐ိႈင္းေလးနက္လာေလေလ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ စိုးရိမ္စိတ္က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အခ်စ္ဟာ ႏႈတ္လုိက္တုိင္း အသားထဲကို စူးဝင္းသြားတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလားသဏၭာန္တူတယ္။

သည္အျမင္နဲ႔ ေျပာရရင္ မိန္းမတို႔ရဲ႕ အႏုဘာဝေလးဆယ္ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကလူ၏သို႔ ျမဴ၏သို႔ လုပ္တာမ်ိဳးေတြ၊ ငါးမွ်ားႀကိဳးကို ေလွ်ာ့ခ်ည္တင္းခ်ည္ လုပ္တာမ်ိဳးေတြဟာ အခ်စ္ကို ႏုိးၾကားေနေအာင္၊ ရွင္သန္ေနေအာင္လုပ္တဲ့ မာယာပရိယာယ္ေတြလို႔ ထင္စရာပါပဲ။ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္၊ ျပန္ဆြဲလုိက္လုပ္ေနတဲ့ သိုးေမြးလံုးကေလးတစ္လံုးကို ခုန္ၿပီး လုိက္ဖမ္းေနတဲ့ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္လို ကၽြန္ေတာ္တို႔သားေကာင္ေတြ (လူေတြ) ဟာလည္း မာယာမ်ားတဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ အေခ်ာ့အျမႇဴေတြကို သေဘာက်ၾကတယ္။ လူဆိုတာ ရတာကို မလုိခ်င္၊ မရတာကိုမွ လိုခ်င္တတ္တဲ့ သဘာဝရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မိန္းမတို႔ရဲ႕မာယာေတြကို သေဘာက်တာဟာလည္း မဆန္းေပဘူးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ မာယာပရိယာယ္ကုိ ၾကာရွည္က်င့္သံုးျခင္းဟာ အခ်စ္ကို ပ်က္စီးေစပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သမုိင္းမွာ မာယာႂကြယ္လြန္းလွတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ မဒမ္ေရကာမီယာဟာ ဘင္ဂ်မင္ကြန္စတင္ကို ျဖားေယာင္းသိမ္းသြင္းတယ္။ သူ႔မာယာပရိယာယ္ေတြဟာလည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ရင့္က်က္တဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဘင္ဂ်မင္ကြန္စတင္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူဟာ ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သေဘာက်ဟန္တူရဲ႕လို႔ သူ ေတြးတယ္။ မဒမ္ေရကာမီယာဟာ သူ႔ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ကစားေနတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔လာရတဲ့အခါမွာ ဘင္ဂ်မင္ကြန္စတင္ဟာ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ငါဟာ ဒီေလာက္ မာယာမ်ားတဲ့ မိန္းမကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ ၾကည့္စမ္း၊ သင္းတို႔ဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္သတၱဝါေတြပါကလား။ ငါ သူ႔ကို မုန္းတယ္လို႔ သူ သတိရလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔အတူ ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ဟာလည္း အရည္ေပ်ာ္က်သြားၿပီ။ သူဟာ ငွက္ဦးေႏွာက္သာရွိၿပီး ဘာမွ မွတ္ဉာဏ္မရွိတဲ့ မိန္းမ၊ သတိမရတတ္တဲ့ မိန္းမလို႔ သိသြားခဲ့တယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ မာယာမ်ားတဲ့ မိန္းမေတြဟာ မာယာကို အလြန္အကၽြံသံုးမိၿပီး ဒုကၡေရာက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ‘လူ႔ေလာကဆန္႔က်င္ေရးသမား’ ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္ထဲမွာ ေဆလီမင္ေနဟာ သူ႔အလွနဲ႔ သူ႔အေျပာကေလးေတြကို စြဲမက္ခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားေတြအားလံုးက ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔ကို စြန္႔ပစ္တာခံခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။

ခြဲစိတ္စားပြဲေပၚမွာ ေရာက္ေနတဲ့ လူမမာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆုတ္ထဲကို ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔ေတြ တစ္လွည့္စီသြင္းေပးေနရတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လို မာယာမ်ားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က အသက္ ၇၀ ရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို မာယာပရိယာယ္ေတြနဲ႔သြားၿပီး ျမႇဴဆြယ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ အဘုိးအုိဟာလည္း ရဟႏၲာစ်ာန္ပ်ံမို႔ ခံႏုိင္မွာတဲံလား။ ေႂကြသြားမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရက္စက္တဲ့ ကစားနည္းကို ကစားသင့္ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြထဲက စိတ္ဓါတ္အခုိင္ဆံုးဆိုတဲ့ လူေတြဟာ ခ်စ္လို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ သနားၾကင္နာလို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ မာယာပရိယာယ္ေၾကာင့္ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို မလိုခ်င္ၾကပါဘူး။ စြန္႔လႊတ္ဖို႔အသင့္ရွိေနၾကမွာပါပဲ။ ရက္ေရာသေဘာထားႀကီးသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ‘ကုိယ္က ခ်စ္ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုမင္းရဲ႕ တန္ခုိးဩဇာေအာက္မွာ ပံုအပ္ထားရတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာကိုက ေက်နပ္ေနတယ္’ လို႔ ေျပာေကာင္းေျပာမိမယ္။ ဒါကို မိန္းကေလးကလည္း တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုရင္ ဒီအခ်စ္မ်ိဳးဟာေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုးက အျပန္အလွန္မွ်ေဝခံစားၾကရၿပီ၊ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ အခ်စ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခါတစ္ရံမွာ မာယာခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ျပဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လိုအပ္ပါတယ္။

ႏွစ္ဦးအျပန္အလွန္ခ်စ္ခါစ ပထမအဆင့္ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းဆံုးအခ်ိန္လို႔ ယူဆေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီလိုယူဆတာဟာလည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ ေနာက္တစ္ခါ ေဆာင္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကားေလေသြးရင္ ေဝးတယ္လို႔ထင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ေစ့ထဲမွာ တစ္ေယာက္ဟာ စံျပေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးဟာ ၾကာရွည္တည္လာခဲ့ရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ လံုးဝျပည့္စုံခ်မ္းေျမ့တဲ့ ဘဝပဲလို႔ ဆုိႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးမွာေတာင္မွပဲ ခံစားခ်က္ႏွစ္ခုဟာ ခြန္အားပမာဏ အစဥ္အျမဲ ညီတူညီမွ်ျဖစ္ေနဖို႔ဆုိတာ အလြန္ရွားပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ တြယ္တာတပ္မက္သူကို ရရွိေစဖို႔၊ ျပန္လည္ရရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီသူကို ခ်စ္ေနဖို႔လိုပါတယ္။
ေကာင္းၿပီ။

ဒါျဖင့္ရင္ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔အခ်စ္ကို လံႈ႔ေဆာ္ေပးလို႔ ရသလား။ လိုေကာလုိအပ္သလား။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္အခ်စ္စိတ္ဟာ ဒီလိုတာရွည္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးကို ေပးႏုိင္စြမ္းမရွိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သက္သက္ကိုပဲ လိုက္ရွာေနတာမ်ိဳးက ပိုၿပီး မေကာင္းေပဘူးလား။

ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈေခတ္ေတြတုန္းကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အလိုရွိလာတာနဲ႔ အဲဒီမိန္းမကို အတင္းအႏုိင္အထက္က်င့္ၿပီး ေခၚေဆာင္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အႏုိင္အထက္ေခၚေဆာင္ျခင္းခံရတဲ့ မိန္းမဟာလည္း စစ္ဘုရင္လက္ထက္မွာ သူျပဳသမွ် ႏုရတဲ့ ဘဝမွာေနရေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ အဲဒီအမ်ိဳးသားကို ခ်စ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသားက သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္ထားၿပီကိုး။ သူ႔အရွင္သခင္ျဖစ္သြားၿပီကိုး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း အမ်ိဳးသားဟာ သူခ်စ္ႏုိင္တဲ့သူမ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီကိုး။

ေႏွာင္းေခတ္ေတြက်ေတာ့ ခြန္အားရဲ႕ ေနရာမွာ စည္းစိမ္ဥစၥာနဲ႔ တန္ခုိးအာဏာတို႔က ေနရာဝင္ယူလာခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေရႊမႈန္ကေလး တစ္မႈန္အျဖစ္ ဖန္ဆင္းလုိက္တဲ့အခါမွာ ဂ်ဴပီတာဟာ ဒႏၲီနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ အခက္အခဲမရွိေတာ့ဘဲ လြယ္ကူသြားၿပီမဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ဇီဇာေၾကာင္သူေတြအဖို႔ အႏုိင္အထက္ျပဳလို႔ ခ်စ္ရတယ္၊ အရွင္သခင္မို႔လို ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ဘူးေလ။ ေယာက္်ားဆိုတာ မိန္းမရဲ႕ အေရြးခ်ယ္ကို ခံခ်င္တယ္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ခါနမ္းဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ မလိုခ်င္ၾကဘူး။ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းခံရသူဟာ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ စိတ္လိုလက္ရ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အတင္းအၾကပ္ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းခံခဲ့ရရင္ အႏုိင္ရသူမွာ အရသာမရွိဘူး။ ေအာင္ႏုိင္မႈဟာလည္း ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါက်မွသာလွ်င္ သံသယနဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေပါင္းမွာ အျမင့္ဆံုးေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေပးႏုိင္တဲ့ အေလ့အက်င့္နဲ႔ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မႈတို႔ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ႏုိင္တဲ့ ေအာင္ပြဲေတြသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္။ မူဆလင္ဘုရင္မ်ားရဲ႕ မိန္းမေဆာင္က လွပတင့္တယ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ားကို မူဆလင္ဘုရင္မ်ားက သိပ္မခ်စ္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြဟာ အႏုိင္အထက္ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာခဲ့တဲ့ သံု႔ပန္းေတြျဖစ္ေနၾကလို႔ပါပဲ။

အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဒီေန႔ေခတ္ပင္လယ္ကမ္းေျခ အပန္းေျဖရိပ္သာေတြက အလြယ္တကူရႏုိင္တဲ့ မိန္းမေတြက်ေတာ့လည္း အခ်စ္ကို ႏိႈးဆြမေပးႏုိင္ၾကျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က သိပ္ၿပီး လြတ္လပ္လြန္းေနလို႔ပဲ။ မ်က္ႏွာဖုံးမရွိတဲ့ေနရာ၊ ဣေႁႏၵသိကၡာမရွိတဲ့ေနရာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိကၡာမေစာင့္စည္းတဲ့ေနရာေတြမွာ အခ်စ္ဟာ ေအာင္ပြဲခံၿပီး သရဖူးမေဆာင္းႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ဆုိတာ သိပ္ၿပီးလြတ္လပ္လြန္းတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ မခ်စ္ႏုိင္ဘူး။ မေပၚေပါက္ႏုိင္ဘူး။ ဘာသာတရားအရျဖစ္ေစ၊ အစဥ္အလာအရျဖစ္ေစ၊ ေစာင့္စည္းေနရတဲ့ မိန္းမေတြအေပၚမွာသာ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ဆုိတာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေႏွာင္အဖြဲ႔၊ အတားအဆီးေတြ ျမားေျမာင္လွတဲ့ အလယ္ေခတ္လို ေခတ္မ်ိဳးမွာသာလွ်င္ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ဆိုတာ ေပၚထြန္းႏုိင္တယ္။ လူခ်င္းအေနေဝးေလေလ၊ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ရဲ႕ ထုထည္ပမာဏဟာ ႀကီးေလေလပဲ။
လူပ်ိဳေပါက္ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးကို ခ်စ္မိတတ္တယ္။ သူ႔အသံကေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္ၿပီး မင္းသမီးဟာ ဘံုႀကိဳးျပတ္တဲ့ နတ္မိမယ္ကေလးတစ္ပါးလို႔ ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမင္းသမီးမွာလည္း အျပစ္အနာအဆာေတြ ရွိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးဟာ အဲဒီအျပစ္အနာအဆာေတြကို မျမင္ဘူးေလ။ မာရီေဗာရဲ႕ျပဇာတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မူေဆးရဲ႕ ျပဇာတ္ထဲမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသမီးကို ၾကည့္ၿပီး အရည္အခ်င္းေတြ အျပည့္ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေနတတ္တယ္။ မင္းသမီးရဲ႕ အသက္အရြယ္ကိုလည္း သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ ဒီမင္းသမီးရဲ႕ပါးေရကေလး တြန္႔ေနတာကိုလည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။ သူျမင္ေနတာက ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္က မင္းသမီးကိုပဲ ျမင္ေနေတာ့တာကိုး။ အဲဒီမင္းသမီး စိတ္ေကာက္တတ္တာ၊ အဲဒီမင္းသမီး မာနႀကီးတာ၊ ဘဝင္ျမင့္တာေတြကို မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာ ျမင္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ သူက အဲဒီမင္းသမီးကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေတြ႔ဖူးတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ အဲဒီ မင္းသမီးနဲ႔ အတူမွ မေနဖူးဘဲကိုး။ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနဖို႔ထက္ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အသက္စြန္႔ဖို႔က ပိုၿပီး လြယ္တယ္လို႔ ကဗ်ာဆရာ ဘုိင္ရြန္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

အလားတူပဲ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနတဲ့ ၿမီးေကာင္ေပါက္မကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီစာေရးဆရာမွာ သူ႔ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္လုိက္ေတြမွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ အျပည့္ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီစာေရးဆရာမွာ အဆစ္အျမစ္ကိုက္တဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေနတာ၊ အစာမေၾကေရာဂါျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒီစာေရးဆရာပ်င္းတာ၊ အဲဒီစာေရးဆရာ စိတ္တိုတတ္တာေတြကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေနေဝးေနမွ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ဟာ ႀကီးထြားႏုိင္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေနေဝးမွ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ရတာ ပိုလြယ္တယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ေနႏုိင္ဖို႔အတြက္ အခ်စ္ကို တာရွည္ေစဖို႔အတြက္ ဒီလိုပဲ ေဝးေဝးေနၾကရေတာ့မွာလား။ ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး အေဝးက ခ်စ္ေနရေတာ့မွာလား။ ဒီလိုပဲ အခ်စ္ကို ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားၿပီး အံု႔ပုန္းခ်စ္ေနေတာ့မွာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုစိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္၊ အံု႔ပုန္းခ်စ္ဟာလည္း တကယ္ေတာ့ တာရွည္မခံပါဘူး။ ‘အခ်စ္ဆီ သြားရာလမ္းေၾကာင္းဟာ ရွည္လ်ားေလေလ၊ ခ်စ္သူတို႔ရရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာလည္း အရွိန္အဟုန္ျမင့္မားေလေလ’ လို႔ ေျပာေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီစကားဟာ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္လမ္းေၾကာင္းဟာ ၾကည္ႏူးစရာ အေကြ႔အေကာက္ကေလးေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီးရင္ေတာ့ ပန္းတုိင္ကို ေရာက္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။ ပန္းတုိင္ကို မေရာက္ဘဲ အခ်စ္လမ္းေၾကာင္းဟာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ လမ္းစေပ်ာက္သြားလို႔ေတာ့ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရပါေတာ့မလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ေနသူဟာ ၾကာလာတဲ့အခါမွာ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း အခ်စ္ခံခ်င္လာတတ္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာ(အတတ္ပညာ) က သူ႔ကို ဘာေတြ သင္ၾကားေပးလိုက္သလဲ။

အႏုေဆးေတြ သံုးဖို႔လား။ ပီယေဆးေတြ သံုးဖို႔လား။ ေရွးကဗ်ာလကၤာေတြ၊ ဒ႑ာရီေတြထဲမွာေတာ့ ေယာက္်ားေတြကို ညႇိဳ႕ယူဖမ္းစားတတ္တဲ့ မိန္းမေတြအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔ေလ့ရွိၾကတယ္။ သီအိုကရစ္တပ္စ္တို႔၊ အုိးဗစ္တို႔ေခတ္တုန္းကလို၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာလည္း မိန္းမေတြဟာ ေယာက္်ားေတြခ်စ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲလို႔ တစ္ေန႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးျမန္းေနၾကတယ္။ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေညာင္းခဲ့တဲ့ လူ႔အေတြ႔အၾကံဳက အဲဒီေမးခြန္းကို အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအေျဖကေတာ့ ကုိယ့္ကို ေယာက္်ားေတြ ခ်စ္ေစခ်င္ရင္ ဘယ္လိုေနထုိင္၊ ျပဳမူရမယ္ဆုိတဲ့ ထံုးတမ္းနည္းနာေတြပါပဲ။

ခ်စ္သူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အထိမ္းအမွတ္ကေလးေတြ လုပ္ၾကတာ၊ အခမ္းအနားကေလးေတြ လုပ္ၾကတာ၊ စိတ္ေကာက္လုိက္ စိတ္ေျပလိုက္လုပ္ၾကတာ၊ ပလီပလာ ခရာတာတာကေလးေတြ လုပ္ၾကတာ ရွိတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ ခ်စ္သူေတြဟာ တစ္ေယက္ကိုတစ္ေယာက္ အခ်စ္ျပၾကတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိုးပန္းမႈလို႔ ေခၚလိုက္ၾကတယ္။ ပုိးပန္းတာဟာ လူေတြမွ ပုိးပန္းၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိရစၧာန္ေတြလည္း သူ႔ရာသီနဲ႔သူ ပိုးပန္းတာေတြရွိပါတယ္။ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕အရွင္းဆံုး၊ အလြယ္ကူဆံုး ပုိးပန္းနည္းေတြက အစ လူေတြရဲ႕အ႐ႈပ္ေထြးဆံုး၊ အခက္ဆံုး ပုိးပန္းနည္းေတြအဆံုး အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပိုးနည္းပန္းနည္းေတြ ဆိုပါေတာ့။

ပုိးတဲ့ပန္းတဲ့အခါမွာ တစ္ဖက္က ကိုယ့္ကို စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ပထမလုပ္ျပရတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္ကို စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ အမ်ားသူငါ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ နည္းနည္းတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပင္ဆင္မြမ္းမံျခင္းပဲ။ ပန္းပင္ေတြဟာ သူ႔အခ်ိန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဖူးပြင့္လာၿပီး အေသြးအေရာင္ေတြ ေတာက္လာတယ္။ ဒါဟာ အလကားဖူးပြင့္လာတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဆီမွာ ပန္းဝတ္မႈန္ေတြ ယူခဲ့ၾကပါေတာ့လို႔ ပိုးမႊားကေလးေတြကို အခ်က္ေပးလိုက္တာ၊ ပုိးမႊားကေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္လုိက္တာပါ။ ညမွာ ပုိးစုန္းၾကဴးကေလးေတြ၊ ပိုးစိမ္းေကာင္ကေလးေတြဟာ တလက္လက္ ေတာက္ပေနၾကတယ္။ ဒါဟာ အေၾကာင္းမဲ့ လက္ေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဟာ မိတ္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိေနၾကၿပီ အခ်စ္အတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းကို အခ်က္ျပတာျဖစ္တယ္။ အလားတူပဲ မိန္းမေတြဟာလည္း အဝတ္အစား လွလွပပဝတ္ဆင္ၾကတယ္။ လက္ဝတ္ရတနာေတြကို ဆင္ျမန္းၾကတယ္။ ဒါဟာ အေၾကာင္းမဲ့ ဝတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေယာက္်ားေတြက မ်က္ေစ့က်ေအာင္၊ သူတို႔ကိုေရြးခ်ယ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တာျဖစ္တယ္။ ျမင္ရသူတို႔ကို ၾကည္ႏူးရႊင္ျပံဳးေအာင္ လုပ္ဖို႔ကိစၥဟာ မိန္းမငယ္တို႔ရဲ႕ ပိုင္ခြင့္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္လည္းျဖစ္တယ္။ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ၿပီးေျမာက္ဖို႔အတြက္ အားထုတ္ၾကတယ္။ မိုက္မဲတဲ့ မိန္းမပ်ိဳးကေလးေတြက်ေတာ့ သည့္ထက္ သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ နည္းေတြကို အသံုးျပဳၾကတယ္။ အမ်ားစုဟာ ဖက္ရွင္ကို လုိက္ၿပီး ဝတ္စားၾကတယ္။ ဖက္ရွင္ဝတ္စားတာရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းဖို႔ျဖစ္တယ္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ႀကီးမ်ား၊ အလွျပင္ဆုိင္ႀကီးမ်ား၊ လက္ဝတ္ရတနာဆုိင္ႀကီးမ်ားဟာ ေယာက္်ားေတြကို ေခ်ာ့ျမႇဴလိုတဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ဆႏၵေပၚမွာ တည္ၿပီး စီးပြားလမ္းေျဖာင့္ေနၾကတယ္။